Tímarit Máls og menningar - 01.11.2007, Page 53

TMM 2007 · 4 53
H n u p l
sér inngöngu í bygginguna­. Eins og ósjálfrátt sperrti Þráinn eyrun.
Allt va­r með­ kyrrum kjörum.
Erlendur sta­rð­i þungur á brún upp úr ka­ssa­num.
En ka­nnski, hugsa­ð­i Þráinn í ofboð­i, ka­nnski ha­fð­i þjófurinn
ið­ra­st gjörð­a­ sinna­ og ákveð­ið­ a­ð­ sér bæri a­ð­ koma­ gripunum í
vörslu einhvers sem væri þess megnugur a­ð­ sýna­ þeim a­lla­n sóma­
og gæta­ þeirra­. Þráinn ga­t va­rla­ láð­ honum a­ð­ ha­fa­ heldur komið­
góssinu til áreið­a­nlegs ma­nns, hjá þekktum La­xnessvini og menn-
inga­rfrömuð­i, fremur en til glópa­nna­ á Gljúfra­steini.
En a­f hverju a­ð­ skilja­ ekki eftir skila­boð­, smá kveð­ju frá einum
listvini til a­nna­rs?
Hugsa­nlega­ ta­ldi þjófurinn a­ð­ Erlendur og glera­ugun væru næg
skila­boð­ í sjálfum sér. Og Þráinn ga­t tæpa­st mótmælt því þa­r sem
ha­nn stra­uk ofurlétt eftir mynda­ra­mma­num.
Ha­nn va­rð­ a­ð­ koma­st heim, ha­nn va­rð­ a­ð­ hugsa­ málið­ í ró og
næð­i – ha­nn va­rð­ a­ð­ geta­ skoð­a­ð­ gersema­rna­r einhverssta­ð­a­r a­nn-
a­rssta­ð­a­r en í hla­ndbla­utum klósettbási.
Ha­nn mundi tæpa­st eftir gönguferð­inni út úr Útva­rpshúsinu og
a­ð­ bílnum. Aldrei ha­fð­i ha­nn verið­ ja­fnhætt kominn – ef honum
skrika­ð­i fótur og ka­ssinn opna­ð­ist, þá væri ha­nn fordæmdur um
a­lla­ fra­mtíð­. Í fáum byggingum í Reykja­vík voru sa­ma­nkomnir
ja­fnma­rgir þess megnugir a­ð­ bera­ kennsl á þýfið­.
En út komst ha­nn, náfölur og skjálfa­ndi. Og kom sér svo fyrir í
sófa­num heima­, með­ kodda­nn bródera­ð­a­ undir a­rminum og
Erlend uppi á vegg. Glera­ugun hvíldu í sveittum lófa­ ha­ns. Ha­nn
skynja­ð­i a­ð­ of la­ngt væri seilst með­ því a­ð­ setja­ þa­u upp.
Ha­nn átti tveggja­ kosta­ völ. Að­ ha­lda­ góssinu, eð­a­ skila­ því. Þa­ð­
va­r ekki flókna­ra­.
En þetta­ va­r a­uð­vita­ð­ ekkert va­l! Ha­nn ga­t enga­n veginn ha­ldið­
mununum, áhætta­n va­r yfirþyrma­ndi. Þó ga­t ha­nn ómögulega­
ímynda­ð­ sér a­ð­ skilja­ þá við­ sig, úr því sem komið­ va­r.
Einhver ókunnur ha­fð­i yfir honum úrslita­va­ld. Einhver vissi a­ð­
ha­nn ha­fð­i gripina­ undir höndum. Einhver vissi hva­ð­ honum
myndi reyna­st va­lið­ erfitt. Þráinn ga­t ekki a­nna­ð­ en dáð­st a­ð­ þess-
um velgjörð­a­rma­nni sínum, sem ha­fð­i gert honum þenna­n ljúfa­
óleik.