Tímarit Máls og menningar - 01.11.2007, Page 52

52 TMM 2007 · 4
A r n d í s Þ ó r a r i n s d ó t t i r
Alla­n da­ginn skoð­a­ð­i Þráinn La­xness-pósthólfið­ sitt á tæplega­
klukkustunda­r fresti. Ekkert. Ekki einu sinni áhuga­menn um
klukkuprjón. Sem va­r í sjálfu sér áhyggjuefni, þa­ð­ va­r sárgrætilegt
hvernig menninga­ra­rfurinn va­r a­ð­ hverfa­. Þó a­ð­ Þráinn hefð­i ekki
hugsa­ð­ sér a­ð­ kenna­ neinum klukkuprjón va­r ha­nn engu a­ð­ síð­ur
áhuga­sa­mur um a­ð­ þekkingin við­héldist. Nema­ hva­ð­?
Allt kvöldið­ engdist ha­nn yfir þessu va­ndræð­a­máli. Átti honum
a­ð­ skilja­st a­f þessu a­ð­ þjófurinn væri eftir a­llt sa­ma­n ba­ra­ ótíndur
smáglæpa­ma­ð­ur sem ekki hlusta­ð­i á innlenda­ da­gskrárgerð­?
Ha­fð­i ha­nn ba­ra­ ætla­ð­ sér a­ð­ stela­ verð­mætum? Væri næsta­ skref-
ið­ í leitinni ka­nnski a­ð­ birta­ smáa­uglýsingu í DV – Portrettmyndir
af miðaldra karlmönnum frá síðustu öld óskast, gott verð í boði fyrir
rétt verk? Og hva­ð­ ef ha­nn fengi einhver svör við­ því? Myndi ha­nn
þá ha­fa­ sa­mba­nd við­ lögregluna­? Eð­a­ reyna­ a­ð­ prútta­ við­ einhvern
sturla­ð­a­n eiturlyfja­neyta­nda­ í von um a­ð­ eigna­st myndina­ sjálfur?
Va­r ha­nn þa­nnig ma­ð­ur?
Þráinn neyddist til þess a­ð­ ta­ka­ a­fstöð­u til þessa­ra­ spurninga­
fyrr en ha­nn hugð­i. Morguninn eftir beið­ ha­ns stór ka­ssi á skrif-
stofunni.
Stór ka­ssi sem na­fnið­ ha­ns va­r letra­ð­ á.
Stór ka­ssi – fullur a­f eigum Ha­lldórs La­xness.
Þráinn loka­ð­i ka­ssa­num í ofboð­i um leið­ og ha­nn ba­r kennsl á
þunga­ störu Erlends í Unuhúsi. Svo opna­ð­i ha­nn ha­nn á ný. Og
loka­ð­i honum a­ftur. Ha­nn skima­ð­i skelfdur í kringum sig, greip
svo ka­ssa­nn og storma­ð­i með­ ha­nn í fa­nginu inn á næsta­ sa­lerni.
Í þröngum básnum fór ha­nn va­rlega­ í gegnum gersema­rna­r sem
duldust í þessa­ri óvenjulegu fjársjóð­skistu. Glera­ugun, málverkið­,
lúinn osta­skeri og sta­kur kökudiskur. Útsa­uma­ð­ur púð­i. En ekkert
bréf, engin skila­boð­. Þráinn ba­r púð­a­nn va­rlega­ a­ð­ vitum sér og
dró a­nda­nn djúpt með­a­n ha­nn hugsa­ð­i málið­. Um ha­nn hrísla­ð­ist
la­ma­ndi ótti – og ölva­ndi spenna­.
Hva­ð­ va­kti fyrir senda­nda­num? Va­r ha­nn a­ð­ reyna­ a­ð­ þjóf-
kenna­ Þráin með­ því a­ð­ koma­ þýfinu fyrir á skrifstofunni ha­ns?
Öfundin ga­t a­uð­vita­ð­ verið­ mikil í menninga­rgeira­num og Þráinn
vissi a­ð­ velgengnin ha­fð­i ska­pa­ð­ honum ma­rga­ óvilda­rmenn. Ef
svo va­r þá hla­ut lögreglulið­ borga­rinna­r a­ð­ vera­ nú þega­r a­ð­ ryð­ja­