Svava - 01.01.1895, Side 129

skrauts og sællítis meðau öndiusitr föst í skrokknum á mór.
lín sú hamingja, að Yiviau kom ekki aftr fyrr, en.....“
Hér slitnaði upp úr eintali hans, er liann heyrði lidværa
rödd fram í ganginum, er sagði: ,,Það gerir ekkert Snow-
hall. ég skal hjóða mór sjálfr inn.“
Vér vérðum r.ð lýsa manni þeim uokkuð nákvsémár,
þar sem Imnn er aðal-söguh'etjan. Hann kom hraðléga inn
til miljóna-eigandans, og geiði •■nda ú eÍDtali hans. Viviah
Denston var hár, ungrmaðr, tuttuga og fimm ára gamall :
hafði lesið lög, on gaf sig mest við skemtunum. Andlit
iums var hér um hil kringlótt augun tindrandi, hárið skol-
hrúnt, varirnar þunnar og andlitið í heild sinui, grimdar-
legt. Hann var klæddr samkvæmt nýjustu tízku og skór
1‘ans og glófar og hattr áttu sjáanlega að rekja uppruna
Þegar hann kom inn, suöri Smitli bakinu til dyra, on
^’ivinn gekk tafivflaust yfir gólfið og sló hendinni á herðar
honum.
Sniith rauk upp úr sætinu og hrópaði : „Hverer þari“
og héít t íðan áfram. „Þegar menn tala um djöfuliun,
þá.............Denstou, kæri vin, hvernig líðr þér 1“
„0,“ svaraði Donston, „ágætlega. Yorðrálfu-loftið
hefir ekki spiit útliti mínu; Parísar-stúlkurnar hafii ekki
stolið hjartanu lir mér; franskar kveldvoizlur hafa ekki
skemt magá' né matarlvst inína ; en — Híram, þú mikli
gull-konungr, hvað er þetta 1“ og liRnn grcip hisprslaust
oinn Mnkann af veðhréfunum.
9*