Svava - 01.01.1895, Blaðsíða 96

XANOB.
92
Jjreyttr maðr og- á valdi miskuimarlausm' konu. Vtw'a jní
að ást frá hálfu konu hans hefði verndað liann, en Berti**
elskaði okki, ogg.it aldrei elskað mann þann, er hiíó
hafði verið neydd tii að eiga.
Læknirinn rcsð honuni, að hreyta um bústað, en þ»®
vildi Warren ekki. Hans gauila þunglyndi virtist nú aft?
að ásækja haun, og iæknirinn lút- í Ijósi undrun sína yf’r
því, að honum skyldi hafa batnað.
Inn fvrsti staðr er hann lieimsótti, er liann kom ^
fætr, var (15. W est Street.” Xunce var heima, skraul-'
klædd og yndisleg. Herbergi hennar voru ljómandi fogr
og þægileg.
„Þú iiefðir ekki útt að koma, þú mátt ekki koma til
nn'n,‘‘ sagði hún alvarlega, en um loið.töfrandi blíðlega.
„Máógekki?“ öskraði iiann. „Xance, varnaðirðu
landfiirsóttinni að drepa mig tii þess, að geta drepið vaig
sjálf ?“
Hann hefði fleygt sér til fóta honnar, liefði hún ekk'
komið í veg fyrir það; blíðlæti þau, er liún leyfði honun'i
takmarkaði hún þannig, að þau einmitt æstu þiá lians og
juku kvalir lians.
Með sömu snild lokkaði hún hann enn sem hún gerði
ið fyrsta sinn, er fundum þeirra bar saman ; húu hafði lug
á, að varpa yfir luinn ástar-óviti.
Hún bað hann, að koma ekki aftr, ou leyfði lionum þA
að konm, til þess, að sjá og kveljast af vinsemd þeirri, 1:1
húu sýndi öðrum karlmönnum, on synjaði honum uiu 1
þanu svipinn. Þess á milli lét hún uppi við hann n»g*
hlíðu til þess, að hann ekki yrði vonlaus.