Svava - 01.01.1895, Page 34

30
lÆYNDAItMÁun.
skýi'ði fiá, f.ð-- lávíirðrinn væri komiiin Keim.og væri á skrif-
alofu* ainni áanmt lögreglustjóranum; Lávarði'inii óskaðf
cft-ir, að Parker kæm: niðr tii þsin'ai
i’rú Ai'kdals’leit tii hennr.r; hún gckk út án þeSs að
segja oitt orð. Ógeðslegt bros lék um varir honnar; á þessn
augnabliki hataði frúin liana. En jafnskjótt fonn hún til
iðrunar. Hvað var hún Jæss, affhún iiefði rétt iil ao sak-
i'ella aðra? ilafði húii ekki sjáif forið skammarlega að ráði
sínu gagnvnvt Pai’kar með J>ví, að koma ekki í veg fyrir, að
óverðskulduð grunsémd féll á hnna'i Yar ekki eðlilegt,, að
Parker vildi hefna síu'!
Meðan fvú Arkdale var að hngsa um, livnð fi'amfæn
niðri á sjii'ifstofuuui, fann-hún til undarlegrar rósemi. Hún
sottisí í hægindastól við ofnimi. Blóðið í æðum hennar
vivtist’.yera orðið að ís. Lað er undarlcgt hvernig sumir'
smámunir geía vakið eftirtekt manna, þótt þeir séu undir
áhrifum iuna þýðingarmestu augíiablika í lífi þeirra. Þami-
ig tók frú Arkdalo .eftir því, 'að gluggatjaldið var ofilítið
rifið og vár ósjúlfrátt farin að Iiugsa um livernig það liefði
riínað, því inest tók liún efi.ir því, að klukkan var ódregin
upp og fieim snuívegis vakti atliygli hennar.
En aliivr þessar hugsanir lögðu skyndilega á flótta, ev
hún heyrði fótatak úti á ganginum — fótatak er hún þekti
mikið vel — það var miiðriiiD henmn', er koin. ITúu gat
eltki setið kyr, hún stöklc upp af stólnum og snéri sór mót
dyruiimu með hendina á hjartanu. Lávaiðrinn gekk hratt
iun án þess að klappa á dyruar. Honum var niikið niðri
fvrir og þröngt uin andavdrátt.
»Lögreglusijóriun hafði rétt að mælá,“ mæiti haim
með erfiðismumim. „Hún hefiv meðgeugið. Lið v.ar
l’avker, er heimsótti inn lát-na mann um kveldið. Hann
1