Svava - 01.01.1895, Qupperneq 35

I.EYNDÁR.U.ÍLID.
3!
ma.ðrjxm licnnar; hans rétta nafn v.-.r Siiátr. Hann
íntfði skri’fiið henni og h ún ior til lians. Hún tók skamni
kyssuna mína úr skúíi'unni. Múðrinn ógnaði.henni og hún
miðaði bissuani' á hann. Hann reif byssuna úr hendi henn-
en, af' því hann v,ar - fuíár, slingraði hanu og- datt —
iilancha! í guðs nafni! livað gengr að þécí Hjálp !
Konúð fljútt! Hjálp ! Hjálp !
* *
*
Þ.ið er efasamt hvort frú Arkdale licvrði nenia tijip-
liafið ú sögu lávarðarins. Augu hennar urðu. stór og star-
andi cg á sama vetímgi féll lníri á gólfið meðvitundarlaus.
-lannhjálp kom fljótt, en árangrslaust, og menn héldu að
frúiu mundi liðin vera. Inir beztu iæknar voru sóttir;
alt húsið var í tfppnámi; hurtför Parkers með lögreglu-
sjóranúm höfðu menn hálf-gleymt. Og pað var næg á-
st^eða til hræðslu, því frúiu lá meðvitundarlaus margar vik-
"ji', hókstailega fyrir dauðans dyrum. Læknarnir sögðu það
heilabólgu, ráðfærðu sfg ltver við annan, hristu höfuð sín
°g — gátu ekkert. Lávaiðrinn sat við sæng konu sinnar
yfirkominn af'harmi og engu sinnandi.
Loks gátu lækiiarnir goiið noíakra von, reyndar mjög
uvissa í fýrstu og ónóga inum elskandi hjöi'tum, er titvandi
’nilli vonar og ótta Liðu við sæng frú Arkdale. Batinn fór
»>Jög liægt, sv.o hægt', aö sjúklingrinn virtist okki verða
hans Vílr. Smám saman fór meðvitund að koma í ljós.
^ iðbuiðir úr fyrra lííi liennar iókti r.ð gera vart viðsig, eu
]>u>'fu þó fijótlega at’tf, er hún reyndi tíl að halda þeim
fiistum fyrir hugsjón sinni.
Þessi langsama endrvitkun hafði þp.ði gott í fðr mcð
ser, aö fi,-,n fielsaði frú Arkdale um tíiua fiá inni óttalegu
cndnpinning' um léyndasmál hcnnar. og áhyg-gjtir þarr óg