Svava - 01.01.1895, Síða 22

LEYNDAHM-.U.IP.
Frú Arkdale hnd múttvaria niðr á atdl, eii lávarði'mn
tók að lé.ita nioðal dagblaðanna. Þðssi culilégi starfi lávavð-
arins er sláandi dæmi upp á þaS, Hvernig að lítilfjöiiegasta
atvik oft g'.'tr haft áhrif á foiiög jnanna. Ilefði lávarðrinn.
setið kyr í sæti sínu, mundi kona hans hafa rofið þögnina.
Hiin hlyti að liafa sagt honum fi á komu sinui til .hins látna
manns og h vert erindi lnin áttí viff hann. Hún hefði ekki’
getéð íiul'i. í augu lionum án þess að skýra frá sannleikan-
lun. En íaeðaií haun sneri bakinu aö hennf, hvarf hún frá
þessujri góða ásotningi. Inn siðferðisloei guuguakapr, senj
fengið liafði vald yfir ‘henni fyrir mörgum ánuri, kom nú
aftr í Ijós. Harin lokaði vörum hennar, og iiUn fastféSUiú(
að auglýsa ekkert sjálf, heldr láta aðra hafá fyrir þvt.
Lávarðrinu snóri sér skyndilega að henrii með blaöið,
ev hann leitaði að.
„Hór k'emr það'!“ hrppaði hann; hann las svo: greinina
hátt, einmitt þá sömu, sem frú Arkdale sjálf iiafði lesið.
„Þegár svoua er sagt frá því, lítr það sannarlega út sem.
sjálfsmorð“ mælti lávarðriijn, er hann liafði lokið lestrinum
,,en lögreglustjórinn er á4nriari skoðun“.
„Hvaða skoöun ?“
,,Að það só morð“.
„Morð“, hljóðaði frú Arkdale upp yfir sig.
,,Já, lögregiustjórinn vill ekki segja mikið, cn að svo
mikluhefi óg komist, a.ð hann heldr, að kona sú, er huim-
sótti hann urn kveldið, hafi skotið hann“.
„En—en maðrinn hélt á'byssunni í hondinni“, sagði.
frú Arkdale nieð lágri, skjálfandi röddu.
,.Jú. þannig' er sagt frá því liór. En setjuni svo,