Dagblaðið Vísir - DV - 06.11.2015, Blaðsíða 28

Helgarblað 6.–9. nóvember 201528 Fólk Viðtal
B
laðamaður hittir Guðfinnu
á skrifstofu hennar í Ármúla
að kvöldlagi. Hún mun taka
sér hlé frá lögmannsstörf-
um í vetur, á meðan hún
sinnir oddvitastarfinu, en hefur
þarna aðsetur til að ljúka þeim mál-
um sem hún er að vinna í. Oddvita-
starfið leggst vel í Guðfinnu sem er
ánægð með að fá þetta tækifæri í
fjarveru Sveinbjargar. Þær tvær hafa
virkað sem óaðskiljanlegt tvíeyki
út á við en Guðfinna segir það hins
vegar langt frá því að vera raunin.
„Við eru oft spyrtar saman, þrátt fyr-
ir að vera mjög ólíkar. Við erum ekki
sama manneskjan, þó að út á við
virki það stundum þannig. Við erum
í raun eins og svart og hvítt, en höf-
um náð að vinna ágætlega saman.“
Þær þekktust lítið áður en þær
helltu sér saman út í kosninga-
baráttuna, en óhjákvæmilega varð
samband þeirra nánara eftir það.
Aðspurð hvernig sambandi þeirra
sé háttað í dag segir Guðfinna þær
fyrst og fremst vera vinnufélaga,
en ágætar vinkonur líka. „Við höf-
um rifist, en náum alltaf að sættast.
Það hefur komið upp ágreiningur á
milli okkar, eins og eðlilegt er,“ seg-
ir Guðfinna.
Hún gerir ráð fyrir því að
áherslurnar breytist eitthvað með
nýrri konu í brúnni, sérstaklega í ljósi
þess hvað þær Sveinbjörg eru ólíkar
og langt frá því að vera sammála um
öll mál.
Strax í uppstillingarnefnd
Hún hóf störf innan Framsóknar-
flokksins í lok árs 2013, því hún vildi
koma þekkingu sinni og reynslu í
húsnæðismálum að, eftir að hafa
starfað við fasteignalögfræði í tæp
tuttugu ár, meðal annars sem lög-
fræðingur í félagsmálaráðuneytinu á
sínum tíma. Hún hafði komið mikið
að kennslu og ráðgjöf í fasteignamál-
um og unnið við gerð lagafrumvarpa
og reglugerða á sviði húsnæðismála.
Fljótlega var hún hins vegar komin í
hinar ýmsu nefndir innan flokksins,
meðal annars uppstillingarnefnd
fyrir sveitarstjórnarkosningar 2014,
sem var vægast sagt verðugt verkefni.
„Það gekk mjög illa og í lok mars
var í raun enginn sem vildi bjóða sig
fram í Reykjavík. Í lok apríl var svo
ekki enn búið að finna frambjóð-
endur í efstu sætin,“ segir Guðfinna
hlæjandi. Það fannst henni fyndið,
og finnst enn, enda kaldhæðin með
eindæmum.
Fjölskyldan vissi ekki af
framboðinu
Það var þá sem Sveinbjörg Birna
Sveinbjörnsdóttir
tók af skarið og
ákvað að taka fyrsta
sætið og finna aðra
frambjóðendur með
sér í næstu sæti.
„Hún hafði sam-
band við mig og
bað mig um að taka
annað sætið, en ég
sagði þvert nei. Það
var ekki möguleiki.
Ég ætlaði ekki í póli-
tík. Mig langaði ekk-
ert að verða opinber
persóna. Það var
hins vegar reynt
að tala mig til um
kvöldið og ég sagð-
ist ætla að sofa á
þessu. Morguninn
eftir var ég ennþá
á þeirri skoðun að
ég væri ekki tilbúin
í þetta, en það átti
að kynna listann
um kvöldið. Ég fór í
málflutning og kom
við á skrifstofunni
um þrjú leytið. Þá
var búið að fylla
allan listann nema
annað sætið, þannig ég sagði þeim
bara að setja mig í það sæti.“ Guð-
finnu gafst því ekki svigrúm til að
láta fjölskyldu sína og vini vita að
hún væri á leið í framboð. Hún rétt
náði að segja manninum sínum að
hún væri komin í annað sæti á list-
anum, en hann var að koma frá út-
löndum sama kvöld og listinn var
kynntur. En Guðfinna hafði ekkert
getað ráðfært sig við hann vegna
þess að síminn hans hafði verið raf-
magnslaus í heilan sólarhring.
„Þegar fréttatilkynningin kom
um kvöldið þá fengu allir sjokk
í kringum mig. Sonur minn,
foreldrar mínir og vinkonur mín-
ar. Það vissi enginn af þessu. En
ástæðan fyrir því að ég var til í
þetta á endanum var að ég hugs-
aði með mér að ég gæti þá komið
mínum sjónarmiðum í húsnæðis-
og skipulags- og byggingarmálum
að í staðinn fyrir að sitja á skrifstof-
unni minni og pirra mig á þessu. Að
auki vildi ég hafa flugvöllinn áfram í
Vatnsmýrinni.“
Reið yfir því að komast inn
Á þessum tímapunkti voru tæpar
fimm vikur til kosninga og sam-
kvæmt skoðanakönnunum átti
Framsóknarflokkurinn ekki að ná
manni inn. „Það hvarflaði því aldrei
að mér að ég myndi enda sem
borgar fulltrúi. Þetta var ákvörðun
sem var tekin í flýti og svo tóku við
þessar fimm vikur af kosningabar-
áttu, en við kunnum lítið til verka og
fáir í kringum okkur höfðu reynslu.
Við fengum til dæmis manninn
minn, sem hefur verið í Sjálfstæðis-
flokknum alla ævi, til að vera kosn-
ingastjóri. Tíminn leið mjög hratt
og ég spáði ekkert í framhaldið.“
Það var ekki fyrr en eftir kosn-
ingar að Guðfinna áttaði sig í raun
á því í hvaða stöðu hún var komin
og hvað tæki við. „Ég varð eiginlega
hálf reið yfir því að ég skyldi kom-
ast inn. Ég ætlaði mér það aldrei.
Ég sá fyrir mér að við myndum í
mesta lagi ná inn einum manni. En
ég hafði ekki einu sinni velt því fyrir
mér að því fylgdu ýmsar skyldur líka
ef það gerðist og ég yrði varaborgar-
fulltrúi. Hugsunin náði aldrei neitt
lengra en að taka þátt í kosninga-
baráttunni.“
Aldrei spáð í trúmál
Hún segist oft hafa séð eftir þessari
ákvörðun sinni. Það var mosku-
málið svokallaða sem tók hvað
mest á hana. En Sveinbjörg lét þau
orð falla í viðtali nokkrum dögum
fyrir kosningar að á meðan við vær-
um með Þjóðkirkju þá ættum við
ekki að úthluta lóðum til annarra
trúfélaga. Þá sagðist hún vilja aftur-
kalla úthlutun lóðar undir mosku í
Reykjavík.
„Allt í einu fór kosningabaráttan
að snúast um mál sem ég hafði
aldrei leitt hugann að. Ég hafði
aldrei velt því fyrir mér að moska
ætti að rísa í Reykjavík, eða velt fyrir
mér trúarbrögðum fólks yfirhöfuð.
Mér hefur alltaf verið nákvæmlega
sama hverrar trúar fólk er eða hvort
það er trúlaust. En allt í einu var ég
stimpluð sem múslimahatari og
sögð á móti byggingu mosku, sem
ég hef aldrei verið. Ef ég hefði vitað
það fyrirfram að kosningabaráttan
myndi leiðast út á þessa braut, þá
hefði ég aldrei tekið þátt.“ Guð-
finna segir þessi mál aldrei hafa
verið rædd innan flokksins og það
hafi aldrei staðið til að afstaða til
byggingar mosku yrði að kosninga-
máli. Hún segist strax hafa reynt að
koma því á framfæri í viðtölum að
hún væri ósammála oddvitanum,
en lítið hafi verið hlustað á hana.
Fjölskyldan sætti árásum
„Ég er á móti því að trúfélögum séu
gefnar lóðir, en það á við um öll
trúfélög. Og mér finnst fyrirhuguð
staðsetning á moskunni afleit. En ég
er alls ekki á móti byggingu mosku á
Íslandi,“ segir Guðfinna og bætir því
við umræðan hafi tekið mikið á fjöl-
skyldu hennar sem mátti sæta árás-
um vegna skoðana sem henni voru
gerðar upp. Það var ein af ástæðun-
um fyrir því að hún sá eftir því að
hafa boðið sig fram.
Sjálf reyndi hún að láta um-
ræðuna ekki ná til sín, en það var
hægara sagt en gert. „Fyrst fannst
mér þetta fyndið. Mér fannst það
svo út úr korti að vera stimpluð sem
rasisti. Og ég er svo langt frá því að
vera fordómafull. Mér fannst þetta
bara vera lélegur brandari. Ég hélt
að þetta yrði allt leiðrétt eftir kosn-
ingar, en það gerðist ekki. Það var
ekki hægt að leiðrétta þetta. Ég varð
því bæði reið og sár yfir því að vera
úthrópuð eitthvað sem ég var ekki.“
Ekki borðað kjöt í þrjátíu ár
Þegar blaðamaður spyr Guðfinnu
hvort hún sjái sig sem hina týpísku
framsóknarkonu fer hún að skelli-
hlæja. „Staðalímyndin virðist vera
eldri kona úti á landi, helst í peysu-
fötum, að borða lambakjöt. En
ég er sjálf ekki mikið fyrir að fara
út á landsbyggðina og ég hef ekki
borðað kjöt í þrjátíu ár. Þannig að
ég hugsa að ég sé ekki alveg þessi
týpíska framsóknarkona, allavega
ekki miðað við staðalímyndina.“
Þrátt fyrir það segist Guð-
finna finna sínum hugsjónum vel
farveg innan flokksins. Þá hafi
borgarstjórnar flokkurinn nokkuð
frjálsar hendur og það sé enginn sem
leggi þeim línurnar. „Stefna Fram-
sóknarflokksins er mjög opin og mín-
ar skoðanir samræmast alveg stefn-
unni, en þær samræmast eflaust
stefnu annarra flokka líka. Ég móta
mínar skoðanir sjálf og hef aldrei
kunnað við að vera skilgreind sem
hluti af einhverjum hópi. Ég er bara
ég og fer mínar eigin leiðir. Það segir
mér enginn hvað ég á að gera,“ segir
hún ákveðin.
Skammaðist sín fyrir að
verða ólétt
Guðfinna varð ung móðir, en hún
varð ólétt að syni sínum þegar hún
var 18 ára og stundaði nám við
Lögmaðurinn Guðfinna Jóhanna Guðmundsdóttir tók nýlega við sem oddviti Framsóknar og
flugvallarvina í Reykjavík eftir að Sveinbjörg Birna Sveinbjörnsdóttir fór í veikindaleyfi og fæðingarorlof.
Guðfinna ætlaði sér aldrei út í pólitík, en lét undan miklum þrýstingi flokksfélaga sinna og tók annað
sæti á listanum með semingi. Það er ákvörðun sem hún hefur oft iðrast. Hún varð fyrir þeirri hörmulegu
lífsreynslu í æsku að vera nauðgað og þegar hún smakkaði áfengi í fyrsta skipti fann hún flóttaleið
frá slæmum minningum. Blaðamaður settist niður með Guðfinnu og ræddi um pólitíkina, erfiða reynslu
í æsku og áfengið sem hún notar til að gleyma.
Sólrún Lilja Ragnarsdóttir
solrun@dv.is
„Ég og áfengi
pössum ekki
vel saman“
Minningarnar ásækja Guðfinna
man hvert smáatriði frá því henni var
nauðgað þegar hún var sex ára.
„Þegar
fréttatil-
kynningin kom
um kvöldið þá
fengu allir sjokk
í kringum mig.
Sonur minn,
foreldrar mínir
og vinkonur
mínar. Það
vissi enginn
af þessu.