Dagblaðið Vísir - DV - 06.11.2015, Blaðsíða 29

Helgarblað 6.–9. nóvember 2015 Fólk Viðtal 29
Menntaskólann í Hamrahlíð. „Ég
fékk algjört sjokk og skammaðist
mín rosalega mikið. Mér fannst
mjög hallærislegt að verða ófrísk
á þessum aldri. Ég held að ég hafi
verið ólíklegasta manneskjan til
að verða ólétt 18 ára. Ég var búin
að segja að ég ætlaði mér að eign-
ast eitt barn 35 ára og að ég ætlaði
aldrei að gifta mig.“ Guðfinna á í dag
tvö barnabörn og segir að það sé
það skemmtilegasta sem hún hafi
gert að vera amma.
Guðfinna hélt náminu þó ótrauð
áfram, en tók aðeins færri einingar
önnina sem sonur hennar fæddist
og lauk stúdentsprófi á fjórum og
hálfu ári. Foreldrar hennar að-
stoðuðu hana mikið á þessum tíma
og mamma hennar hætti að vinna
og passaði soninn á meðan hún var
í skólanum. Svo lá leiðin í lagadeild
Háskóla Íslands.
Ætlaði að hætta í lögfræði
Guðfinna hafði verið mikill
djammari þegar hún varð ólétt, en
varð óhjákvæmilega að gera hlé
á því líferni um tíma. Bæði vegna
barneigna og svo tók við strembið
fyrsta ár í lagadeildinni. „Þegar son-
ur minn var orðinn þriggja ára og ég
komin á annað árið í lögfræðinni þá
fór ég að djamma aftur og djamm-
aði mikið þann vetur. Það end-
aði með því að ég ákvað að hætta
í lögfræðinni eftir fyrsta vorprófið,
en um sumarið ákvað ég að halda
áfram og fór aftur á annað árið.
Mér fannst lögfræðin leiðinleg og
var orðin þreytt á því að vera í skóla
með lítið barn. Ég var ekki að finna
mig í náminu og vann töluvert með
því, til dæmis sem fangavörður.“
Guðfinna segir lögfræðina engu að
síður eiga vel við sig og að hún hafi
aldrei ætlað sér að læra neitt annað.
Sem hún gerði, og lauk náminu.
Seldi íbúðina fyrir
lögmannsstofu
Guðfinna opnaði svo sína eigin lög-
mannsstofu í ársbyrjun 2002. „Ég
hafði reyndar enga reynslu af því að
vera lögmaður þó svo að ég hefði þá
starfað sem lögfræðingur í sex ár. Ég
man að pabbi spurði mig hvort ég
væri búin að reikna dæmið til enda,
en ég sagði auðvitað ekki, þá myndi
ég aldrei gera þetta,“ segir Guðfinna
og skellir upp úr. „Ég, einstæð móð-
irin, blönk og bíllaus, sagði upp vel
launaðri vinnu í félagsmálaráðu-
neytinu og opnaði stofu. Ég hafði
enga viðskiptavini og kunni mjög
lítið. Þetta var því mikið basl.“
Eftir um tvö ár varð hún að taka
ákvörðun um að játa sig sigraða og
loka stofunni, eða selja íbúðina og
halda áfram. Hún ákvað að gera hið
síðarnefnda og í kjölfarið fóru hjól-
in að snúast. Hún fór að fá inn á
borð til sín mál sem tengdust göll-
um í húsbyggingum og sérhæfði sig
alfarið í fasteignalögfræði, sem hún
hefur starfað við þangað til nú.
Nauðgað þegar hún var sex ára
Guðfinna er fædd og uppalin á Sel-
tjarnarnesi, stundaði íþróttir af kappi
og stóð sig alltaf vel í skóla. Hún varð
þó fyrir hörmulegri lífsreynslu þegar
hún var sex ára sem hefur haft áhrif
á líf hennar allar götur síðan. Henni
var nauðgað af nágranna vinkonu
sinnar. Hann lokkaði hana heim til
sín þar sem hann braut á henni. „Ég
lokaði strax alveg á þetta og brynj-
aði mig til að komast af. Varð mikill
töffari og sýndi engar tilfinningar. Ég
fór ekki að muna eftir atvikinu fyrr
en ég varð 12 eða 13 ára. En það tók
mig langan tíma að átta mig á því
hvað hafði gerst og afneitunin var
mjög mikil. Það mátti enginn vita af
þessu og ég sagði ekki neinum. Ég
fór í gegnum lífið með þessa þykku
brynju og það var ekki fyrr en árið
2003 að brynjan fór að falla. Þá fór ég
að horfast í augu við að þetta hafði
haft afleiðingar í för með sér og ég
réð ekki við að takast á við þær sjálf.“
Greind með áfallastreituröskun
Þá var hún nýbúin að opna
lögmannsstofuna, var í miklu harki
og leið virkilega illa. Hún varð í raun
óvinnufær um tíma, en tókst með
herkjum að loka aftur á minningarnar
og vanlíðanina sem kraumaði undir
niðri. „Það var svo fyrir rúmum
þremur árum að þetta fór að brjótast
út aftur og það tók mig um eitt ár
að fara og leita mér aðstoðar. Ég var
greind með áfallastreituröskun og
fór að vinna í því. Þessu fylgdi mikil
vanlíðan og var erfitt ferli. Ég þurfti
að taka niður brynjuna og horfast í
augu við það sem hafði gerst. Í dag
er ég mjög þakklát fyrir að hafa leitað
mér hjálpar. Ég veit af hverju ég er
eins og er. Ég veit af hverju sumir
dagar eru erfiðari en aðrir. Þó að ég
sé opin þá koma tímabil þar sem ég
er félagsfælin og finnst erfitt að vera
innan um fólk. En þá þarf ég bara að
tala mig til og ég kem mér alltaf út úr
húsi. Ég get líka verið kvíðin og verið
með þráhyggju, en ég vil ekki fara á
lyf.“
Fann undankomuleið í áfengi
Hún segist muna atvikið hörmu-
lega úr æsku í smáatriðum. Það hafi
lengi verið eins og myndband sem
spilað var aftur og aftur í höfðinu á
henni, ár eftir ár, áratug eftir áratug.
Alltaf jafn skýrt. Hún er sem betur
fer nánast alveg hætt að upplifa það
í dag. Minningarnar eru samt þarna
ennþá og herja oft á hana.
Þegar Guðfinna fór að muna
eftir atvikinu þá fann hún sér fljót-
lega undankomuleið. Hún áttaði
sig á því hvernig hún gat stoppað
myndbandið í höfðinu á sér. Reynd-
ar bara tímabundið, en það munaði
um það. „Þetta stoppaði þegar ég
fór að djamma með vinum mínum.
Með því að drekka áfengi fékk ég
frið í höfðinu. Ég djammaði því mik-
ið sem unglingur, en það var aldrei
þannig að það hefði áhrif á skóla
eða vinnu. Ég var vissulega erfið-
ur unglingur og fyrirferðarmikil, en
ég fór aldrei út í dópneyslu eða eitt-
hvað slíkt. Ég var bara týpískur ung-
lingadjammari,“ segir Guðfinna, en
hún byrjaði að drekka 13 ára gömul.
Drekkur enn til að deyfa sig
Í gegnum tíðina hefur hún
reglulega notað áfengið til að
deyfa sársaukafullar minningarnar
um hið hörmulega atvik. Hún
viðurkennir að stundum drekki
hún of mikið í einu, en aldrei tvo
daga í röð og helst ekki þegar hún
þarf að mæta í vinnu næsta dag.
„Á tímabili, þegar mér leið sem
verst, gerði ég þetta alla föstudaga.
Hausinn á mér varð bara að fá frið.
En þetta gerist mun sjaldnar í dag,“
segir hún hreinskilin. „Ég vissi ekki
hvað var að mér og þetta var eina
tækið sem ég hafði til að ná þessum
myndum út úr hausnum á mér.
Áföll og fíkn eru oft samtengd. Ég
og áfengi pössum ekki vel saman
og eflaust þegar ég les þetta viðtal
ákveð ég endanlega að hætta að
drekka, sem er það skynsamlegasta
sem ég geri,“ segir hún brosandi.
Aðspurð segir hún það hins vegar
aldrei hafa hvarflað að sér að nota
lyf til að deyfa sig. Hún noti varla
verkjalyf þegar hún finnur til, enda
var það ekki til siðs á heimili hennar
í barnæsku. „Ég er mjög þakklát fyrir
það í dag að hafa ekki alist upp við
að deyfa mig með lyfjum.“
Breytti miklu að fá hjálp
Guðfinna segir að hún hefði líklega
aldrei farið að leita sér hjálpar á
sínum tíma nema af því umræðan
í þjóðfélaginu hafði breyst og það
var ekki lengur tabú að ræða um
kynferðisofbeldi. „Fólk var farið að
opna sig um kynferðisofbeldi og af-
leiðingarnar. Ég fór að lesa mér til
og sá þessi einkenni sem fólk talaði
um, þau áttu við mig. Það breytti
miklu að fá viðeigandi hjálp, en
auðvitað vildi óska að ég hefði leitað
mér aðstoðar fyrr,“ segir Guðfinna
sem gerir sér þó grein fyrir því að
áfallastreituröskunin verður líklega
alltaf til staðar. Jákvæða breytingin
er hins vegar sú að í dag kann hún
betur að takast á við hana. n
„Fyrst
fannst
mér þetta
fyndið. Mér
fannst það svo
út úr korti að
vera stimpluð
sem rasisti.