Morgunblaðið - 13.10.2016, Blaðsíða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 13. OKTÓBER 2016
Elsku Raggý var
fyrsta vinkona mín og man ég
hreinlega ekki eftir mér áður en
við kynntumst – enda bara smá-
börn.
Raggý var einstök. Góð,
hjartahlý og traust, klár og dug-
leg og fór alltaf sínar eigin leiðir.
Aldrei hefði okkur dottið í hug
þegar við áttum saman yndisleg-
an dag í New York um miðjan
september að þetta yrði í síðasta
sinn. Við höfðum ekki hist í þó
nokkuð langan tíma, og höfðum
margt til að spjalla um. Hún tal-
aði mikið um litla sólargeislann
sinn, hann Alexander, enda átti
hann allt hennar hjarta. Einnig
talaði hún svo innilega um for-
eldra sína og hversu heppinn Al-
exander væri með afa og ömmu,
að Sirrý og Guðjón væru hennar
stoð og stytta í móðurhlutverk-
inu. Við ákváðum að endurtaka
leikinn næst þegar hún kæmi í
stórborgina, staðráðnar í að
halda góðu sambandi og leyfa
svo strákunum okkar að leika
saman næst þegar ég væri á Ís-
landi.
Andlátsfréttin nokkrum dög-
um síðar kom sem reiðarslag.
Eftir stöndum við orðlaus og
harmi slegin, en minningin um
yndislegu Raggý lifir í hjörtum
okkar.
Ég votta elsku Alexander,
Sirrý og Guðjóni mína innileg-
ustu samúð á þessum erfiðu tím-
um.
Anna Hjartardóttir.
Sit og stari út í tómið og get
ekki skilið, réttlætt né meðtekið
þær fréttir sem mér voru að
berast að hún Raggý væri látin.
Ragnheiður
Guðjónsdóttir
✝ RagnheiðurGuðjónsdóttir
fæddist í Reykjavík
22. júlí 1975. Hún
varð bráðkvödd á
heimili sínu í Kópa-
vogi 24. september
2016.
Útför hennar fór
fram 6. október
2016.
Samferðakona á
mínum aldri í
blóma lífsins, einka-
dóttir foreldra
sinna og móðir tæp-
lega þriggja ára
drengs er skyndi-
lega horfin frá
þeim.
Við Raggý eigum
okkur langa sögu
sem hófst þegar við
vorum í kringum
12-13 ára aldur, þá hittumst við
fyrst á handboltaæfingu og þá
hreif Raggý mig með sinni ein-
stöku glaðværð og hlýleika. Árin
færðust yfir og við Raggý vorum
alltaf að hittast hér og þar og
alltaf var hún að brasa eitthvað
nýtt og spennandi. Raggý var
með tékklista í lífinu sem hún
einfaldlega fyllti í jafnóðum, s.s.
förðunarfræðingur, viðskipta-
fræðingur, flugstjóri og næst
var að ljúka við hjúkrunarfræði
sem var í vinnslu enda dugnað-
arforkur.
Þegar ég lauk hjúkrunarfræði
og fór að starfa á hjartadeild
LSH var þar fyrir ein samstarf-
kona mín sem ég hændist að
vegna góðmennsku og hlýleika
sem hún bar með sér. Seinna
fékk ég að vita að Raggý væri
dóttir þessarar yndislegu sam-
starfskonu og kom það mér ekki
á óvart enda eru þær mæðgur
einstakar og nærvera þeirra er
með eindæmum góð. Þeirra
mæðgnasamband var mjög kær-
leiksríkt og oft fannst mér þær
vera sem ein og sama mann-
eskjan. Upp frá þessari upp-
götvun okkar Raggýjar að ég
væri að vinna með mömmu
hennar jókst vinátta okkar enn
frekar sem var mér afar dýr-
mætt. Raggý vann hlutavinnu á
deildinni um tíma og var þess á
milli í háloftunum. Það skemmti-
lega við það var að ég og móðir
mín vinnum einnig á sömu deild
og oft á tíðum vorum við fjórar
mæðgurnar að vinna saman og
ófáar myndir teknar, mikið hleg-
ið og brasað á þeim vöktum.
Ég, Sirrý og mamma yljum
okkur við þessar minningar.
Ég naut þess þegar ég gat
verið með henni í háloftunum og
bað hana í einhver skipti að
„sækja mig eða skutla mér“ á
áfangastað Icelandair og þá sér-
staklega þegar ég var með fjöl-
skylduna með mér því innan
hennar leyndist flugáhugamað-
ur. Raggý vissi af því og gerði
allt sem hún gat til að láta
drauma hans rætast, en það sýn-
ir akkúrat hvernig hún var, ef
hún gat þá lét hún drauma ræt-
ast þó hún þyrfti að hafa mikið
fyrir því, það stoppaði hana ekki
enda lagði hún oft mikið á sig
fyrir aðra. Hún var yfirburða-
gjafmild og hennar lífsmottó var
hreinlega að gleðja aðra enda
var hún einstök og það vita allir
sem hana þekktu.
Við Raggý áttum margar góð-
ar stundir og samtöl sem voru
bæði á sorglegum og glaðværum
nótum og er ég afar þakklát að
hafa fengið að endurnýja okkar
kynni og hefði viljað að þau
hefðu varað lengur.
Sagt er að guðirnir taki fyrr
til sín bestu, góðhjörtuðustu og
yndislegustu sálirnar og var
Raggý þar á meðal því hún var
klárlega einstök manneskja sem
gaf okkur hinum svo mikið að
maður vissi oft ekki hvort maður
ætti að hlæja eða gráta af gleði
Ég votta Sirrý, Guðjóni og
litla Alexander mínar dýpstu
samúðarkveðjur og er miður
mín að þau þurfi að feta þennan
stíg sem þeim er ætlað um þess-
ar mundir.
Minning um konu sem var
einstök dásemd mun lifa.
Þín
Olga Birgitta.
Þarna stóð ég úti á götu í
New York með símann í hend-
inni og fannst tíminn standa í
stað. Allt í einu heyrði ég ekki
lengur hávaðann í kring um mig.
Raggý vinkona mín hafði kvatt
þennan heim. Nokkrum dögum
áður hafði hún staðið úti á þess-
ari sömu götu í þessari sömu
borg, kát og hress, með bros á
vör og hlakkað til að fljúga heim
í faðm litla gullmolans síns, hans
Alexanders.
Raggý var einstaklega
hjartahlý manneskja. Hún mátti
ekkert aumt sjá og var ávallt
tilbúin til að hjálpa fólkinu í
kring um sig. Hún hafði unun af
því að gleðja aðra, hvort heldur
það var með fallegum orðum eða
annarskonar gjöfum. Hún varð
alltaf fyrst til að óska manni til
hamingju með sigrana í lífinu og
líka snögg að hafa samband ef
eitthvað bjátaði á. Hún var dug-
leg að láta fólkið sitt vita hversu
mikið hún kunni að meta það og
hversu vænt henni þótti um það.
Það er eitthvað sem ég ætla að
taka mér til fyrirmyndar.
Reyndar er svo margt sem
mætti taka sér til fyrirmyndar í
fari Raggýjar. Hún var með
hrikalega skemmtilegan húmor
og það var alltaf mikið hlegið og
gantast þegar við hittumst. Hún
var einstaklega vandvirk og fær
í starfi sínu sem flugmaður og
flugstjóri. Það var ekki sjaldan
að maður fékk tölvupóst-
sendingu frá henni þar sem hún
hafði tekið niður einhverja
punkta er vörðuðu starfið okkar
og henni þótti sniðugt að eiga og
deila.
En Raggý var ekki bara fyr-
irmyndar flugstjóri. Hún var
líka frábær námsmaður. Með
vinnunni rúllaði hún upp við-
skiptafræðinni eins og ekkert
væri. Seinna fetaði hún svo í fót-
spor móður sinnar sem hún leit
svo óskaplega mikið upp til og
hóf nám í hjúkrunarfræðum. Í
verknáminu sem því fylgdi
fengu sjúklingarnir á deildinni
að njóta hjartahlýjunnar henn-
ar. Það vildi svo til að þegar
amma mín heitin var lögð inn á
hjartadeildina á sínum tíma þá
var Raggý þar að hlúa að henni.
Amma elskaði Raggý frá fyrsta
degi og hlakkaði alltaf til að sjá
hana á vaktinni. Ég var henni
svo þakklát fyrir að hugsa svona
vel um hana ömmu mína.
Þegar Raggý sagði mér að
hún ætti von á barni þá læddust
þónokkur gleðitár niður kinn-
arnar. Ég vissi sem var að hún
yrði heimsins besta mamma og
að þessi litli drengur yrði henni
og foreldrum hennar sá gleði-
gjafi sem hann reyndist vera.
Alexander Berg var svo velkom-
inn í þennan heim og í hlýja
faðminn hennar mömmu sinnar.
Lífið hennar Raggýjar snerist
nú um þennan yndislega hnokka
og hún ljómaði í návist hans.
Sirrý og Guðjón, foreldrar Rag-
gýjar, spiluðu stórt hlutverk í lífi
litlu fjölskyldunnar og Raggý
þreyttist ekki á því að þakka
fyrir hversu heppin hún væri að
þau væru til staðar fyrir hana og
drenginn hennar.
Raggý hefur hafið sitt hinsta
flug. Lending er á nýjum
áfangastað. Með trega kveð ég
kæra vinkonu og samstarfs-
félaga. Ég geymi í hjarta mínu
minningar um góða stúlku. Ég
veit að Raggý trúði á engla og
að hún svífur nú á englavængj-
unum sínum um himininn og
vakir yfir drengnum sínum.
Megi góður Guð ávallt vera með
honum og ykkur, elsku Sirrý og
Guðjón.
Sigrún Björg Ingvadóttir.
Leiðir okkar Raggýjar lágu
oft saman í gegnum lífið. Við
völdum okkur sama starfsvett-
vang þar sem Raggý hóf störf
hjá Icelandair rétt á eftir mér.
Ég flaug mikið með pabba henn-
ar á mínum fyrstu árum hjá
fyrirtækinu og við áttum það
sameiginlegt að feður okkur
voru flugmenn og mæður okkur
hjúkrunarfræðingar. Raggý var
góður flugmaður sem naut sín í
háloftunum og var stolt af sínu
starfi. Seinna áttum við eftir að
fylgjast að í gegnum viðskipta-
fræðina í HR. Þar naut ég held-
ur betur góðs af því að hafa
byrjað ári á eftir Raggý. Allir
sem þekktu Raggý vita að sam-
viskusemi og skipulag var henni
mjög tamt og stóð ég henni þar
langt að baki. Verandi í námi
með vinnu og tvö lítil börn þá
verð ég Raggý alltaf þakklát
fyrir hennar ómetanlegu aðstoð
á þessum árum. Samband okkar
var mismikið eins og gerist og
gengur en ég mun alltaf minnast
Raggýjar sem sérstaklega
hjartahlýrrar manneskju. Það
var virkilega fallegt að fylgjast
með Raggý í móðurhlutverkinu
og hversu vel hún naut sín þar.
Þvílíkur gleðigjafi sem Alexand-
er var í hennar lífi.
Hvíl í friði, elsku Raggý. Við
fjölskyldan sendum Guðjóni,
Sirrý og Alexander litla innileg-
ar samúðarkveðjur.
Linda Gunnarsdóttir.
Himnarnir hafa tekið á móti
sínum fallegasta engli en eftir
situr lítill drengur, foreldrar,
fjölskylda og vinir harmi slegin
og með óbærilegan söknuð í
hjarta. Fráfall elsku Raggýjar
var mikið reiðarslag og maður
stendur vanmáttugur frammi
fyrir slíku áfalli.
Raggý, eins og hún var alltaf
kölluð, var einstök manneskja.
Hún var með hjarta úr gulli og
vildi allt fyrir alla gera. Hún sá
alltaf það jákvæða og góða í öll-
um og var manna fyrst til að
rétta út hjálparhönd til þeirra
sem á þurftu að halda. Það var
tekið eftir henni hvert sem hún
fór, gullfalleg með sitt síða
rauða hár og bjarta bros. Það
var aldrei langt í hláturinn og
brosið hjá henni og hlátrasköllin
frá Raggý gátu fengið hvern ein-
asta mann til að brosa og hlæja
með.
Það var yndislegt þegar Alex-
ander, litli drengurinn hennar
Raggýjar, fæddist og langþráð-
ur draumur hennar að verða
móðir loksins rættist. Það er
sorglegt til þess að hugsa að hún
mun ekki fá að njóta áranna með
honum en við vitum að hún mun
fylgjast með honum og vernda
hann. Við sem eftir sitjum mun-
um verða dugleg að segja hon-
um hversu dásamlega móður
hann átti.
Raggý var okkur mæðgunum
dásamleg vinkona og stóra syst-
ir eins og hún sagði alltaf sjálf,
og fyrir það verðum við ævin-
lega þakklátar. Að hafa átt
Raggý sem hluta af lífinu sínu
og njóta þess með henni er
ómetanlegt. Elsku Raggý sys,
takk fyrir allt sem þú hefur gert
fyrir okkur mæðgurnar. Við
munum gera okkar allra besta
til að hugsa um litla, dásamlega
drenginn þinn sem þú varst svo
stolt af. Við munum segja hon-
um sögur af móður sinni og hvað
hann var heppinn að hafa átt þig
sem móður. Við munum passa
upp á hann og styðja hann og
foreldra þína í gegnum þessa
miklu sorg.
Elsku Alexander, Sirrý og
Guðjón. Missir ykkar er óbæri-
legur en minning um dásamlegu
Raggý lifir ávallt í hjörtum okk-
ar.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt, hvað er,
aldrei skal eg gleyma þér.
(Vatnsenda-Rósa)
Valgerður og Sólborg.
✝ Helga Páls-dóttir fæddist
16. júní 1940. Hún
lést á Landspít-
alanum í Fossvogi
5. september 2016.
Foreldrar henn-
ar voru Páll Krist-
insson f. 20. nóv-
ember 1911, d. 13.
janúar 1992 og
Kristín H. Guð-
mundsdóttir f. 10.
júlí 1916, d. 28. júlí 1979. Bróð-
ir hennar var Kristinn S. Páls-
son f. 17. apríl 1949, d. 21.
október 1987. Þann 15. nóv-
ember 1959 giftist Helga Þóri
B. Eyjólfssyni, f. 25. október
1937, d. 8. apríl
2004.
Dætur þeirra
eru: 1) Erna Þóris-
dóttir, gift Magn-
úsi E. Eyjólfssyni,
dóttir þeirra er
Helga Kristín,
fædd 3. september
1992 . 2) Guðrún
Kristín Þórisdóttir,
gift Aðalsteini H.
Jóhannssyni,
þeirra dætur eru Dóra Jóna og
Þórný Edda Aðalsteinsdætur,
fæddar 15. febrúar 1999.
Útför hennar fór fram í
kyrrþey að viðstöddum hennar
nánustu, að hennar ósk.
Mín besta vinkona er dáin.
Hún fékk loksins hvíldina sem
hún var búin að þrá svo lengi, en
satt að segja kom það mér á
óvart. Hún var búin að vera
meira og minna veik síðastliðin
30 ár. Tveimur dögum áður en
hún dó göntuðumst við með að
hún væri eins og kötturinn, með
níu líf og jafnvel komin á fjórða
köttinn. Helga var ákaflega vel
gerð, hörkudugleg við það sem
hún tók sér fyrir hendur.
Hún var svo lánsöm að kynn-
ast ung ástinni sinni honum Þóri
í skátahreyfingunni. Þau áttu
gott líf saman og eignuðust tvær
yndislegar dætur. Á sumrin
dvöldu þau mikið austur á Iðu í
bústaðnum sem pabbi hennar
reisti þegar Helga var krakki.
Þá var brúin yfir Iðu ekki komin,
en hana munaði ekki um að róa
ein yfir Hvítána um tíu ára ald-
urinn til að ná í vistir. Þar var
mikil laxveiði og Helga skaut þar
mörgum veiðimanninum ref fyr-
ir rass, ef þeir voru búnir að
kasta lengi, kom hún askvað-
andi, tók af þeim stöngina og
sagði: „svona eigið þið að gera“
og undantekningalaust var fisk-
ur strax á.
Já, margar eru minningarnar
þegar sest er niður og má ég til
með deila með ykkur einni af
okkar skemmtilegustu. Við fór-
um til London 1984 í innkaupa-
leiðangur. Þar var sýning í
Olympic-höllinni með allskyns
gjafavörur og Helgu vantaði
vörur fyrir jólin. Við löbbuðum
þar um í þrjá daga, sem betur fer
var úr mörgu að velja og vorum
við heldur betur glaðar þegar
innkaupunum var lokið. Komum
við þá ekki að bás með gervi-
blómum, sem við héldum að
væru lifandi blóm og sáum svo
falleg jólatré og spurðum sölu-
manninn hvort við gætum fengið
keypt tvö tré, því miður sagði
hann, við seljum minnst 1.000
tré. Við vorum frekar skúffaðar.
Þá snýr hann sér að okkur og
spyr „Hvaðan eruð þið?“. Frá Ís-
landi sögðum við, það kom á
hann undrunarsvipur og hann
sagði, komið hingað aftur eftir
þrjá tíma þá skal ég vera búinn
að sækja tré fyrir ykkur. Við
fengum trén, hann kvaddi okkur
og sagði mikið verður fallegt hjá
ykkur í snjóhúsinu á jólunum.
Þökkuðum við honum fyrir
greiðann og lýstum fyrir honum
hýbýlum okkar og snjólausu
landinu. Svo var það skemmti-
legasta eftir, þegar við vorum
spurðar af tollvörðunum hérna
heima hvað væri í kössunum og
við sögðum að það væru jólatré,
trúðu þeir okkur ekki, enda var
þetta í byrjun ágúst.
Eftir að Þórir dó fyrir 13 ár-
um gekk hún í Korpuúlfana og
var hún þar af lífi og sál eftir því
sem heilsan leyfði. Ég kveð þig
Helga mín með fallegu kvæði
sem við sungum saman í skát-
unum og lýsir þér vel.
Þú átt skáti að vaka og vinna
vera trúr í þinni stétt.
Skátastörfum þínum sinna
segja satt og breyta rétt.
Vekja þann á verði er sefur
vera sólin björt og hlý.
Fyrir dag hvern Guð þér gefur
gefst þér tækifæri á ný.
(H. T.)
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Kristín (Kiddý).
Það kom okkur ekki beint á
óvart þegar við fréttum andlát
vinkonu okkar, Helgu Pálsdótt-
ur. Helga átti við heilsubrest að
stríða í mörg ár en alltaf barðist
hún við veikindin af einstökum
lífsvilja og reis jafnan upp úr
þeim.
Mesta áfallið sem Helga varð
fyrir var þó þegar Þórir lést fyr-
ir tólf árum síðan.
Vinátta okkar hófst á Kapla-
skjólsveginum. Á efstu hæðinni
á númer 31 bjuggum við fjöl-
skyldurnar þrjár, Helga og Þór-
ir bjuggu í einni íbúðinni með
dætur sínar tvær, Ernu og Guð-
rúnu Kristínu, og um tíma
bjuggu foreldrar Helgu og
amma þar líka. Olga og Maggi
bjuggu með tvo syni sína í ann-
arri íbúð og Magga og Friðgeir
með sínar tvær dætur í þeirri
þriðju. Erna var elst í hópnum
en hin börnin á svipuðum aldri.
Börnin áttu athvarf hvert hjá
öðru, léku sér saman á stigapall-
inum og oftar en ekki var eitt-
hvert góðgæti á borðum hjá
Helgu. Þetta sambýli sem stóð í
æði mörg ár var einstakt og bar
aldrei skugga á það.
Ýmsar minningar sækja á
hugann, allar hlýjar og skemmti-
legar. Þegar Erna fermdist
dreifðist veislan um íbúðirnar
þrjár. Á góðvirðisdögum sett-
umst við gjarnan út á svalir og
bauð Helga stundum upp á líkjör
með gullflögum sem við höfðum
aldrei séð hvorki fyrr né síðar.
Gjafmildi Helgu var einstök.
Ef eitthvað var fengið lánað var
það borgað margfalt tilbaka. Ný-
veiddur lax úr Iðu rataði oftar en
ekki í pottana okkar og ýmsar
minningar eigum við úr sum-
arbústað Helgu og Þóris sem
stendur á bökkum Iðu.
Við minnumst þess þegar
Helga rak verslun á Laugaveg-
inum og við litum inn í kaffi. Iðu-
lega vorum við leystar út með
gjöfum.
Þegar við fluttum í annað hús-
næði, eins og gengur um ungt
fólk, hélst vináttan áfram. Við
vinkonurnar hittumst reglulega í
kaffi en til þess að ekki liði of
langur tími á milli þess að við
hittumst öll var ákveðið að borða
saman á þorranum. Þessi tíma-
setning varð til þess að vinafund-
irnir féllu aldrei niður og áfram
var haldið þótt Þórir væri fallinn
frá. Það var mikill fögnuður þeg-
ar Helga gat verið með okkur í
vetur. Við fjögur munum halda
áfram að hittast og minnast okk-
ar kæru vina, Helgu og Þóris.
Við þökkum Helgu og Þóri
fyrir allar samverustundirnar og
sendum Ernu, Gunnu Stínu og
fjölskyldum þeirra okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Olga og Margrét.
Helga Pálsdóttir
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum dög-
um fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur
rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt
að senda lengri grein. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á
vefnum. Hægt er að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er
unnt að tengja viðhengi við síð-
una.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem nánustu að-
standendur senda inn. Þar koma
fram upplýsingar um hvar og
hvenær sá sem fjallað er um
fæddist, hvar og hvenær hann
lést og loks hvaðan og klukkan
hvað útförin fer fram. Þar mega
einnig koma fram upplýsingar
um foreldra, systkini, maka og
börn. Ætlast er til að þetta komi
aðeins fram í formálanum, sem
er feitletraður, en ekki í minning-
argreinunum.
Undirskrift | Minningargreina-
höfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stutt-
nefni undir greinunum.
Minningargreinar