Svava - 01.01.1895, Síða 86

X'Jt .VAXCK.
Ánægjau skeio út úv andlitinu ú lienni, en — vév
vevðum að játa það, að öll sú ánægja vav ekld yfir jiví ein-
göngu, að sjá AYavren sjálfan. lieldv líka vfir tiivonandi
auði og uppliefð. I fyrstalag-i hafgi lnin aldrei ohskað
hann innilega og svo hafði ást iiennar kólnað að því
Bkapi, sem medorðagirndin fóv vaxandi.
„Yertu velkominn,“ kailaði hún á móti honum, er
hann kom inn. „Þú hefir þú komið sjáífv, að sækja mig !
Það var vel gert!“
„Eg hef ekki komið til þess, Nauce,“ mælti hann,
og kysti liana. „Elskan míu ! óg kom til, að tala alvav-
lega við þig og skýra fyvir þóv stöðu okkar ! Nance, ég
vona reyndar, að þú þuvfir ongrav skývingav. Eg vona að
þú sýniv í dag, að þú sért skynsöm stúika, eins og óg íef
alt afálitið, að þú væviv.“
Hann veyndi að láta liana setjast á knó sév, en húu
reif sig lausa, og hlíudi á hann, eins og hún vildi losa
dýpst í sálu hans.
„WaiTÓn,“ nnelti hún, „ég skil þig ekki! Því tal-
r'iu svona undarlíga ? Ég er með öllu viti, eins og ég
á að méi\“
„Ég er viss um, að þú ert það, og að þú reynir, að
sýna það í verkinu.“
„Hvað er þa i stcðu okkar, sem nú þarf að skýra
firmr en að undanfórnu 1“ spurði hún.
„Ef þú viit sotjast ni?r, góða mín ! þá skal ég segja
þór það.“