Svava - 01.01.1895, Síða 74

70
NANCE.
fyrir sér , án þess, þær sæju hann. Gamla konan sat í
háum stói, fremr tötralega luiin og á stól hjá henni sa»,
fagrhærð stálka, er var að segja frá kymnissögu, or borijí
hafði við í grendinni og- var hún hlátrsefni þeirra.
„Þetta væri þó sannariega gott verkefni fyrir niálarí
áeskan, fegurðin, ollin, fátæktin,“ hugsaði Horaee nie
sjálfmn sór. „En hver or þessi stúlka?“
Mærin snöri sórvið í þessu, og er hún sá hann, fitó'
liún upp og blóðroðnaði.
„Látið þig mig ekki gera ykkr ónæði,“ inrelti Hon'c
og tók ofan hattinu. Ilann hafði tekið eftir roðanmn, e |
ljómaði á inu fríðasta andliti, er liann halði nokkr’
sinni séð.
„Noi, nei, hevra minn! Þór gerið okkr alls ekki
nreði,“ mælti giuiija konan og tók af sdr horn8pahga-glei<
augun, til'að þurka þau. „Jungfní Bertha Cospatric koi’1
hingað mór til huggunar, eins óg hún er vön; hún vr.r »,
segja mór frá þessum imnda-kúnstuin sem holinn hat1
Grofts gerði þarna úti á mýrunuin. Já, þvílíkar tiaDsetfc*
kúnstir.“
Og gamla konan stvauk mögru iiöndunum nin hnón of
tók aftr að hlæja þar tilhún fókk hóstakast.
Horace hafði iioyrt getið um þessav, bola-kúnstir °K
gat ekki að sór gort, að brosa líka. Bertha hló einn’ot
hún gat gei t söguna eitthvað svo Kpaugilega, og l(íl' <
henriáv var svo eðlileg, að hún ]u,éif>ði'a með sór.
Þetta var fyrsti fundr prestsins og Berthu.
Þessi indisfagra mœr vár þá „hin afskiftasaina nu’)
1
iit.. ---- . ---- -------------
o 0
kerling," er hann æt.laði að iáta skilja hvcr hennnr