Svava - 01.01.1895, Page 222

224 UXDARLBG KHU ÖllLÖGIN.
skapi on vanalcgft. Um tíma lutfði ég þ.jáðzt af avefnleyai,
og það sem verra var, ég hafði fulla ástæðu til að lialda að
minn gamli harns-vani, að ganga í svefni, ræri farinn að
gera vart við sig aftr. Oftar en einu sinni, er 6g vaknaði
á mo’'gnanna, var ég sannfærðr um, að ég hefði gongið
um herhorgið um nóttina. Sem clrengr hafði óg oft haft ó-
hagræði af þsssum slæma kvilla. Hér, hjá öllum ókuun-
ugum, gat það haft miklu verri afleiðingar.
Næsta kveld sýndi ég jungfrú Deering nýja útgáfu
af verkum Harpers um leið og ég sagði hrosandi:
„Eigum við ekki að leita út í lundinn, þann í
gærkveldi?“
Hún hló hjartanlega og svaraði: „Þér hafið breytt
skoðun yðar síðan í gær 1 Ó, jú. Farið þér og finnið
okkr tvo stóla ; ég skal koma undir eins.
Þar voru sömu konurnar, sem kveldið áðr, á sömu
stólunum, við sama verkið, talandi í sama lága róm.
Þegar jungfrú Deering kom, var liún með stóra köttinn
hennar frú Martin á handleggnum.
„Eg tók Juniper með mér. Hann er öldungis ó-
missandi hér í lundinum," mælti hún. „Þetta er ekki
svo afleitt,“ hélt hún áfram og settist á lágan ruggustól'
„Yið skulum ímynda okkr, að við séum í leikhúsinu, og
séum að híða eftir að fortjaldið sé dregið upp.“ Hún
hagræddi sér einstaklega gletnislega í stólnum.
„Hafið þér gamau af að vera á leikhúf.inu 1“ spurði ég.