Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.03.1996, Síða 19

Jón Baldursson, yfirlæknir á slysa- og
sjúkravakt Sjúkrahúss Reykjavíkur,
segist aðeins hafa hafft óbein afskipti af
starffi Ragnheiðar á skíðasvæðunum en að
^ starfsfólk slysa- og sjúkravaktarinnar hafi
reynt að styðja hana eftir bestu getu.
Hann segir: „Án þess að ég sé að leggja
dóm ó hvernig starfsemin í Blófjöllum var
fyrir, þó kom Ragnheiður með faglegt
innlegg sem ekki var fyrir hendi óður.
Þarna var manneskja sem lét vita ef við
óttum von ó slösuðu fólki fró henni og gat
gert grein fyrir hvers eðlis meiðslin voru.
Hún er góður fagmaður sem er vei til þess
fallin að vinna svona vinnu.
Mér finnst hins vegar erfitt að meta
V þörfina fyrir að hafa fagaðila þarna upp
fró ón þess að hafa einhverja tölfræði að
styðjast við. Samskipti okkar voru óbein
og það var aldrei leitað til mín formlega
um að vera læknisfræðilegur bakhjarl.
Ég ligg ekki á þeirri skoðun minni að það
hefði verið sterkara ffyrir hana að hafa
lækni á bak við sig."
oft dásamlegt að vera þarna upp frá á kvöldin. Stundum er
þoka og ekki hægt að sjá út úr augunum á daginn en léttir svo
til á kvöldin. Þá er kannski stjörnubjart og hægt að sjá öll
ljósin í Reykjavík. “
Ragnheiður segir að vinnan í Bláfjöllum hafi verið
spennandi og skemmtileg þrátt fyrir samstarfsörðugleikana.
^ Það sýndi sig líka að það kom sér vel að hafa hjúkrunarfræðing
á staðnum. „Ég skráði öll slys, skoðaði fólk, mat ástand þess,
gaf lyf, súrefni og jafnvel vökva í æð, niældi blóðþrýsting og
fylgdist með meðvitundarástandi ef með þurfti. Ég var komin í
nokkuð gott samband við slysadeild Borgarspítalans og befði
viljað auka og treysta þá samvinnu. Það má segja að best væri
að hafa lækni í þessu hlutverki eins og er sums staðar.
Næstbesti kosturinn er hins vegar að hafa sérþjálfaðan
hjúkrunarfræðing eða sambærilegan fagmann og þriðji besti
kosturinn að hafa leikmann sem hefur verið þjálfaður í
skyndihjálp," segir hún.
Ragnheiður sótti um og fékk styrk lil að fara í námsferð til
Geilo og Hemsedal í Noregi í desember 1994. í ferðinni
fylgdist hún með starfi öryggisvarða á báðum stöðum og sótti
ráðstefnu og námskeið. Töluverður munur reyndist vera á
skipulagi öryggisgæslu á svæðunum tveimur. í Hemsedal er
starfandi læknir með vel þjálfaða aðstoðarmenn. I Geilo starfa
m.a. hjúkrunarfræðingar í „skipatruljen“. Hún segir að ferðin
hafi verið lærdómsrík. Hún hafi skilað skýrslu um það sem hún
lærði og dreif í að skrifa fræðslugreinar í blöðin um öryggi á
skíðasvæðum.
K
Ekki vel séð að tala við stéttarfélagið
Þremur dögum fyrir ferðalagið fékk Ragnheiður upphringingu
frá starfsmannastjóra ITR. Henni var sagt að borgin myndi ekki
framar greiða hjúkrunarfræðingi laun samkvæmt kjarasamningi
Félags íslenskra hjúkrunarfræðinga fyrir öiyggisgæslu í
Bláfjöllum. Ef hún vildi gæti hún starfað áfram á launum
almennra starfsmanna í Bláfjöllum. Henni var seinna tjáð að
það væri ekki vel séð ef hún leitaði til stéttarfélags síns eftir
aðstoð. Ragnheiður varð að vonum ekki kál því grunnlaun
hennar lækkuðu við þetta um 15 - 20.000 kr. á mánuði. Hún
vildi samt ekki trúa því að þetta yrði látið ganga eftir og
pantaði viðtal við borgarstjóra.
„Ég fór á fund Ingibjargar Sólrúnar Gísladóttui' sem þá var
orðin borgarstjóri," segir hún. „Hún tók mér vel og sagðist
skyldi athuga málið. Síðan gerðist ekkert. Launastefna
borgarinnar er víst svona. Ég lét mig hafa það að byrja að vinna
á lægri launum og ákvað að vera veturinn fyrst ég var búin að
gera ýmsar ráðstafanir, s.s. að fá leyfi frá Landspítalanum og
byrjuð að undirbúa skíðavertfðina. Ekki batnaði samstarfið við
fólkvangsvörð. Það sauð endanlega upp úr á fundi hjá ÍTR þar
sem hann hélt því fram að ég hefði ekkert gert af viti og hann
gæti ekki betur séð en að slysum hefði fjölgað eftir að ég fór að
skipta mér af á skíðasvæðunum. Nú átti að nota það gegn mér
að ég hafði skráð öll slys og áverka samviskusamlega. Aður
hafði ekki mikið verið lagt upp úr skráningu. Þá bætti hann við
að það væri peningaeyðsla og algjör óþarfi að hafa mig þarna
upp frá. Ég sagðist þar með ekki geta tekið þessu fjandsamlega
viðmóti hans lengur og væri hætt. Þar með var fundi slitið í
snarhasti og málið látið niður falla í bili.“
Seinna var Ragnheiður boðuð á fund þar sem hún var
beðin um að halda áfram. Það var höfðað til allra áforma
hennar sem höfðu komið fram í skýrslunni sem hún skilaði eftir
Ómar Einarsson, framkvæmdasljóri, ÍTR
var inntur eftir reynslu sinni af samstarfi
við Ragnheiði og hvernig öryggisgæslu
yrði hagað á skíðasvæðum borgarinnar i
vetur. Ómar segir að enn sé ekki ókveðið
hvað verði gert i öryggisgæslu á
skíðasvæðum borgarinnar i vetur. Hann
segir reynslu sína af starfi Ragnheiðar ó
skíðasvæðum borgarinnar í alla staði
góða. Það starf hafi orðið til að hennar
frumkvæði og óhuga og að hugmyndir
hennar um forvarnir, fræðslu og
upplýsingar hafi verið góðar. „Það liggur
Ijóst ffyrir fró okkar hólfu, hjó ÍTR, að það
þarf að hafa fagmanneskju þarna. Um það
eru hins vegar ekki allir á eitt sóttir og
ekki Ijóst hvernig þetta verður leyst af
hendi i vetur. Sem stendur er verið að
meta í borgarkerfinu hvernig starfskrafta
þurfi til að sinna þessu starfi."
TÍMARIT HJÚKRUNARFRÆÐINGA 1. tbl. 72. árg. 1996
19