Svava - 01.01.1895, Page 6

Þa3 ber sjalclan við, að heimrinn geri lítið úr þýðing
smá-hnoykslis. Jnn -minsti noisti er hlásinn upp, þar ti'
hann verðr að eldhaíi og löngun manna til að fara ómjúkum
höndum umbresti náungans, er reglulega orðin að orðtaki.
En, þótt undarlegt sé, var reyndar talsvert meira varið í ásta-
far frú Arkdale, en nokkurn grunaði.
In drottnandi fagra, en nokkuð kærulausa hefðarfrú, er
með mikilli virðing sat í öndvegi í einhverju inu glæsileg-
asta húsi Lundú naborgar, var in eina, er vissi, hve langt in
unggæðislega ást h'ennar hafði leitt hana. Þoir, sem nutu
þoirrar virðingaf, að sjá frú Arkdale daglpga, urðu ofc hissa
á inu sorglega og þreytulega útliti á andlitii'hennar, or húi:
var í næði, en þar eð hún, í fylsta máta, tók þátt í öllun.
störfum o*g sorgum ins göfuga bónda síns, undraðist onginn,
þótt hún stundum virtist þreytt og áhyggjufull. Sannleikrinn
var, saint sem áðrsá, að frú Arkdale bar loynda sorg í brjósti, ■
er hafði oitrað líf hennar mörg ár. Endrminningin um
drungalegan haustmorgun, í æsku hennar, ofsótti hana óaf-
látanlega. Þann morgun hafði hún læðst út úr liúsi föður
síns, að eins einn klukkutíma, og gengið að eiga Arehibaii
Hamilton.
Stundum virtist henni þetfa líkast draumi, en, ó! a:
þoim draumi var eklci hægt að vakna hérna mogin grafarinn--
ar. ln myglaða gjörðabók i lítilli, lítt þekcri kyrkju í Lund
únum gat borið sannleikanum vitni.
Hvað líf hennar hefði oj ðið, hefði forsjónin viljað, að
hún kæmi fyrir heimsins augu..sem kona Archibalds Kamil-(
tons, er ervitt að segja.—Hrakin burt frá foreldrum sínum. r
fyrirlitin af mannfélaginu, bundin ír.anni, er var atvinnu- og.
eignalaus; já, það er ekki gott uð segja, hvert hiin hefð:
verið sliku vaxin. Hún hafði aldrei elskað Archiháld Ham'