Svava - 01.01.1895, Page 23

i.EYxn.uiMÁun.
19
| luín' liaíi lálið Lyssuna í licndina á lionuni. Til slíks oru
daánij“ sagði lávarðiinn.
„Það c •: 6hugsandi — bsinlínis hlsegilegt“-, Iirópaði frú
Arkdale œSislega. „Slík getgúta er í sannleika bvæisleg",
bœtti hún við og.reyndi að hylja bræði sína.
,,Þáð undarlegasta rrið alt þetta mál er, að verkið er
framið með annari byssunni minni“, sagði lávarðrinn.
„Hvernig komzt hún þangaðl Það er svo aö sjá, sem vinnu-
koupu í húsiíni baíi gefið all-nákvæma lýsing á kápunni
þiihn sem or einmitt sarna kápan, scm in umrædda kona
i var í“.
,,Það er ekkert einkennilegt við kápuna“, sagði frú
Arkdalo vandræðalega.
„En ég get að minsta kost-i svarið, að byssan er mín,“
^gði lávarðrinn. •
Arkdale lávarðr hélt þannig áfraan að ræða málið við
'■^mu sína, án þess að hafa inn minsta grun um sálarangist
!>i, er liann hakaði lienni með því. Hann hélt að in óum-
. ’Uðilegá hræðsla, er gripið hafði aumingja konuna og gert
^ na mállausa," væri bara eðlileg órósemi.
„Ileíir lögreglustjórinn grun á nokkrum hér í húsinu t“
. r^rfðist hún að spvrja.
„Yitanlega",
' „Hvern grunar liann 1“
j „Eina viiinukonuna. Það eru miklar iílfi til, að ein-
bver þeirra liaíi tekið byssuna mína og kápuna þína. En
i "vcrnig á þv í stendr, að ein af okkar viunukonum skoli fara
‘ á Covi ntrr-sÞæti og skjóia þar inann, án þess að í-
) 2*