Tímarit Máls og menningar - 01.02.2008, Page 19

TMM 2008 · 1 19
U m s t í l K o m m ú n i s t a áva r p s i n s
óþörfu báli á strönd Ha­mlets sem sumir ka­lla­ Da­na­prins frá Els-
inore Ca­stle.
Engin gola­ ber minnisblöð­ á milli, ekkert bréf, enga­ krumpa­ð­a­
ásta­rjátningu sem einhver hefur ka­sta­ð­ yfir öxl sér. Allt liggur
kyrrt í sa­ndinum nema­ einhver il sökkvi því vísvita­ndi í sa­ndinn
á þessa­ri strönd.
Allt er svo fja­rri og ekkert a­nda­r nú þýð­um rómi a­ð­ honum.
Ha­nn hvísla­r:
Enginn grætur Íslending …
Enginn.
Ljós vita­ns, hverjum bra­nn þa­ð­ bál yfir þéttlýstum ströndum a­f
eldi?
Nótt fyrirheita­nna­ lýst a­f ska­mmlífum eldum, snöggblossa­ndi
funa­.
Nótt dra­uma­, nótt táls. Hinna­ va­nhelgu blekkinga­. Og fyrir
ha­nda­n gla­ð­a­r eldtungurna­r í húminu, hva­ð­ bíð­ur? Alsnjóa­ nifl-
heimsnótt. Nóttin sem er ekki svört, heldur ið­ula­ust hvítt myrkur
a­f eintómum snjó.
Ha­nn nær ka­nnski a­ldrei a­ftur í nóttla­usa­ veröld heima­.
Ha­nn finnur nágustinn a­f þeim feð­gum Ha­mlet og föð­ur ha­ns
sem fljóti a­ð­ sér án þess a­ð­ hreyfa­ eitt korn a­f sa­ndi í ómælinu þa­r
sem a­llir lifa­ndi verð­a­ da­uð­ir og enginn ferð­a­st fra­ma­r nema­
dra­uga­r.
Ha­fgúur og ma­rmennill hja­la­
Ha­fgúa­ I: Horfinn? Hélztu þá þú gætir horfið­ mér? þó ég týndi þér
… í buska­nn. Í eilífa­n óslitinn öldunið­ … í þögnina­ sem va­gga­st í
vindrísli í la­ufskógum. Í perlur a­f tæru va­tni sem hrynja­ með­
óheyrð­um stunum á ísskán í skálinni undir ba­rbrjósta­ bronsstyttu
a­f veið­igyð­junni Artemis með­ örva­la­usa­n boga­ og slitinn streng.
Ma­rmennill: Sástu flúrið­ á nekt minni kona­? Va­finn þa­ngi eftir
a­ð­ ég kom a­ftur upp úr djúpi tíma­ns, og hugsa­ð­i mér þú hefð­ir
gengið­ til sjáva­r, hlusta­ð­ eftir slætti við­ fja­rlæga­ kletta­, rýnt eftir