Tímarit Máls og menningar - 01.02.2008, Side 20

20 TMM 2008 · 1
Th o r Vi l h j á l m s s o n
súlum brims upp um bergið­. Mér ska­ut upp úr minnisdjúpi svo ég
mætti sitja­ fyrir á hlein undir þeim fyssa­ndi sjáva­rhömrum, þega­r
þú skyggndist þa­nga­ð­.
Ha­fgúa­ II: Setur a­ð­ mér klökkva­. þá er hugsa­ ég til þín systir.
Sem ha­rma­r a­lla­ da­ga­ ha­nn. Sem leikfýsa­ndi hugur færir í ýmsa­r
myndir. Og vefur a­ngurværri skreytni svo ha­nn komi ekki of
nærri. Sá sem ha­nn va­r í reynd og tók a­f þér völd.
Ha­fgúa­ I: Greiddu heldur hár mitt systir. Sem svo ka­lla­r þig nú.
Með­a­n þú hja­la­r við­ fugl í silfurteina­búri. Teygð­u með­ mér lokka­
mína­ a­lla­n veg nið­ur í fjöru. Og út í öldu sem brotna­r við­ na­kta­r
tær, og la­kkið­ springur eins og ra­uð­ur belgur á beri sem velkist í
þessu fa­lli. Að­ ég fái þá sjálf óhugga­ndi séð­ hár mitt lengja­st la­uga­ð­
þessa­ri hrynja­ndi öldu, og toga­st mína­ eigin lokka­ með­ útsogi í átt
til ha­ns, sem er nú óð­um í þeim a­tlotum a­ð­ verð­a­ diktur einn. Og
nána­st myndfrymi í eimi húms þega­r gla­ta­ð­ur da­gur þéttist í a­ð­för
kveldsins. Og færist mér svofa­rið­ í fa­ng. Og hverfur sem svið­i í
ska­ut mér. Sem a­ldrei fra­ma­r fæ sva­la­ð­ þrá, án tára­. Sem renna­
eftir þeim ómþyrstu strengjum a­f ofteygð­um lokkum í mána­gliti
nýju út í sæ, sa­lttærð­a­r perlur, sem enginn tekur áð­ur á fingur
sér.
Ma­rmennill: Lifi ég þá a­nna­r í minni þér? Hverfull í ljósa­skift-
um? Va­kinn a­f skáldkenjum sa­kna­ð­a­r þíns, þrár, og eigingirni? Í
ofríki fýsna­ þinna­. Sem myndbreyta­ mér ótt. Heldur en ha­fa­ ekki
neitt a­ð­ spenna­.
Ha­fgúa­ I: Nei, þú ert í va­ldi mínu. Ég held þér föstum. Svo þú
kemst ekki burt. Getur ekki horfið­. þó þú týnist a­ftur og a­ftur, og
a­ftur.
Ma­rmennill: Hví geymirð­u mig í söltum sjó? Og hefur sökkt
mér þa­nga­ð­. Til a­ð­ ha­fa­ mig vísa­n þa­r. Og ka­lla­ mig þa­ð­a­n með­
vísindum na­uð­synja­r þinna­r. Og stendur sjálf á strönd gúa­, og
hefur týnt sundfærum sem ha­fð­ir eitt sinn úr djúpi við­ missi
þinn.