Dagblaðið Vísir - DV - 22.01.2016, Qupperneq 62

Helgarblað 22.–25. janúar 201642 Sport
„Þetta verður
síðasta árið mitt“
Þ
etta verður síðasta árið
mitt sem leikmaður í
handbolta,“ segir Flor-
entina þar sem við sitjum
á ritstjórnarskrifstofu DV
og ræðum málin. „Það er rosalega
skrítið að segja það upphátt. Ég
grét smá þegar ég kom hingað, en
ég mun hágráta þegar ég fer frá Ís-
landi.“
Við erum ekki alveg tilbúnar
í tárin svo hún segir mér frá því
hvernig það æxlaðist eiginlega að
hún tók sér stöðu í markinu.
Þegar hún var að stíga sín fyrstu
skref á vellinum gekk illa að finna
réttu stöðuna fyrir hana og hún
vildi alls ekki fara í markið. „Ég var
fjórtán ára þegar ég var að byrja að
spila og var bæði löng og grönn. Ég
vildi bara alls ekki vera í markinu.
En ég var svo grönn og veikburða
að ég gerði lítið gagn á vellinum
sjálfum. Liðið þurfti auðvitað að
hafa markmann og það var enginn
annar sem gat tekið það að sér.
Þjálfarinn ýtti mér þangað. Á fyrstu
æfingunni hélt ég svo markinu al-
veg hreinu, fékk ekki á mig eitt
mark. Þjálfarinn minn sagði við
mig: „Æ veistu, ég held að þetta sé
bara staðan þín.“ Ég vildi þetta alls
ekki en hélt áfram að spila enda
hafði ég ekki um mikið að velja.
Svo var ég valin í landsliðið!“ seg-
ir hún og segist við það hafa áttað
sig á því að hún ætti miklu meiri
möguleika á því að verða betri
markmaður en leikmaður á vell-
inum.
„Ég varð bara að sætta mig við
það og gerði það sem betur fer. Ég
keppti áfram með landsliðinu og
ég var ítrekað valin besti mark-
maðurinn á mótunum sem við
kepptum á. Ég varð Evrópumeist-
ari tvisvar og svo þegar við keppt-
um á heimsmeistaramótinu var ég
líka valinn besti markmaðurinn,“
segir hún. „Þetta var köllun mín,
held ég bara.“
„Ég er mjög metnaðarfull, bæði
fyrir sjálfa mig og liðið mitt,“ seg-
ir hún og liðsfélagar hennar hafa
stundum haft það á orði að hún sé
svo metnaðarfull að hún eigi mjög
erfitt með að tapa, jafnvel þótt það
sé bara á æfingu. „Líklega er rétt
að segja að ég sé tapsár. Ég vil gera
vel,“ segir hún.
ÍBV og Stjarnan til skiptis
Á síðustu tólf árum hefur hún
svo skipst á að spila fyrir ÍBV og
Stjörnuna, og um þessar mund-
ir stendur hún vaktina í marki
Stjörnunnar. Florentina kom til Ís-
lands árið 2004 og byrjaði að spila
með ÍBV í Vestmannaeyjum. Þegar
hún kom til landsins ásamt eigin-
manni sínum, Costinel Stanciu,
hugsuðu þau með sér að þau yrðu
hér í eitt ár eða svo. Eftir fyrsta árið
ákváðu þau að bæta við einu ári.
„Okkur leið bara svo vel. Fólkið
var vinsamlegt og hjartahlýtt. Allir
tóku okkur svo fallega og mér gekk
vel,“ segir hún. En það var ekki
sjálfgefið að hún kæmi hingað.
„Valið stóð á milli þess að við
færum til Serbíu eða Íslands á sín-
um tíma og við völdum rétt,“ seg-
ir hún. „Það var samt eiginlega allt
eiginmanni mínum að kenna og
þakka. Ég er líka þakklát Guði og
Hlyni Sigmarssyni. Hlynur valdi
mig þegar ég var að spila í Frakk-
landi með Metz Metropole. Metz
gekk vel og við urðum meistarar,
en okkur gekk svo illa í Evrópu-
keppninni. Ákveðið var að segja
upp samningum við erlenda leik-
menn og ráða bara Frakka til að
spila. Þá varð ég að finna mér nýtt
lið og fékk nokkur tilboð. Á end-
anum voru það tilboð til Serbíu
og frá Íslandi sem ég var að vega
og meta. Mig langaði ekki að fara
til Serbíu, ég sá það fyrir mér sem
land sem væri of líkt Rúmeníu.
Mig langaði að fara eitthvert ann-
að og þá sagði maðurinn minn að
við færum bara til Íslands – sem
við og gerðum,“ segir hún. Hlynur
hafði veg og vanda af því að semja
við Florentinu og hjálpaði þeim
hjónum mikið, sem þau eru ævin-
lega þakklát.
Fallegra hjartalag
Þegar þau komu hingað fyrst
Florentina Stanciu stendur vörð í íslenska handboltamarkinu og hjá
Stjörnunni. Hún er ein besta handboltakona landsins og hefur verið einn besti
markmaður Evrópu. En Florentina hefur tekið erfiða ákvörðun. Hún ætlar með
fjölskyldu sína aftur til Rúmeníu og kveðjur handboltann – og Ísland – með
miklum trega. Hún segist vita að það sé tímabært. Hún ræddi við Ástu Sigrúnu
Magnúsdóttur um handboltann, hendurnar fjórar sem hún virðist stundum hafa
í markinu, trúna, ákafann, metnaðinn og þakklætið.
Ásta Sigrún Magnúsdóttir
astasigrun@dv.is
Grætur þegar hún fer
Florentina hefur staðið
sig vel og henni þykir
vænt um stuðninginn
sem hún hefur fengið
hér heima. Mynd ÞorMar ViGnir
GunnarSSon
„Hér er fólk
með fallegra
hjartalag
„Ég er íþróttamað-
ur í eðli mínu, ég
verð að geta hlaupið, lyft
og hreyft mig