Svava - 01.01.1895, Síða 213

HUN FBELSAÍH HAXN,
■215
„Það fjkalt þú. fá að sjá !“
Hann fæiði til hreifitöngina á vélinni; en við það herti
eimvélin á sér, eins og hestr sem er sleginn ; hún þaut uú
með afarliraða áfram í náttmyrkrinu og sendi logandi eld-
tungur upp úr sér.
Muiulu eftir liliðarsporinu lijá Clear Spring,“ stamaði Jón.
,,Ó, við bíðum þ;ir ekkert,“ sagði Mark með djöful-
legri ánægju, yfir inni voðalegu ferð. „Eg sá liamingju
ykkar, og þá spurði ég sjálfan niig, hvar mín ánægja og
mitt .heimili væri. —Ég sá eiginkonu þína-—þá konu, sem.
ég elskaði, og sem — þú rændir frá mér. — Ég sá, hvernig
ást og ánægja tilheyrði ykkr, en mér ekki annað en skömm
og fyrirlitning. Og þessvegna skulum við báðir deyja
nú í nótt.“
Hann gekk að Jóni, og reif úrið upp úr vasa hans.
,,Hver mínúta færir okkr nær dauðanum. JSTii erum
við hjá Clear Spring“ hrópaði hann, ,,en—við stöðvum
ekki. lestina ; nei, við höldum áfram þar til við rekumst á
hraðlestina, og alt springr í þúsund mola.“
Þessi voðalegi ásetuingv Marks, gerði Jóni töluverða
geðshræringu, en hann var ekki fær um að hreifa sig, þótt
hann sæi að hættan var yfirvofandi.
„Yeitu meðaumkunarsanrr Mark,“ stamaði Jón, “hugs-
aðu um veslings konuna mína. Snúðu til baka! Strax,
eða við erum í dauðans greipum.“
„Það er eiumitt konan þín, sem ég er að irugsa um ;
og sem gefr rrrér hug og kraft, til að ganga hlægjandi út í