Gerðir kirkjuþings - 01.01.2015, Blaðsíða 94

94 95
Í skýrslu Ríkisendurskoðunar til Alþingis frá 2011 segir m.a.: „Biskupi Íslands eru,
samkvæmt gildandi löggjöf, falin umfangsmikil stjórnunarstörf sem óhjákvæmilega
takmarka þann tíma sem hann hefur til að sinna hlutverki sínu sem andlegur leiðtogi
þjóðkirkjunnar. Hann er yfirmaður biskupsstofu og jafnframt formaður kirkjuráðs.
Ráðið, sem er kosið af kirkjuþingi, fer með framkvæmdarvald í málefnum þjóðkirkjunnar
og hefur yfirumsjón með ráðstöfun fjár sem veitt er af opinberri hálfu til kirkjulegrar
starfsemi“.
Það er stjórnunarleg þverstæða að biskup sé formaður í framkvæmdarráði kirkjuþings,
þar sem hann lýtur í engu kirkjuþingi.
Í þessu sambandi má líka vitna í álitsgerð lögfræðinganna Eiríks Tómassonar og
Þorgeirs Örlygssonar frá árinu 1999 sem þeir unnu fyrir kirkjuþing. Álitsgerð 2. kafli bls.
13:
„Frá lögfræðilegum sjónarhóli séð má hins vegar hreyfa því hvort sú skipan sé æskileg
að biskup sé í forystu fyrir stjórnsýslunefnd á borð við kirkjuráð þegar við blasir að
mörgum málum, þar sem hann hefur tekið ákvörðun, kann að verða skotið til ráðsins sem
æðra stjórnvalds. Umhugsunarvert er hvort slíkt samrýmist góðum stjórnsýsluháttum
með tilliti til svonefndra almennra neikvæðra hæfisreglna í stjórnsýslunni“.
Í ljósi framangreinds er þörf á að breyta lögum á þann veg að dregið verði sem mest úr
skyldum biskups til að sinna fjármálaumsýslu kirkjunnar. Liður í því er að biskup sitji ekki
í kirkjuráði sem formaður með atkvæðisrétt eins og nú er heldur fái sömu stöðu og hann
hefur á kirkjuþingi, þ.e. hann sitji í ráðinu með málfrelsi og tillögurétt en ekki atkvæðisrétt.