Ráðunautafundur - 14.02.1978, Qupperneq 36

330
til aö geta umreiknað matstölurnar yfir í raunverulega uppskeru
er klippt innan úr 4.-10. hver j um hring eftir aöstæöum og sú upp-
skera þurrkuð og vigtuð. Menn með nokkra þjálfun í slíku mati
eru yfirleitt sjálfúm sér samkvæmir og er algengt að fylgnitölur
(r) milli metinnar og klipptrar uppskeru séu um og yfir 0.9.
í óábornu hólfunum í Álftaveri, á Auðkúluheiði og í Keldu-
hverfi er botngróður svo rýr að erfitt er að mæla hann með
nokkurri nákvæmni. Tölur úr þessum hólfum geta því aðeins sýnt
af hvaða stærðargráðu uppskeran er, en ekki mun á milli hólfa
með mismunandi beitarþunga nema að nokkru leyti.
Breytileiki í landgæðum innan tilraunastaða.
I sumum tilraunanna einkum á úthaga er verulegur landmunur
milli hólfa. 1 óáborna hlutanum í Sölvaholti t.d. jafnast
munur á beitarþunga að nokkru leyti út vegna landmunarins.
Einnig er verulegur munur á endurtekningum á nokkrum stöðum.
Það má nefna, að önnur óáborna, sauðfjárbeitta endurtekningin í
Kálfholti er með 11.1 hestburða meðaluppskeru 1976 en hin með
17.9. Þá er önnur áborna, léttbeitta endurtekningin á Auðkúlu-
heiði með 5.5 hestburða meðaluppskeru en hin með 10.2. Annars
er yfirleitt lítill munur milli áborinna endurtekninga og víða
einnig milli óáborinna. Þessi landmunuf, sem kemur fram innan
tilrauna, undirstrikar mikilvægi þess að gögn um gróðurfar og
uppskeru séu höfð til hliðsjónar, er búfjárgögnin eru túlkuð.
Áhrif beitarþunga á sprettu.
Heildaruppskera er reiknuð út með því að leggja saman mælda
uppskeru og það sem búfé hefur bitið yfir sumarið. Við áætlun
á magni bitins gróðurs var gengið út frá því að búféð éti í
þurrefni sem nemur 3% af líkamsþunga sínum á dag. Þessi aðferð
við áætlun á bitnum gróðri er fremur óörugg, en þar sem engar
rannsóknir á átmagni hafa verið gerðar í beitartilraununum, er
varla önnur leið fyrir hendi til að áætla heildarsprettu. Það
verður því að taka tölurnar með fyrirvara, enda eru þær eingöngu
ætlaðar til að gera grófan samanburð á sprettu milli mismunandi