Svava - 01.01.1895, Síða 112

108
líAPI’AFU.VDR.
Eftir uokkuv }iraut-þung-iíi'dó móðir niíu og- óg var eii'
með míuuui luirmþvungm föður, og liojiuin á ég það að
þakka, að óg naut þeirrar nientunar, er síðan Iielir voi«
mór lífs-uppeldi. En guð lijálpi mór, livað ætli f'ú
Ai'burg segi, er hún sakiwr mín.!t
Ég gat ekki varizt hlátri. „Látið þór liana segj»
livað, sem hún vill, látið allar óskir yðar í ljósi við mig*
og látið þór persóuu mína vorða aðnjótamli dálítils af þv>
trausti, er þór liljóíið að bera til mín sem umboðs'
mannsyðar.“
Hún rótti mér höndina og lítinn tíma hvíldi Íiúu
meðal lianda minna. „Ég veit, að þér. viljið mér vel,“
sagði Millie, eu ég get elcki gengið inn á allar skoðaiii'
yðar. Ég got ekki feiðast til og fiá án kvenlegs fylgi',
nautar, og því er ég staðráðin í,að halda þeirii stöðu, or
nú hef fyrst um siuu.“
»1 hamingju-bænuni, jungfrú Smith, þ.ið getr þ<i
ekki verið alvara yðar, að standá lengr í þessari niði'
lægjaudi stööu ? Hvað fylgd snertir, þá. mun mágkonft
mín með ánægjn...................“
Jungfru Millie var ovíkjanleg. Mér datt þegar hr.
Bredford í hug^ og það var eins og ís-skorpa legðist un1
hjarta mitt. Ég bað liana þurrlega um fæðingar-vottorí
heunar, og kvaðst verða, að fara þegar heim, til að ger#
ráðstafanir arfinum viðvíkjandi. Húu tók ugglaust eftit
hrövting þeirri, er á mér varð og mælti: „Eruð þér
reiðr við mig? Gctið þór ekki fallist á ást-æður inínart"