Fréttatíminn - 19.02.2016, Side 10

Mér fannst ég sjá
pabba alls staðar og
vildi ekki trúa því að
hann væri horfinn.
Ég saknaði hans svo
innilega og ég fékk
ekki einu sinni að
kveðja hann.
Það kemur kannski ekki
á óvart að hann sitji nú á
Litla-Hrauni með tugi dóma á
bakinu.
Þóra Tómasdóttir
thora@frettatiminn.is
Óðinn Valgeirsson er 75% öryrki
og hefur í tvígang hlotið alvarlega
heilaskaða. Hann hefur nokkrum
sinnum reynt að svipta sig lífi og er
enn með áverka eftir þær tilraunir.
Hann er laskaður á líkama og sál
og þegar við ræðum saman lýsir
hann heiftarlegum fráhvörfum sem
daglegu lífi á Litla-Hrauni. Hann
hefur framið svo marga smáglæpi
að hann hefur enga tölu á þeim.
Í þetta sinn situr hann inni fyrir
frelsissviptingu á ungri konu, inn-
brot í apótek og á hótel. Eftir að
hann var settur inn fékk hann
viðbótardóm fyrir fjölmörg búða-
hnupl. Hann heldur að þetta sé í
sjötta sinn sem hann situr af sér á
Hrauninu. En upphafið af þessum
ógöngum Óðins rekur hann til
hvarfs föður síns. Þegar lífið tók
óvænta stefnu.
Fyrstu ár ævinnar bjó Óðinn í
Grafarvogi með móður sinni, Unni
Millý Georgsdóttur, og eldri systur
sinni. „Hann var einstaklega lífs-
glatt og athafnasamt barn. Vel
gefinn og forvitinn um alla hluti.
Krafturinn í honum var rosalegur
og hann lét sér aldrei leiðast. Hann
var samt ekki til vandræða og hefði
líklega ekki verið talinn ofvirkur,“
segir systir hans.
Á þessum tíma var Grafarvogur
að byggjast upp og fjölskyldufólk úr
hinum ýmsu áttum settist þar að.
„Fjölmargir fluttu þangað úr Breið-
holtinu. Sumar fjölskyldur, sem
höfðu verið í félagsíbúðum í langan
tíma og voru með einhverjum hætti
fastar í kerfinu, fengu forkaups-
rétt á raðhúsum í hverfinu sem
auðveldaði þeim að koma undir
sig fótunum. Þetta var svolítið gott
úrræði og raunveruleg hjálp. Það
voru því rosalega margir krakkar
að koma nýir inn í hverfið á sama
tíma,“ segir hún.
Líf Óðins var ekki ósvipað
lífi annarra barna í hverfinu og
stundum fór fjölskyldan í útilegur
og veiðiferðir. Óðinn á góðar minn-
ingar frá þessum tíma og gleymir
aldrei hvað honum þótti gaman að
fara til pabba síns um helgar.
„Hann var rosalega flottur karl
og helgarnar með honum voru al-
gjört ævintýri. Ég elskaði hann svo
mikið og mér þótti mjög vænt um
þessar stundir. Samt var eins og
ég hafi skynjað að tími okkar væri
naumur,“ segir Óðinn.
Sumarið áður en Óðinn átti að
byrja í skóla, árið 1994, komu lög-
reglumaður og prestur að heim-
sækja hann. „Þeir sögðu að þeim
þætti leiðinlegt að tilkynna mér að
pabbi minn hefði horfið sporlaust
og að það væri út af einhverjum
fíkniefnum. Fyrir sjö ára krakka
voru þetta óskiljanlegar upplýs-
ingar. Mig langaði bara að vita hvað
fíkniefni væru. Svo beið ég eftir því
að pabbi kæmi aftur.“
Skömmu áður hafði faðir hans,
Valgeir Víðisson, yfirgefið heimili
sitt um miðja nótt og aldrei skilað
sér aftur. Valgeir hafði átt við fíkni-
vanda að stríða og hlotið dóma
fyrir minniháttar glæpi sem raktir
voru til neyslu hans. Lögregluna
grunaði að hann skuldaði peninga
og að óvildarmenn hans hefðu átt
þátt í hvarfinu. Óðinn vissi ekkert
um þetta fyrr en hann sá forsíður
blaðanna.
Varð fjölmiðlamatur
Hvarf Valgeirs varð vendipunktur í
lífi Óðins. „Það fór allt úr skorðum.
Við urðum fjölmiðlamatur í margar
vikur og málið var stanslaust til
umfjöllunar. Það voru allir að tala
um þetta en enginn gerði neitt,“
segir systir hans. Sögurnar fóru á
kreik í hverfinu og krakkarnir fóru
ekki varhluta af þeim.
Móðir hans lýsir því að Óðinn
hafi orðið fyrir einelti og man eftir
krökkum sem hjóluðu að húsinu
þeirra til að kíkja á gluggana.
„Þau sögðu mér að pabbi minn
væri dópisti og ég ætti eftir að
verða það líka,“ segir Óðinn.
„DV skrifaði til dæmis að Valgeir
hefði verið sprautufíkill og for-
eldrar í hverfinu vildu ekki leyfa
börnunum sínum að vera í kring-
um okkur eftir það. Inn á heimilinu
var auðvitað reynt að vernda okkur
fyrir þessu en þú getur ímyndað
þér hvernig honum leið að heyra
svona um pabba sinn,“ segir systir
Óðins.
Til stóð að Óðinn byrjaði í grunn-
skóla haustið eftir hvarf Valgeirs en
þangað fór hann aldrei. Hann var
vistaður á Barna- og unglingageð-
deildinni á Dalbraut, þar sem hann
látinn verja mest öllum tíma næstu
árin.
„Ég var bara lokaður inni,“ segir
Óðinn. „Ég vildi auðvitað bara vera
hjá mömmu. En hún var einstæð
og þeir gáfu henni ekkert val, hún
varð að gera það sem þeir sögðu.“
Móðir hans og systir segja svipaða
sögu. Þess hafi verið krafist að Óð-
inn yrði vistaður á Dalbraut, aðeins
örfáum dögum eftir hvarf Valgeirs.
„Þeir sögðust vilja veita mér
áfallahjálp en það var ekki það sem
ég fékk. Ég fékk sautján eða átján
mismunandi greiningar og alls-
konar lyf. Mér leið hræðilega og var
brjálæðislega reiður og sorgmædd-
ur. Ég viðurkenni alveg að ég var
mjög óþekkur krakki en ég hefði
þurft einhverja andlega hjálp.“
Óðinn segist meðal annars
hafa verið greindur ofvirkur og
hvatvís með mikinn athyglisbrest.
„Kannski var það allt rétt en ég
held ég hafi ekki orðið svona fyrr
en eftir áfallið. Ég kunni ekkert að
díla við þetta. Læknarnir dældu
í mig lyfjum, gáfu mér rítalín
og róandi til skiptis og ég fékk
ábyggilega hálft pilluglas, nokkrum
sinnum á dag. Ég var bara útúrdóp-
aður krakki.“
Greindur í gegnum síma
Móðir Óðins og systir upplifðu
ástandið með svipuðum hætti og
þeim fannst læknarnir gefa honum
óheyrilegt magn af lyfjum. Þær
segjast báðar margoft hafa heim-
sótt hann á Dalbraut þar sem hann
var bæði dofinn og stjarfur af lyfja-
gjöf. „Ef hann sýndi einhverjar eðli-
legar tilfinningar, varð reiður eða
æstur, þá var enginn sem settist
niður með honum og veitti honum
það sem hann þurfti. Honum var
alltaf hent inn í „pullu“,“ segir syst-
ir hans og á við bólstrað herbergi á
geðdeildinni. Móðir hans minnist
þess ekki að nokkur ráðgjafi eða
meðferðarfulltrúi hafi fylgt honum
eftir í lengri tíma. „Það voru stöð-
ugt nýir læknar og nýjar skýrslur
Hvarfið á pabba var
uppHaf ógæfunnar
Þegar Valgeir Víðisson hVarf Var Óðinn, sjö ára sonur hans, tekinn af
mÓður sinni og Vistaður á geðdeild. Þar fékk hann allskyns greiningar og
lyf en hVorki ást né umhyggju. hann fékk nánast enga skÓlagöngu og Var
ÞVælt á milli stofnana og misjafnra manna í sVeitum landsins.
„Þeir sögðust vilja veita mér áfallahjálp en það var ekki það sem
ég fékk. Ég fékk sautján eða átján mismunandi greiningar og
allskonar lyf,“ segir Óðinn.
10 | fréttatíminn | helgin 19. febrúar–21. febrúar 2016
Tryggingastofnun
Laugavegi 114 | 105 Reykjavík
Sími 560 4400 | tr@tr.is | tr.is
Meðlag Umsækjendur um meðlag, vinsamlegast athugið að umsóknir um meðlag verða eingöngu afgreiddar rafrænt í gegnum Mínar síður á www.tr.is eftir 1. mars 2016.