Svava - 01.01.1895, Síða 8

4
■LEiTNDARMÁLID
miöi hafoi hann alt að.vinua, en engu að tapa við það, að
krefjast hennar, sem eiginkonu. Hans dularfulla og óskilj -
anlega hvarf, gat því ekki skilist nema á einn veg. Sem
sagt, eftir fimm ár þóttist hún viss um, að enginn vafi væii á
dauða hans og þar af leiddi, að iiún þáði hjúskapartilhoð
Arkdales lávarðar.
Hún hefði vitanlega átt að segja síðara manni sínum alt
oins og var. Hún vissi það vel, en stærilæti og ósönn sóma-
tilfinning öftruðu henni frá því. Efiisemd hennar.var elcki
í því fólgin, hvorthún ætti aðsegja Árkdale lávarði ið sanna,
heldr í hinu, hvort hún ætti að ganga að eiga thann, eða
ekki. Engan grunaði neitt um leyndannál hennar, og hún
var staðráðin í, að opinbera þáð engum. Eftir að hafa kval-
ist af þessum efasemdum í fimrn ár, var liún koinin að þeirri
niðrstöðu, að engin ytri hindrun gæti verið til fyrirstöðu gift-
ingu hennar, og að hún hefði rótt til, að. þegja um 'þenna
leiðinlega atburð í fortíð sinni. Að nokkuð gæti verið til
fyrirstöðu frá hlið laganna, datt henni alls ékki í hug að þvi
sinni.
Það var fyrst, er.kún var orðin frú Arkdale, að þessár
efasemdir ibyrjuðu, er, að vissu leyti, eyðilögðu heimilis-ham-
ingju heunar. Arkdale lávarðr reyndist henni ástríkr og
umhyggjusamr eiginmaðr, en hann var mjög önnum kafinn
við stjórnmál. t>au áttu mörg börn og'þáð var einkum
þoirra vegna, að henni ógnaði að iiugsa til framtíðarinnar.
Værinú Hamiltou ekki dáinn, hver mundu þá verða kjör
þassara harna? I samanhurði við þessa skelfilegu tilhugs-.
un var óttinn fyrir, að vei'ða klöguð fyrir að eiga tvo menni
svo sem ekkert. Því lengra sem fram- liðu stuudir, [þvi
minni líkindi virtust henni, að Hamilton væri dáiun, ogjþví
hrærhlari varð hún. Húu *ii f rrsl^um seinan. að ranu.-ólildat