Tíðindi um stjórnarmálefni Íslands - 01.01.1870, Blaðsíða 133
OM FJÁUHAGSAÐSKILNAÐ.
127
dómsmálastjórnarinnar dagsettu 27. aprílmán. 18831, og sem
byggt er á uppástungum þeim, sem gjörfear hafa verib af nefnd
þeirri, sem sett var mefe konunglegri umbofesskrá frá 20. sept-
embermán. 1861, einkum uppástungum liins fyrsta minni hluta.
jpetta bréf er svolátandi:
Eins og fjárstjdrninni er kunnugt kom út frá dómsmálastjtírn-
inni 20. seplembermán. 1861 konungleg umboðssktá til Tschernings
ofursta, Stephensens clazráðs og stjórnardeildar foringja, Bjeriings
prúfcssors, Nutzhorns etazráðs, sem þá var skrifstofuforingi en nú
stjtírnardeildarforingi og Júns Sigurðssonar skjalavarðar, um að
ganga í nefnd, til þess að segja álil sitt og gjöra uppástungur
um fyrirkomulag á fjárhagssambandinu milli Islands og konungs-
ríkisins.
Eins og sjá má á álitsskjali nefndarinnar, er fylgir mcð bréfi
þcssu ásamt fylgiskjölum, voru allir ncfndarmenn ásáltir um, að
það væri mjög gagnlcgt, að fjárhagur Islands væri aðskilinn frá
fjárhag konungsríkisins, og voru 4 af nefndarmönnum (Tscherning,
Slephensen, Bjcrring og Nulzhorn) á þvi niáli, að Island hvorki
nú gcti lagt fram svo mikið fé, scm þarf til að framkvæma sljórn
landsins m. in., né hcldur muni bráðlega vcrða fært um það og
þcss vcgna bcri, þegar fjárhagsaðskilnaðurinn á sér stað, að veila
því hæfilegt fé til þessa. En aplur á inóti álílur hinn 5. nefndar-
maður, Jtín Sigurðsson, að Island eigi nægileg efni, cf því ckki sé
synjað um sanngjarnlega metnar bætur fyrir hinar sérstaklegu
þjóðcignir þess, er það hafi misst, og fyrir of miklar álögur, sein
á það hafa vcrið lagðar með verzlunarcinokuninni; cptir reikn-
ingi hans á endurgjald þctta að vcra ftílgið í fébtítum, er svari til
árgjalds að upphæð 119,724 rdl. 92 sk., og sem grciða ætti úr
sjtíði konungsríkisins, en að ísland fyrst um sinn eigi að leggja
20,000 rdl. árlega til alinennra ríkisþarfa af árgjaldi þessu.
Dómsmálastjtírnin hlýtur að vera nefndinni samdtíma uin
það, að það væri æskilegt, að fjárhagur íslands væri aðskilinn frá
fjárhag konungsrikisins, og það cr hvorttvcggja, að þetta helir vcrið
viðurkcnnt bæði af hálfu rlkisþingsins og alþingis, enda liggur það
svo I augum uppi, þegar litið er á málið sjálft og á hin heillariku
áhrif, sem aðskilnaðurinn efalaust mun hafa á frarnfarir íslands í
líkumlcgu tilliti, að v.ér verðum að álíta það óþarft, að sýna ná-
kvæmar fram á, hvcrsu gagnlegur aðskilnaðurinn hlýtur að vera.
Dómsmálastjtírnin verður cnn frcmur að vera samdtíma meiri hlula
nefndarinnar um það, að það sc öldungis nauðsynlegt, að íslandi
sé vcitt tillag til að standast gjöld sin, og skal viðvíkjandi því,