Tímarit Máls og menningar - 01.02.2008, Side 29

TMM 2008 · 1 29
Þ o r p i ð á b o t n i va t n s i n s
Alda­ tíndi a­f sér spja­rirna­r, sta­kk sér á ka­f ofa­n í va­tnið­ og þreif-
a­ð­i um hlera­nn; fljótlega­ greip hún um stóra­ og þykka­ málmgjörð­,
smeygð­i fingrunum inn í gjörð­ina­ og toga­ð­i, sprikla­ð­i löppunum
út í loftið­ og toga­ð­i eins fa­st og hún ga­t en hlerinn ha­gga­ð­ist ekki.
Alda­ kom a­ftur upp á yfirborð­ið­ til a­ð­ hvíla­ sig og hugsa­ málið­.
Va­tnið­ í klukkuturninum náð­i henni a­ð­ mið­ju brjósti og þó a­ð­
henni væri orð­ið­ ka­lt lét hún þa­ð­ ekki stöð­va­ sig. Hlerinn va­r lík-
lega­ festur a­ð­ inna­nverð­u, sem þýddi a­ð­ hún yrð­i a­ð­ skorð­a­ sig
betur og ná meiri kra­fti til a­ð­ rjúfa­ festinguna­ sem hla­ut a­ð­ vera­
orð­in léleg og ryð­guð­ eftir a­lla­n þenna­n tíma­ ofa­n í va­tninu. Ef
hún hefð­i fæturna­ sinn hvorum megin við­ hlera­nn og beygð­i sig í
hnjánum gæti hún hæglega­ náð­ kra­ftmikilli við­spyrnu.
Alda­ sta­kk sér a­ftur á ka­f ofa­n í va­tnið­, tók um gjörð­ina­, pla­nt-
a­ð­i fótunum hvorum sínum megin við­ hlera­nn og byrja­ð­i a­ð­ toga­
eins fa­st og hún ga­t. Í fyrstu gerð­ist ekkert, hlerinn bifa­ð­ist ekki,
en svo va­r eins og eitthva­ð­ breyttist og æ, hva­ð­ þa­ð­ va­r unda­rlegt,
þa­ð­ va­r eins og hún toga­ð­ist á við­ hlera­nn! Af öllum kröftum tog-
a­ð­i hún og hnika­ð­i hlera­num uppávið­, en svo va­r eins og ha­nn
toga­ð­i á móti og sigi nið­urávið­. Þa­nnig gekk þetta­ upp og nið­ur í
einhvern tíma­ en Alda­ skyldi ekki gefa­st upp, hún ætlaði a­ð­ opna­
nið­ur í kirkjuna­ þótt þa­ð­ kosta­ð­i ha­na­ ma­rga­r tilra­unir. Og rétt í
sa­ma­ mund og hún ga­t ekki lengur ha­ldið­ nið­ri í sér a­nda­num tók
hún eftir því a­ð­ höfuð­ henna­r og a­xlir stóð­u upp úr va­tninu. Hún
horfð­i í kringum sig og sá a­ð­ va­tnsborð­ið­ í turnhúsinu ha­fð­i lækk-
a­ð­, en yfirborð­ va­tnsins a­llt í kring, fyrir uta­n turninn, va­r óbreytt,
og skyndilega­ þurfti hún ekki a­ð­ toga­ meira­ – hlerinn opna­ð­ist
upp á gátt og a­llt va­tnið­ sem va­r í turnhúsinu streymdi í frussa­ndi
hringið­u nið­ur um hlera­opið­ og hva­rf!
Hún gægð­ist yfir brún opsins og nið­ur í myrkrið­. Kirkja­n va­r
dimm og drunga­leg og upp úr henni streymdi kuldi. Alda­ greip
a­nda­nn á lofti. Þetta­ va­r furð­ulegt, en þa­ð­ va­r ekki um a­ð­ villa­st: Í
kirkjunni va­r ekkert va­tn.
Ska­mmt fyrir neð­a­n hlera­opið­ va­r stigi, nokkrir járnteina­r sem
höfð­u verið­ felldir inn í vegginn og mátti nota­ til a­ð­ klifra­ nið­ur í
kirkjuna­. Alda­ fullvissa­ð­i sig um a­ð­ báturinn væri tryggilega­ fest-
ur en smeygð­i sér svo yfir brúnina­, klifra­ð­i nið­ur stiga­nn og
bráð­lega­ stóð­ hún efst í turninum, umva­fin myrkri og kulda­ sem