Svava - 01.01.1895, Síða 108

104
HAI'í'AFL'MDK.
nokkrura kumingjum niínmu, erskrifnri minn koni æöandi
inn, og sagci, nð ég vœri beÖinu, r.ð koma ið fjreta til
Eentier v. Feld tii að spmja aifskrá. Kunningjar ininii'
kiógu, ]>ví berra v. Feld liaföi látiö rita ótfil ai fskrár og
jafnan eyðilagt þær aftr, og það funst engin sál í tíu milna
ijarlmgð, er ekki liafði eiuhvern tíma gert sér von um, 'éÖ
fá að erfa dálítinn slatta af eigum hans.
Einuin fjórðung stundar síöar stóð ég lijá banaheð
hans. Eg sá þegar, að liaim immdi ekki lifa af nóttina.
Eenlier v. í’eld sagði mér, í fáin orðum æfisögu sína.
Hann hafði snemma mist konu sína, er fæddi honum eína
dóttur. Þessi dóttir, er hét Margrethe, var ið skwrasta
ljós augna föður hennar. Augu ins deyjandi manus leiftr-
uðu, er hsnn sagði mér, hve mjög hann liefði unnað
henni, og að hann, með þrályndi síuu, hefði hrundið fiá
sér þessari lífs-sól sinni.—
Hann sagði mór, að Margrethe hefði komizt í kynni
við mann frá Ameríku, er unnið hefði hjarta hennar og
hönd ; að hiín liefði ritað sér frá Hamhorg og skýrt sér frá,
að hán væri g'ifl, og beðið um fyrirgefning og sína föður-
lega hlessan.
.,Ég svaraði ekki hrétiiíu,“ mælti sjúkliugrinn.
„Nokkrum mánuðum síðar ritaði húu mér frá Kevv York.
Hún sagði, að það eina, er skerti hamingju sína, væri, að
ég ekki vildi fyrirgofa sér. Eu lijarta mitt var. gremju-
þru'ngið út af óhlýðui hennar. E'öður-ástin vami fpst
sigr eftir þrjú ár, en þá var það of seint. Bréf mitt vnr