Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.03.1996, Blaðsíða 18

Ragnheiður, 3.fv., ásaml samslarfsmnnnum slnum ( BláJjöllum
„Aðstaðan, sem ég fékk, var ágæt,“ segir Ragnheiður. „Til
liðs við mig fékk ég átta sjálfboðaliða í Bláfjöllum, þar af tvo
hjúkrunarfræðinga og sex björgunarsveitarmenn, sem skiptu
með sér helgum á fjögurra manna vöktum. I miðri viku vorum
við tvö, ég og aðstoðarmaður sem ég kallaði sleðamanninn.
í Skálafelli voru sex bjiirgunarsveitarmenn sem skiptu
með sér helgum, þrír og þrfr í senn og einn aðstoðarmaður á
launum sem var ábyrgur fyrir daglegu starfi þar samkvæmt
mínu skipulagi. Ég var mest í Bláfjöllum en fór aðra hverja
helgi í Skálafell. Mottó okkar var að sýna vinsemd og alúð og
við vorum alltaf reiðubúin til aðstoðar. Stundum lijálpuðum við
fólki niður brekkur þegar það var lent í sjálfheldu eða brast
kjark til að fara niður sjálft. Við vorum eins og við gátum á
skfðum innan um fólkið. Við unnum markvisst að því að fækka
slysum, sinntum fyrstu hjálp og ákváðum viðeigandi flutning ef
slys bar að höndum.“
Ragnheiður fékk því framgengt að ýmsum varúðarskillum
var komið fyrir til merkingar, kom með hugmyndir um að láta
útbúa kort af skíðasvæðunum sem síðan voru hengd upp á
áberandi stöðum. Á kortin eru skíðaleiðir og brekkur merktar
með litum eftir því hve erfiðar þær eru. Hún þýddi alþjóða-
skíðareglurnar (SKIVET), sem voru settar á stór veggspjöld og
dreift um svæðin. Hún hvatti til notkunar skíðahjálma á börn
og kom þvf til leiðar að í aprfl 1995 festi ÍTB kaup á skíða-
hjálmum sem börn geta nú fengið lánaða endurgjaldslaust á
skíðasvæðunum. í byrjun hvers dags sem var opið, fóru
Ragnheiður og aðstoðarmaðurinn yfir svæðið og gættu þess að
öll öryggisatriði væru í lagi. Hún segir daglegt eftirlit
nauðsynlegt vegna þess að aðstæður séu svo háðar örum
veðurbreytingum. Að hennar mali þarf stanslausa vakt 3-4
manna til að annast öryggisgæslu í Bláfjöllum þegar margt er.
Reynt að gera lítið úr störfum mínum
Að flestu leyti gekk starfið vel og Ragnheiður segir að hjá ITR
hafi hún notið skilnings og stuðnings við það sem hún var að
gera. Þó bar þann skugga á að samstarf við fólkvangsvörðinn í
Bláfjöllum, Þorstein Hjaltason, var ekki eins og best varð á
kosið. Erfiðleikarnir byrjuðu strax fyrsta daginn sem
Ragnheiður mætti til vinnu.
„Hann kom inn í sjúkraherbergið þar sem ég var að raða í
hillur og undirbúa starfið. Hann tók í hendina á mér og sagðist
telja mig góða ef ég ætlaði að fyrirbyggja öll beinbrot á
skíðasvæðum Reykvíkinga. Ég svaraði því til að líklega hefði
hann eitthvað misskilið ætlunarverk mitt því að ég ætlaði
einungis að gera mitt besta til að fækka slysum. Því miður
náðum við aldrei að vinna saman í bróðemi. Hann hæddist að
því sem ég var að gera og reyndi að gera lítið úr störfum mínum
og sjálfboðaliðanna, jafnvel á slysstað fyrir framan fjölda fólks.
Viðbrögð hans voru öll á þá leið að reyna að losna við okkur af
svæðinu. Ég skil ekki enn hvers vegna. Vill hann ekki veg og
vanda staðarins, sem hann gætir, sem mestan og bestan? Allar
breytingar til batnaðar hljóta að auka hróður staðarins.“
Ragnheiður segist hafa verið í Bláfjöllum þá daga sem var
opið og hún bjó ekki á skíðasvæðunum eins og aðrir starfsmenn
enda ekki ástæða til. Þá daga, sem var lokað, vann hún f
bænum og sinnti ýmsum verkefnum sem tengdust starfinu. Hún
segir að afstaða Þorsteins hafi ráðið nokkru um að í byrjun
misskildu starfsmennirnir hvað hún var að reyna að gera. ,y4ítli
þeim hafi ekki fundist vera lýst vantrausti á sig þegar ég var
ráðin. Ég hef hins vegar enga ástæðu til að kasta rýrð á það
sem vel var gert áður en ég kom. Hins vegar er aldrei nógu
mikið öryggi viðhaft á stöðum eins og skíðalöndum. Mér finnst
að við eigum að bera okkur saman við það sem best er gert í
nágrannalöndunum þar sem þykir sjálfsagt að hafa sérþjálfað
fólk við öryggisgæslu á svona stöðum. Þegar starfsmennirnir
kynntust mér breyttist líka viðmót margra þeirra til mín til
batnaðar,“ segir Ragnheiður og heldur áfram.
Skráði öll slys
„Þó að ég byggi ekki í Bláfjöllum og væri ekki í vinnu nema þá
daga sem var opið reyndist þetla meira en full vinna. I mars og
apríl var stundum opið alla sjö daga vikunnar og ég varð alltaf
að vera í viðbragðsstöðu þá daga sem var lokað. Þá hringdi ég á
símsvarann til að heyra hvenær yrði opnað, stundum oft á dag,
þvf fólkvangsvörður Bláfjalla lét mig aldrei vita. Stundum var
opið alla daga vikunnar nema um helgar. Þá hélt fólk að alltaf
væri lokað og ég var spurð hvort ég væri nokkurn tímann í
vinnunni,“ segir Ragnheiður, verður svo hugsandi á svip og
bætir við: „Fullorðið fólk fer mest á skíði um helgar og mér
finnst hálfleiðinlegt hvað fáir fara á skíði í miðri viku. Það er
Hrund Helgadóttir, hjúkrunarfræðingur
hjá Hjúkrunarstofunni Karítas, starfaði um
hríð sem sjálfboðaliði við öryggisgæslu í
Bláfjöllum með Ragnheiði. Hún segist hafa
átt gott samstarf við Ragnheiði.
„Reynsla hennar frá Noregi kom sér vel.
Hún vissi nákvæmlega hvað hún var að
gera og sýndi öryggi og ábyrgð i starfi.
Það væri mjög mikil afturför ef hennar
starfi yrði hætt. Ég er ekki viss um að það
þurfi stanslausa vakt fagmanneskju í
brekkunum en hins vegar hlýtur að koma
sér vel að hafa þar manneskju sem getur
veitt alla nauðsynlega fyrstu hjálp.
Mér finnst að starfið þurfi að minnsta kosti
að vera undir stjórn hjúkrunarfræðings
eða læknis," segir Hrund.
TÍMARIT HJÚKRUNARFRÆÐINGA I. tbl. 72. árg. 1996