Morgunblaðið - 13.10.2016, Side 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 13. OKTÓBER 2016
✝ Knut Vester-dal fæddist í
Bö í Noregi
Jónsmessukvöldið
23. júní 1956.
Hann lést í
Reykjavík þann
29. september
2016.
Foreldrar hans
voru Bjarne Vest-
erdal, skóg-
arhöggsbóndi og
smiður, f. 10. ágúst 1919, d. 7.
september 1996, og Svanaug
Hovden, húsmóðir og bóndi, f.
7. júní 1924, d. 22. nóvember
1969.
Systkini Knuts: 1) Björn Ingi
Vesterdal, f. 8. september
1946. 2) Steinar Vesterdal, f.
18. júní 1949. 3) Gunnhild
Signe, f. 15. apríl 1953, d. 11.
nóvember 1996.
dal, f. 6. febrúar 1989, maki
hennar er Chris Thorning Sø-
rensen, barn þeirra er Emm-
anuel Leo Vesterdal, f. 26.
september 2013.
3) Valdimar Leo Vesterdal,
f. 31. júlí 1991.
Knut ólst upp í Noregi í
sveitinni Kvitseid kommune í
Þelamörk. Hann bjó þar til 17
ára aldurs en flutti þá með
föður sínum og stjúpmóður til
Víkersund, sem er lítill bær
ekki langt frá Ósló.
18 ára fór Knut í
Numedal-lýðháskóla í Buske-
rud-fylki. 19 ára fluttist hann
til Íslands, fór að vinna og
sneri aldrei til baka til Noregs
aftur til búsetu.
Knut og Aðalheiður bjuggu
öll sín búskaparár í Reykjavík.
Knut vann ýmis þjónustu-
störf alla sína ævi og vann síð-
ustu árin hjá Brimborg Max 1.
Útför Knuts fer fram frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag,
13. október 2016, kl. 15.
Seinni kona
Bjarne var El-
ísabet Vesterdal, f.
2. janúar 1921.
1982 kvæntist
Knut Aðalheiði S.
Kjartansdóttur
hjúkrunarfræð-
ingi. Foreldrar
hennar eru Elín H.
Ólafsdóttir gjald-
keri, f. 14. ágúst
1932, og Kjartan
Þ. Eggertsson stýrimaður, f. 9.
apríl 1932, d. 5. febrúar 1990.
Börn Aðalheiðar og Knuts
eru:
1) Bjarne Klemens Vester-
dal, f. 7. ágúst 1978, maki
Anna Guðný Gröndal, f. 24.
nóvember 1988, barn þeirra er
Ragnhildur Dúna, f. 10. júlí
2016.
2) María Alexandra Vester-
Elsku besti Knut minn, þá er
samvistum okkar lokið í bili,
a.m.k. í þessu lífi, en þú býrð í
hjarta mínu og átt eftir að gera
það áfram alla mína ævi. Ég hitti
þig fyrst sumarið 1975, þú hafðir
komið með Smyrli frá Bergen í
Noregi til Íslands um verslunar-
mannahelgina. Við byrjuðum að
búa saman um haustið. Ég man
alltaf eftir fyrsta stefnumótinu
okkar, af minni hálfu var það ást
við fyrstu sýn. Þú komst með ljós
og birtu inn í líf mitt og þannig
hefur það verið allan tímann.
Þetta er búið að vera ótrúlegt
ferðalag með þér í gegnum lífið
og síðustu árin hafa verið mjög
lærdómsrík, dugnaðurinn hjá
þér að sigrast á veikindunum,
æðruleysið og bjartsýnin.
Þetta skilur mikið eftir hjá
mér og fjölskyldu þinni og hefur
kennt okkur mikið.
Þú varst einstaklega hlýr og
traustur maður og hendur þínar
voru alltaf hlýjar.
Norsku ræturnar þínar voru
mjög sterkar og allt norskt var
þér mjög kært, en Ísland átti líka
stóran sess í lífi þínu og íslensk
náttúra.
Þú varst listakokkur, galdrað-
ir fram dýrindisrétti án þess að
hafa mikið fyrir því, við Valdimar
nutum góðs af því síðustu árin.
Þú varst ótrúlega fróður og
komst okkur iðulega á óvart með
allri þinni þekkingu.
Besti vinur minn, ég bið Guð
að blessa þig á nýjum stað og ég
bið Guð að hjálpa okkur, þínum
nánustu, til að lifa áfram í ljós-
inu.
Umhyggju og ástúð þína
okkur veittir hverja stund.
Ætíð gastu öðrum gefið
yl frá þinni hlýju lund.
Gáfur prýddu fagurt hjarta,
gleðin bjó í hreinni sál.
Í orði og verki að vera sannur
var þitt dýpsta hjartans mál.
(Ingibjörg Sigurðard.)
Þín
Aðalheiður S.
Kjartansdóttir.
Ég kveð elsku föður minn með
miklum söknuði. Ég man eftir
öllum sögunum sem hann las fyr-
ir mig. Palli er einn í heiminum.
Erfiðleikar í æsku. Móðurmissir.
Bruni. Hann sá um sig sjálfur í
afskekktri sveit. Frá níu til ellefu
ára aldurs. Náttúrubarn.
Dekkjaverkstæðið. Blár
vinnugalli þakinn svörtu gúmmíi.
Jaagermaster.
Lykt af sígarettureykt og
gúmmíi.
Sigg á höndum. Laugardals-
laugin eftir vinnu. Sítt hár að aft-
an.
Ganga upp Spíralinn í Dram-
men. Fjallakofi úr trjám sem við
smíðuðum á fjalli í Kviteseid.
Hann að baða sig í þvottabala í
Vesterdal undir beru lofti og
verjast öllu mýinu.
Þakíbúðin á Laugarnesvegi.
Plötur út um allt. Dark Side of
the Moon, The Wall. National
Geograpich-tímarit á víð og dreif
um alla íbúð. Ljósmyndir sem
hann tók af fuglum.
Ferðir á bílasölur. Nákvæmar
teikningar af bílum. Formúla 1
og skíðastökk.
Teiknidagbækur bróður míns
sem hann teiknaði.
Hvað ég var hissa þegar ég sá
hann loks skíða. Þá kom leyndur
hæfileiki í ljós.
Hann bjó á Íslandi frá nítján
ára aldri en losaði sig aldrei við
norska ríkisborgararéttinn.
Hann talaði aldrei mónótónískt
eins og Íslendingur.
Hann hélt reglulega í sér and-
anum í baði á meðan ég tók tím-
ann. Mér fannst hann alltaf vera
heila eilífð í kafi.
Ég gat aldrei unnið hann í sjó-
manni. Hann hraut skelfilega og
ég þurfti að gefa honum olnboga-
skot ef ég gisti í sama tjaldi.
Hann svaf aldrei meira en 6 til 7
tíma á nóttunni og gat sofið alls
staðar, líka standandi.
Kunni ekki að segja nei og
kvartaði aldrei. En tautaði yfir
óhreinu leirtauti.
Hann dundaði sér við að smíða
módel sem ég keypti.
Mér tókst einu sinni að rústa
þvottavél í sameign. Allir sér-
fræðingar höfðu talið mér trú um
að ég þyrfti að kaupa nýja. Þá
kom faðir minn og lagaði hana.
Hann lagaði alltaf hlutina sem ég
eyðilagði.
Meistari að vinna með hönd-
unum.
Hann talaði aldrei um tilfinn-
ingar sínar, en síðustu vikuna
sem hann lifði fékk ég að vita
meira um hann en hann sagði
mér alla sína ævi.
The Man is to Strong með
Dire Straits.
Bjúgur á fótum. Mjög sérstak-
ir skór. Óbrjótanlegur og náði
einhvern veginn að afsanna allar
dómsdagsspár. Lífsþorsti.
Meistarinn því hann notaði
hæfileika sína til að þjóna fólki.
Bjarni Klemenz Vesterdal.
Elsku pabbi.
Það er svo skrýtið að finna
fyrir nærveru þinni á einhvern
undarlegan hátt, en samt ertu
ekki hér lengur. Það er undar-
lega tómt án þín og á örugglega
eftir að verða enn tómlegra.
Þú ert ótrúlegur, þrautseigur,
hógvær og hetja, þú ert fyrir-
myndin mín.
Ég veit þú vilt ekki láta kalla
þig neina hetju en þú ert það.
Það er með ólíkindum hvernig þú
hefur tekist á við krabbameinið í
níu ár og á hverjum einasta degi
verið ákveðinn í að vilja lifa. Ég
segi ótrauð öllum frá því hvernig
þú hefur barist við sjúkdóminn
því ég er svo stolt af þér.
Ég er svo þakklát fyrir að eiga
þig sem pabba og Emmanuel
elskar að eiga þig sem afa. Hann
segir ennþá góða nótt við þig á
kvöldin þó þú sért ekki hér.
Ég er einnig þakklát fyrir að
hafa haft tök á því að vera með
þér á lokasprettinum og fyrir að
hafa getað kvatt þig eins og ég
hafði óskað mér. Það mun ég
alltaf vera þakklát fyrir.
Minningar mínar með þér eru
margar og góðar, enda ertu sá
glaðlyndasti sem ég þekki. Það
var þinn frábæri eiginleiki sem
mun alltaf lifa inni í mér. Þú sást
ljósið í flestu, pabbi, og þess
vegna var svo gott að tala við
þig.
Ég man sérstaklega vel þessa
ljúfu morgna sem við áttum sam-
an þegar við vöknuðum snemma,
bara ég og þú og við röltum í
morgunþögninni út á bílasöluna
á Miklubraut, til að kíkja á not-
aða bíla. Það er enginn sem skil-
ur þann verðmæta tíma nema
við.
Elsku pabbi, ég elska þig og
mér þykir svo vænt um að tala
við þig um allt og ekkert. Mér
líður alltaf svo vel eftir á. Þú hef-
ur svo magnaða og góða, hlýja
nærveru sem fer ekki framhjá
neinum.
Ég trúi því ekki enn að þú sért
dáinn en það kemur í litlum
skrefum. Ég trúi því hins vegar
að þér líði vel nú þar sem þú ert
og ég trúi því að þú sért læknað-
ur, heilbrigður og sért bæði hjá
mömmu þinni, systur og afa í
Noregi. Ég vona þó líka að þú
vakir yfir okkur, pabbi, því við
þurfum ennþá á þér að halda.
Þín
María Alexandra Vesterdal.
Elsku pabbi minn.
Langt úr fjarlægð elsku pabbi minn,
ómar hinsta kveðja mín til þín.
En allt hið góða er ég hlaut hjá þér,
ég allar stundir geymi í hjarta mér.
Ég man frá bernsku mildi og kærleik
þinn.
Man hve oft þú gladdir huga minn,
og glæddir hið góða í minni sál,
að gleðja aðra var þitt hjartans mál.
Hvar um heim sem liggur leiðin mín
þá lýsa mér hin góðu áhrif þín.
Mér örlátur gafst af elskuríkri lund,
og aldrei brást þín tryggð að hinstu
stund.
Af heitu hjarta allt ég þakka þér,
þínar gjafir, sem þú veittir mér.
Þín blessun og minning býr mér ætíð
hjá,
og björtum geislum strái veg minn á.
(Höf. ók.)
Þinn
Valdimar Leo Vesterdal.
Fallinn er frá mágur okkar og
svili, Knut, sem var mikill öðling-
ur. Nærvera hans jákvæð og
hvers manns hugljúfi. Knut var
aldrei að trana sér fram en náin
kynni drógu fram margvíslega
kosti hans. Listrænir hæfileikar
hans komu fram í mörgum fal-
legum ljósmyndum og áhugi á
náttúrunni og umhverfi fékk að
njóta sín. Eftirminnilegar eru
ferðir með Knut og Aley í Þórs-
mörk og sumarbústaðinn í Borg-
arfirði þar sem við fjölskyldurn-
ar nutum samverunnar úti í
náttúrunni. Knut var áhugamað-
ur um kvikmyndir og tónlist og
ósjaldan ræddum við spennandi
bíómyndir og nýja og gamla tón-
list. Rokktónlistin sem oft er að
finna á síðkvöldum á föstudögum
í norska sjónvarpinu var eitthvað
sem Knut hafði mikla ánægju af
og skemmtilegt að spjalla við
hann og rifja upp með honum.
Ekki síst tónlist frá sjöunda og
áttunda áratug síðustu aldar,
Stones, Pink Floyd og Clapton
voru í sérstöku uppáhaldi.
Ætíð var gott að eiga Knut að
í Max einum. Hann þekkti bílinn
okkar betur en við sjálf og hjálp-
semi Knuts kom þar berlega í
ljós. Ef eitthvað var að bílnum
höfðum við ætíð samband við
Knut eða komum við hjá honum í
Stórhöfða. Það brást ekki að
Knut kom auga á vandann og
benti á leið til lausnar.
Knut var stoð og stytta fjöl-
skyldu sinnar og sannarlega á
heimavelli í eldhúsinu. Aley og
börnin voru honum allt. Ungu
barnabörnin tvö, Emmanúel Leó
og Ragnhildur Dúna, komu eins
og sólargeislar í líf hans og Önnu
tengdadóttur og Chris tengda-
syni var tekið opnum örmum í
fjölskylduna. Hvergi komu
mannkostir Knuts þó betur í ljós
en í samskiptum hans við Valdi-
mar en þeir feðgar voru mjög
nánir. Sextugsafmælið í sumar
var sannarlega ánægjulegt þar
sem Knut fagnaði með fjölskyldu
og vinum. Við minnumst Knuts
með söknuði og sendum Aley og
börnunum okkar hlýjustu kveðj-
ur. Megi minningin um góðan
dreng lengi lifa.
Helgi, Kristín og fjölskylda.
Krjúptu að fótum friðarboðans
og fljúgðu á vængjum morgunroðans
meira að starfa guðs um geim.
Þessar ljóðlínur komu upp í
hugann er ég stóð við dánarbeð
Knuts mágs míns, sem lést á
heimili sínu í faðmi fjölskyldu
sinnar þann 30. september sl.
eftir erfið veikindi.
Sennilega hefur Guð vantað
góðan liðsmann til starfa þarna í
„Sumarlandinu“ en Knut var ein-
stakt ljúfmenni, æðrulaus, bros-
mildur og sannur fjölskyldumað-
ur. Er það því mikil sorg og sár
söknuður hjá Aley, systur minni,
og börnum þeirra, þeim Bjarna
Klemenz, Maríu, Valdimar Leó
og fjölskyldunni allri, sem hann
lét sér svo annt um.
Minningarnar lifa og þær
geymum við í hjörtum okkar.
Mínar fyrstu minningar eru frá
Laugarnesveginum er Aley syst-
ir kynnti stolt fyrir okkur þenn-
an fjallmyndarlega norska mann
sem hún ætlaði að ganga með í
gegnum lífið. Ótrúlegt að 30 ár
séu liðin frá þeim tíma en þannig
týnist tíminn.
Persónuleiki Knuts var ein-
stakur og lýsti það sér hvað best
í einlægu og fallegu sambandi
hans við Valdimar Leó.
Hjálpsemi og lipurð í vinnu og
í almennum samskiptum var
honum í blóð borin.
Aldrei sagði Knut styggð-
aryrði við eða um nokkurn mann
og brosandi gekk hann til allra
sinna verka. Æðruleysið sem
hann sýndi í sínum löngu og erf-
iðu veikindum var ótrúlegt og
aldrei heyrðist hann kvarta.
Elsku Aley systir, þegar fram
líða stundir munu fallegar minn-
ingar koma í stað sársaukans.
Við Hoffa sendum þér og fjöl-
skyldunni allri innilegar samúð-
arkveðjur. Hugur okkar er hjá
ykkur í dag.
Ólafur Ingi.
Knut kom hingað út frá Nor-
egi rúmlega þúsund árum á eftir
okkur en varð einn af landsins
betri sonum. Æskuna og ung-
lingsárin átti hann í Noregi en
hér stofnaði hann sína fjölskyldu
og átti sinn starfsferil. Íslensk-
una hafði hann vel á valdi sínu og
hann fylgdist náið með þjóðmál-
unum. Norrænt yfirbragð hans
leyndi sér ekki, ljós yfirlitum,
hár og sterklegur. Hann var ró-
lyndur, athugull, tryggur og
fróður. Hann var líka trúr
norska uppruna sínum og hélt í
norskar hefðir. Stoltur bar hann
norskan vandaðan þjóðbúning
þegar hann mætti til veisluhalda.
Knut sinnti sínu vel og var
með eindæmum natinn og hug-
ulsamur við sitt fólk. Ljúft var að
sjá væntumþykjuna, þolinmæð-
ina og samheldnina á hans bæ.
Umhyggja hans náði lengra og
nágrannabörnin fengu sinn
skerf. Sonur okkar naut þess og
hringaði sig í eldhúskróknum á
heimil Knuts og bragðaði á rétt-
um frá nýja og gamla landi hús-
bóndans sem sýslaði í eldhúsinu.
Sonur okkar fékk líka að slást í
för með Knut þegar hann fór
með sín börn og vini þeirra í
gönguferðir í Hlíðunum. Stefnan
var gjarnan tekin á Miklatún þar
sem hinn hrausti og skemmtilegi
Knut ærslaðist með börnunum.
Sonurinn kom glaður heim og
hápunktur ferðarinnar hafði
gjarnan verið þegar hann fékk
að sitja á háhesti á norræna
kappanum.
Við þökkum góðar samveru-
stundir. Við höfum spjallað yfir
runna, horft á eftir flugeldum,
borðað vöfflur með sýrðum
rjóma og fagnað stórviðburðum
fjölskyldnanna saman. Nú eigum
við ekki fleiri samræður við
norsk-íslenska drenginn sem
lyfti augabrúnum á sama tíma og
hann brosti breitt og laumaði út
úr sér glettnum athugasemdum.
Hvíl í friði, kæri vinur.
Valgerður Garðarsdóttir
og fjölskylda.
Ég vil með nokkrum orðum
minnast góðs vinnufélaga og vin-
ar sem nú er fallinn frá eftir erfið
veikindi. Ég kynntist Knut fyrir
16 árum þegar samstarf okkar á
Max 1 byrjaði. Ég sá strax að
þar var á ferðinni mikill meistari
sem alltaf var tilbúinn að miðla
af þekkingu sinni og reynslu
enda fróður um flestallt sem við-
kom dekkjum og bílaviðgerðum.
Kann ég honum bestu þakkir
fyrir allan þann fróðleik. Knut
var hvers manns hugljúfi og
þægilegur í samstarfi og minnist
ég margra góða stunda þar sem
glettnin var í fyrirrúmi. Ein ferð
stendur upp úr, en þá fórum við
saman í vinnuferð til Finnlands.
Fengum tækifæri í þeirri ferð til
þess að fræðast og hafa gaman.
Knut var alltaf til reiðu og nán-
ast fram undir það síðasta var
hann tilbúinn að leggja okkur á
Maxanum lið, tók þá vaktina í af-
greiðslunni og liðsinnti kúnnan-
um af sinni list og þolinmæði.
Kæri félagi, takk fyrir hjálpina,
skemmtunina og þitt góða við-
mót, af þér lærði ég margt. Inni-
legar samúðarkveðjur mínar
sendi ég Aðalheiði og börnum.
Gunnlaugur Melsted.
Nú þegar ég sest niður til að
skrifa minningagrein um ljúf-
menni sem bjó yfir þeim eigin-
leikum að aldrei féll skuggi á í
samskiptum hans við aðra blása
haustvindar og sumri hallar.
Minningar feykjast um hugann
eins og marglit lauf að hausti.
Knút mágur minn hafði átt við
erfið veikindi að stríða undanfar-
in ár þegar hann féll frá aðfara-
nótt 30. september síðastliðinn.
Baráttuna við þann illvígan sjúk-
dóm sem krabbameinið er háði
Knut af æðruleysi og þraut-
seigju. Aldrei heyrði ég hann
kvarta þrátt fyrir að greinilegt
væri að miklir verkir fylgdu
þeirri baráttu. Lífsgæðin minnk-
uðu hægt og bítandi en baráttu-
andinn og lífsviljinn hélst
óbreyttur fram á síðustu stundu.
Seiglan og dugnaðurinn sem bjó
í Norðmanninum er til eftir-
breytni fyrir mörg okkar sem
ráfum enn í jarðríki. Ekkert
mátti þó gagnast honum til að ná
varanlegum tökum á krabba-
meininu og snúa vörn í sókn.
Nú þegar Aley systir kveður
sinn besta vin og félaga geta fá-
tækleg orð ekki endurspeglað
þann söknuð og það tómarúm
sem myndast. Bjarni, María og
Valdimar sem nutu samvista við
umhyggjusaman föður mun
finna styrk í minningunni um
hann og þau vita að hlýhugur og
væntumþykja fjölskyldunnar
verður alltaf til staðar.
Sú hugsun hvarflar að mér að
ósanngirni ráði ríkjum þegar
vinur vina sinna og ljúfmenni
kveður löngu fyrir aldur fram.
Knut hefði átt að fá meiri tíma
með okkur miðað við hans fram-
lag og ég get ekki horft framhjá
því að mér finnst „… nefnilega
vitlaust gefið“ svo vitnað sé í
Stein Steinarr.
Blessuð sé minning Knuts og
með þakklæti í huga fyrir allt og
allt kveð ég þig, kæri vinur.
Eggert H. Kjartansson.
Vinur minn, Knut Vesterdal,
er fallinn frá, það er bæði erfitt
og óraunhæft að horfast í augu
við þá staðreynd.
Ég kynntist Knut fyrir tilvilj-
un árið 1987, síðan hélst ávallt
traustur og góður vinskapur
okkar á milli.
Knut var einstakt ljúfmenni
sem aldrei skipti skapi og var
það alla tíð unun að umgangast
hann.
Ein ljúfasta minning okkar
Knuts var fyrir um átta árum,
skömmu eftir fyrstu aðgerðina
hans, þá fórum við saman austur
í Fljótahveri, fyrir austan
Klaustur, til að gera sumar-
bústað einn kláran fyrir vetur-
inn, það var farið að hausta,
veðrið var fallegt, norðurljós og
heiðskírt, stóðum við úti langt
fram á nótt, spjölluðum og nut-
um samverunnar, spjölluðum um
Noreg, ævintýraþrá Knuts þegar
hann kom til Íslands, spjölluðum
um trúmál, börnin okkar og fjöl-
skyldu.
Já, fjölskyldan var honum allt-
af jafn hugleikin, aldrei styggð-
aryrði, alltaf ró og ást ekki síst
fyrir Valdimar sem með sína fötl-
un hefur svo mikla þörf fyrir
slíkt.
Við kveðjum þennan góða
dreng en þessar góðu minningar
lifa ætíð með okkur.
Elsku Ali, Bjarni, María,
Valdimar og tengdabörn, við
Ellý vottum samúð okkar, megi
Guð leiða ykkur í gegnum þessa
sorg og þennan mikla missi.
Víðir.
Knut Vesterdal
Okkar ástkæra
JÓHANNA DAGFRÍÐUR
ARNMUNDSDÓTTIR BACKMAN
lést 10. október. Útför hennar fer fram frá
Háteigskirkju föstudaginn 14. október
klukkan 15.
.
Inga Jónína Backman, Friðrik Páll Jónsson,
Ernst Jóhannes Backman, Ágústa Hreinsdóttir,
Valgerður Bergsdóttir
og fjölskyldur.