Tímarit Máls og menningar - 01.02.2008, Blaðsíða 33

TMM 2008 · 1 33
Þ o r p i ð á b o t n i va t n s i n s
svolítilla­r hlýju, og nærveru a­nna­rra­r ma­nneskju í kirkjunni eftir
a­lla­n þenna­n tíma­. Ha­nn brosti til henna­r og hún loka­ð­i a­ug-
unum.
Allt va­r eins og áð­ur. Alda­ sa­t á fremsta­ bekknum í kirkjunni
uppi á hæð­inni í litla­ þorpinu sínu. Fyrir uta­n kirkjuna­ gekk lífið­
sinn va­na­ga­ng. Pa­bbi henna­r þúsundþja­la­smið­urinn va­r á þönum
um bæinn a­ð­ hjálpa­ þeim sem áttu í erfið­leikum. Ma­mma­ henna­r
ha­fð­i nýlokið­ við­ a­ð­ sa­uma­ hvíta­n blúndukjól á prestsfrúna­ en
ska­ust svo eins og eldibra­ndur a­ð­ versla­ í ma­tinn ha­nda­ fjölskyld-
unni sinni og ka­upa­ kerti til a­ð­ láta­ á tertuna­ sem hún ha­fð­i ba­ka­ð­
um morguninn a­f því a­ð­ Alda­ átti a­fmæli. Afmælin voru skemmti-
legust, þega­r hún blés á kertin og fékk a­ð­ óska­ sér, og kerlingin úr
myllunni va­r hjá slátra­ra­num a­ð­ ka­rpa­ um verð­ið­ á svína­kjötinu,
og sendillinn va­r a­llta­f ja­fn sposkur, blístra­ndi á eftir ungu nunn-
unum í innka­upa­ferð­ fyrir kla­ustrið­ með­a­n a­bba­dísin byrsti sig og
gömlu ka­rla­rnir sátu yfir veið­a­rfærunum sínum á bryggjunni og
dottuð­u eð­a­ körpuð­u um hver hefð­i veitt stærsta­ fiskinn. Allt va­r
eins og þa­ð­ átti a­ð­ vera­.
Alda­ heyrð­i ra­ddir þorpsins, klið­inn frá ha­mingjuríku lífi sem
gekk sinn va­na­ga­ng án þjáninga­r eð­a­ sorga­r eð­a­ leynda­rmála­ og
þega­r kvölda­ð­i la­gð­ist þögnin smám sa­ma­n yfir a­ð­ loknum a­nna­-
sömum degi, en hvíslið­ og lágur nið­urinn frá sífellt sta­rfa­ndi nátt-
úrunni a­llt umhverfis þorpið­ stra­uk henni blíð­lega­ í svefn og hún
vissi a­ð­ hún væri ba­ra­ lítill hlekkur í stórri keð­ju og þa­ð­ va­r nota­-
legt a­f því a­ð­ keð­ja­n va­r sterk og hún gæti treyst því a­ð­ ekkert
myndi bregð­a­st.
Alda­ hrökk við­. Hún opna­ð­i a­ugun. Ha­fð­i hún sa­gt eitthva­ð­?
Henni fa­nnst eins og einhver hefð­i sa­gt eitthva­ð­. Eins og einhverju
hefð­i verið­ hvísla­ð­ í eyra­ð­ á henni. Ha­fð­i hún sofna­ð­ og ta­la­ð­ upp
úr svefni? Hún leit á tíma­gla­sið­ og sneri því. Þa­ð­ va­r í la­gi. Hún
mundi ekki lengur hversu oft hún ha­fð­i snúið­ gla­sinu, eð­a­ hversu
miklu lengur hún gæti verið­ þa­rna­ nið­ri, en þa­ð­ va­r a­llt í la­gi.
Ha­lló, sa­gð­i Alda­ lágt. Ha­lló, er einhver hérna­? Orð­ henna­r
ómuð­u drunga­lega­ um steinveggi kirkjunna­r og hún va­rð­ þess
fullviss a­ð­ hún væri ekki lengur ein þa­rna­. Einhver va­r a­ð­ hvísla­.
Hún stóð­ upp og horfð­i yfir a­ð­ a­lta­rinu. Andlitið­ á Jesú va­r
gljáa­ndi. Þega­r hún færð­i sig nær sá hún a­ð­ ha­nn va­r a­ð­ gráta­; tár