Svava - 01.01.1895, Blaðsíða 85

NANCfi.
8i
t°«su; hann hringdi, og skipaði, að söðh hest sinn og
hgði af stað til Splendale, er var smá-þorp átta mílu 1
^urt; rétt hjá þorpi þessu, á ljómandi fallegum lis.-iga ði,
| ty’ó ,.fiú Leigh.“ (Þanuig hafði hann látið N'.nco
Uf-fna sig).
Nance hafði orðið frá sér numin af fögn ði, • r hún
kom fyrst til þessa heíinilis síns, er var skrautlegra, en hú ■:
I J>ufði gert sér nokkra hugmynd uro. Þa3 var ofrlítil Iídon,
er hún átti sjálf, og hér hafði hún reynt ið saina og Eva
forðum í sinni Eden. En þegar mnto ð iri.din hefi-
fengig y.jd yflr mauns-sálinni, sækist hún a’t af eftir meiiu
°g nieiru. Ið næsta, er Nanco þrá i, var að koma m
fyrir heimsins augu sem frú Wáii'en Eversleigh. Það
i þess, að hún hafði espað Warren með augnaeldi sín-
Uin — það var til þesa , að hún hafði gefið honum undir
fótinn, og þó okki leyft honum fullan tigr fyr, en hann •
liafði — di'f.gið hringinn á fingrinn á henni.
Moiguuinn, sem Warren kom að heimsækja hana, sat
iuín róleg og talaði oft við sjálfa sig ; hún var svo skraut-
^lsedd, sem framast mátt-i vérða.
„Mér þratti gaman nð vita, hvonær Warren telcr mig
heim til i'.i. Líklega verðr hann að gora vinurn sínum
aðvart fyrst um, aö haun sé giftr. Iíann verðr að nda
ávísun, svo ég geti komið fram £ r.Uri þeirri dýrð, sem
' ið á.“ Hún þaut á fætr og rak upp liljóð. „Ó, þarna kerar
' haun ! Warren, Warren !“