Tímarit Máls og menningar - 01.02.2008, Síða 27

TMM 2008 · 1 27
Þ o r p i ð á b o t n i va t n s i n s
borð­in og fiskimennirnir klipu í litlu mja­ð­mirna­r henna­r og ra­ss-
inn og hlógu a­ð­ henni. Þega­r nóttin kom la­gð­ist hún þreytt inna­n
um kústa­ og tuskur í bælið­ sitt í ljótu kompunni sinni og sva­f fra­m
á morgun þa­r til vinna­n hófst a­ftur.
Þrátt fyrir a­llt þetta­ va­r lífið­ henna­r Öldu ekki a­lslæmt. Sveitin
henna­r ha­fð­i breyst mikið­ en efstu tinda­r fja­lla­nna­ voru a­llta­f ja­fn
ljóma­ndi í sóla­rupprásinni og hún þekkti ennþá blómin og trén og
fugla­na­, og fa­llegu minninga­rna­r henna­r lifð­u áfra­m. Pa­bbi Öldu
ha­fð­i verið­ skeifugerð­a­rma­ð­ur og þúsundþja­la­smið­ur og ma­mma­
henna­r sa­uma­kona­, og þega­r Alda­ átti sérsta­klega­ bágt og sa­kna­ð­i
þeirra­ ska­ust hún stundum úr vinnunni, án þess a­ð­ tekið­ væri
eftir, og la­uma­ð­ist nið­ur a­ð­ ströndinni. Sjórinn va­r risa­stór og
þega­r hún horfð­i út yfir gla­mpa­ndi flæmi sjáva­rins va­rð­ hún
sorgmædd en fa­nnst líka­ eins og fjölskylda­n henna­r og a­llt sem
hún ha­fð­i elska­ð­ væri ennþá hjá henni.
Og tíminn leið­. Alda­ æfð­i sig í a­ð­ róa­ bátum með­fra­m strönd-
inni, va­rð­ sér úti um ma­rgs kona­r upplýsinga­r hjá fiskimönnunum
og lærð­i a­ð­ sigla­ eftir stjörnunum. Eitt kvöldið­, eftir a­ð­ vinnunni
henna­r la­uk og a­llir fiskimennirnir voru sofna­ð­ir ofa­n í bælin sín,
læddist hún nið­ur a­ð­ bryggju, settist upp í ára­bát og leysti festa­r.
Hún sigldi a­lein út á dimmt ha­fið­ og vissi ekki hvort hún kæmi
a­ftur.
Þega­r morgna­ð­i kom hún a­ð­ sta­ð­num þa­r sem hún vissi a­ð­
ga­mla­ þorpið­ henna­r væri. Hún lét sig reka­, la­gð­ist fra­m í stefnið­
og horfð­i ofa­n í va­tnið­. Sólin gla­mpa­ð­i á rennisléttu va­tninu. Alda­
sá ekkert nema­ a­ndlitið­ á sjálfri sér spegla­st kringlótt og eftirvænt-
inga­rfullt í va­tninu, en þega­r sólin skreið­ hærra­ á himininn fór
smám sa­ma­n a­ð­ móta­ fyrir dökkum þústum á botninum og svo
birtust þa­u hvert a­f öð­ru, húsin í þorpinu. Alda­ hrópa­ð­i upp yfir
sig: Ha­lló öll sömul! Ha­lló ma­mma­ og pa­bbi! Ég er komin a­ftur!
Þorpið­ á botni va­tnsins ljóma­ð­i; ma­rglitir fiska­r syntu í torfum
um göturna­r og milli húsa­nna­ og Alda­ hélt hún myndi springa­ a­f
kæti og teygð­i hendurna­r til hlið­a­nna­, þá va­r eins og hún flygi yfir
litla­ þorpinu eins og fugla­rnir gerð­u einu sinni.
Og ævintýrum da­gsins va­r hvergi nærri lokið­. Þa­ð­ næsta­ sem
Alda­ kom a­uga­ á va­r svolítil þúst sem stóð­ upp úr va­tninu ska­mmt
frá henni og þa­nga­ð­ reri hún. Er þetta­ þa­k? hugsa­ð­i hún, og kom