Svava - 01.01.1895, Síða 124

FltAMBtíBDU IXNA.ll FRAMLIDXU.
120
Jiað ekki þinn líkami, er fanzt í Lincoln-garðimnn og scm
líkskóðarinn hélt skoðnnargjörð á?‘;
J):ið var lík rnitt, en ég kem aftr bín vegna, svo
að ]ni ekki skyldir hugsa ilt um niig. Hvérnig gaztu
triíað því, að ég nnmdi hafa drepið mig sjáif ? Maðvinu
minn rotaði niig með flösku, er hann sló á hnakkann á mér,
svo höfuðið hrotnaði. Því næst lét liaun lík niit-t í gamlan
poka, og bar þ ið xít í garðinn ; sætti síðan tækifæri, og er
enginn gat séð til lians, kástaði iienn líki mínu í tjörnina <<
Að lilýða á alla þessa sögu, var. meira on taugakerfi
okkjur.nar þyldi. Hún féll í ómegin, og er hán vakhaðí
aftr við, varsýrtin, sviprinn, veran, eða liváð það ná var,
li.orfin. IÖ sanna, virkilega og mikilsvaið-nidi við sýu
þp.ssa, gciðisvo mikil áhrifá ekkjuna, að liún fór snemina
næsta morguns til líkskoðunarmannsins og sagði honum
alla söguna.
Emhættismaðr þessr geiði ekki auuað en likeja að .
ekkjunni, kallaði hahji vitfvriing, og sagði licnni að fara
til andatrúarmamia með sögu sína, því að þeir tryðu öllu
því er émögulegt væri. Þetta ráð var vitcnlega gefið í
Möi, því líkskoðunarmaðrÍDn, er aðeins trúði því er hann
gattetiiðá, fyrirlei.t andatiúar-menn, og hafði ekkí uijðg
míkia i:ú á tilvera.eför dauðann. Eu ekkjau lét eklci
hugfailást, heldr fóf með sögu sína frá einiuii emhættis-
nianninum til anuars, þar til iiún loks liitti lögmann, er
trúði því að til mundi vera ýinislé'gt það, er vér livorki
þektuni né skildum, og tilheyrði iniim svo kailaðn andalieiiui.