Svava - 01.01.1895, Síða 227

UMDAIiLliG ERU ÖRLÖGIS.
229
geyni stóni eimlestar-brú, og brátt- komst ég í skiluing um,
að þrusk það er ég heyi-ði, var í eimlest er kom æðandi
eftir hrúnni. Eg lilaut að hafa legið þarna all-langan tíma,
því limir mínir voru hel-kaldir og stirðir er ég reis úr inni
köldu rekkju. Eg klifraði upp hakkann ujip á strætið, og
átti ilt með að átta mig. Loksins endrþekti ég James-
strœtisbrúna, og sá þá, áð ég var meir en eina mílu frá
heimili mínu. Eg hríðskalf, því nóttin var sár-köld, en
ég léttklœddr. Eg hljóp alt hvað fætr toguðu og náði
brátt heim til matsöluliússins. Iíurðin var í hálfri gátt, að
líkindum eins og 6g hafði skilið við hana. Eg lokaði
hljóðlega liúsinu og komst til herbergis míns, án þess að
neinn yrði var við. Eg leit á úrið mitt og sá, að klukkan
var þrjú.
Hvað muudi frú Martin verða við, ef liún vissi um
þenna atburð? Iívað oft liafði ég gert þetta áðr? Ef til
vill nóttina, sem jungfrú Deering var myrt, og liefði þá
morðinginn fundið dymar opnar og auðvelda inngöngu,
svo mjög líklegt var að ég væri, óboinlinis orsök til dauða
þeirrar konu, er ég imni hugástum !
Viku síðar bar svo við einn sunuudagsmorgun, að ég
þarfnaðist smámuna or voru í ferðakistu miuni upp á efsta
lofti, og fór ég þangað til þess að sækja þetta. Þá er ég
opnaði kistuna, varð fyrir mér saman hundinn fatahöggull,
er ég hafði gengið þannig frá, og hafði inni að halda
gömul föt or ég ætlaði að senda móður minni til aðgerðar.
I einhverri leiðzlu lejsti ég sundv böggulinn. En hve
fljótt kom ég ekki :i sjálfsmín, er ég sá silki-vasaklút og