Svava - 01.01.1895, Síða 10

*> ÍETNDAHM ÁUD
„Cronea bindindisheimili,
Covontry-stræti.
Kæra frii!
Þér haflð að líkindum gleymt mér fyrir löngu. Ég hefl
heldr enga longun til, að hryggjayðr, en neyð og eyrnd knýr
mig t.il að leita hjálpar hjá yðr. Sendið mér í guðs nafni 50
pund sterlmg [900 krónur].
Yðar syrgjandi eiginmaðr
. Arcliibald Hamilton.
„P. S. breriðsvo vel og rita ntan á bréfyðar: Til Mr. Mars-
hall. Þér munuð þegar skilja, hvers vegna ég ekki
nruka mitt rétta nafn“.
hru Arkdale gat’ sér okki tíma til að hugsa nákvæmlee'a
um þessa voðafregn. TJndir eins og hún hafði lesið hréfið,
varð hún gripin af ákafri þrá eftir því, að íieygja súr fyrir
fætr manni þessumog biðja hann miskunnar. Forlög sjálfr-
ar hennar, hamingja harna hcnnar, já, meira að segja, œra
mannsins hennar var komin undir þagmælsku þessa manns.
Inar andlegu þjáningar höfðu smátt og smátt svift haua öllu
siðferðislegu þreki. Sá eini vegr, er henni stöð opinn
virtist vera sá, að beiðast náðar.
Andinn í bréfiuu var hógvær; hún fyltist eins konai
ofsavon um það, að kaupa mætti Ilamilton til þagiiar. Hún
greip þessa von dauðahaldi og, starfaudi oftir augnahliks
innblæstri, tók hún þegar að fava í kápu sína.
Alt í einu datt henni í hug, að fjarvera liennar frá
heimilinu um kveldtíma, kynni að vekja eftirtekt, ef eftir
henni yrði tekið. Iiún hætti samt ekki við fyiirætlan sínai
en hún sá, að liún að nokkru leyti yrði að láta þjónustumey
sína vera í vitorði með sér. Ilún hafði verið í þjónustu
hennar mörg ár, og yar liin áreiðanlegasta. Eftir að hnía |
hugsað^sig lítið jeitt um, hringdi hún á stúlkuna.
„Parker“, rnælti hún, er stúlkan kom, „ég má til :-ð 1 i
fara snoggvast út, en enginn má vita bið. Þú ve.rðr