Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.03.2005, Blaðsíða 44

margra á spítalanum sem hefði tekið saman hjúkrunarvörur,
lyf og fleira sem þurfti til ferðarinnar svo og fatnað fyrir sjúkl-
ingana. Góður undirbúningur er algjör grunnur að svona ferð.
Að loknu flugtaki fóru fyrstu 6-7 tímar ferðarinnar í að útbúai
fljúgandi sjúkrahús. Búið var til lyfjaherbergi með lyfjaborði í
vélinni þar sem Iyf yrðu blönduð og skipulagt eitt sótthreinsað
svæði. „Síðan voru búnar til stöðvar," segir Kristín, „gert var
ráð fyrir að veikustu sjúklingarnir væru á einum stað, tvö gjör-
gæslupláss voru búin til og reynt að raða niður eftir því hversu
mikið eftirlit sjúklingarnir þyrftu.“ Hjúkrunarvörum og öðrum
búnaði var svo raðað upp í farangursgeymslur fyrir ofan í svæði
sem merkt voru A, B, C og D . „Við útbjuggum miða og skrif-
uðum á þá hvað væri í farangursgeymslunum. Þá skiptum við
fólkinu niður í hópa sem áttu að vinna á tilteknum svæðum,
vélinni var skipt niður í þrjá hópa eða deildir."

Útbúiö var sjúkrahús í flugvélinni á leiö út. Ljósmynd Sverrir Vilhelmsson.
Þegar þessi undirbúningur var á enda reyndi fólkið aðeins að
hvíla sig. Flugvélin lenti í Bangkok um miðjan dag. Hún segir
að fjórir úr hópnum hafi farið á fund í sænska sendiráðinu.
„Læknarnir og hjúkrunarfræðingarnir, sem voru í sendiráðinu,
voru algjörlega húnir, bæði af vinnu og andlegu álagi. Við
sátum þarna fjögur í tvo klukkutíma og töluðum við fimm
manns og fengum sömu sögurnar aftur og aftur. Fólkið grét
og var gjörsamlega að niðurlotum komið. Þessi fundur var
mjög góður að því leyti að við gátum undirbúið okkur andlega
undir það verkefni sem við vorum að fara að takast á við. Eftir
þennan fund hittist allt starfsfólkið og við fórum yfir hvaða
sjúklingar kæmu um borð því við vorum komin með skrá yfir
sjúklingahópinn. “
Hún segir starfsfólk sendiráðsins hafa verið
búið að fara í 60 sjúkrahús, eða öll sjúkrahúsin
í Bangkok, og finna þá sjúklinga sem unnt var
að flytja með heim. Margir vildu ekki yfirgefa
svæðið vegna þess að einhvern úr fjölskyldunni
vantaði. „Það var því mjög erfitt að hafa yfirsýn
og við skildum betur hvers vegna óvissa ríkti um
það í upphafi ferðarinnar hvort við ættum að fara
eða ekki, það virtist ekki vera nægur tími til að
halda utan um það sem var að gerast. Einn sjúkl-
ingur kom sem við höfðum ekki gert ráð fyrir og
það vantaði nokkra sem við áttum von á, en við
hefðum getað tekið við eitthvað fleirum í sæti.“
Hjúkrun í háloftunum
Hún segir starfsfólkið hafa raðað fólkinu niður
í vélina þannig að ættingjar sætu saman. „Þeir
sem voru veikastir voru settir þar sem við vorum
með mest af eftirlitstækjum. Fjölskyldan var
alltaf látin halda sér hlið við hlið og reynt að snúa
börnum á móti foreldrum og almennt haga því
þannig að fólkinu liði sem best á leiðinni. Þó að
fólk hafi verið fegið að komast heim á leið var líka
skelfilegt fyrir þetta fólk að fara frá þessum stað
vegna þess að allir, nema eitt par, þurftu að skilja
'einhvern úr fjölskyldunni eftir sem var týndur.
Fólk þurfti að skilja eftir einn til þrjá ástvini. Eg
hef aldrei séð neitt þessu líkt.“
í flugtakinu voru nær allir farþegarnir grátandi
í vélinni. „Maður getur reynt að setja sig f spor
þeirra þegar vélin er að fara á Ioft og fólk er búið
að skilja eftir barnið sitt eða einhvern nákominn
ættingja enda sá maður á fólkinu hvernig því leið.
Við vorum með 18 sjúklinga á börum og mjögj
margir voru slasaðir þó þeir væru í sætum, fót-
brotnir, með slæm sýkt sár og sumir höfðu verið
mjög nærri drukknun og þurftu því margir á súr-
efnisgjöf að halda í vélinni.
Mér eru minnisstæðir tveir einstaklingar, tals-
vert mikið slasaðir, sem höfðu misst tvö börn og
maka og voru bara einir eftir. Það var skelfilegt
að horfa upp á þetta fólk, það er ekki hægt að
setja sig í spor þeirra. Það var ein kona þarna sem
'var algjörlega eins og það væri slokknað á henni,
hún hélt á bangsa allan tímann og var frosin og
á mikla vinnu fram undan að vinna á sinni sorg,
hvernig sem hún og aðrir gera það.“
Timarit hjúkrunarfræöinga 1. tbl. 81. árg. 2005