Svava - 01.01.1903, Síða 6

306
S VAVA
Og hjartasái’ mév búið, svo brátt óg líði hel,
Pyrst burtu mín lífsvon er fiagin.
Hrukku—atukku nú strengiri
Ein í skógi.
Hjí HLÝÐ ÞTJ, fugl, mitt hjartans málið á !
V 7 Eg hof þá löugun, þér að dvelja hjá.
Æ, syng mér Ijóð, svo sætt mig megi drevma,
Og sofa rótt og hönnum mínum gleyma.
Ó, fuglinn minn, écj fríðan átti svein;
Og fólgiu var í hjarta’ ’ans ástin hrein.
Við heitum bundumst heitt Qg innilega;
En harmur lwið—óg vin þann átti’ að trega.
Fið unnumst lengi;—leið svo tímans hjól,—
TJns lækkaði’ naín vonarhimins sdl,
Og dimman kom og dapurt varð mitt hjarta;
Því dauðinn kom og tók minn sveininn bjarta.
Ég sit hér ein um svása aftauatund.