Dagblaðið Vísir - DV - 13.10.2017, Blaðsíða 41

ósanngjörnum fullyrðingum þá er
það aðallega í þessu starfi. Þannig
að ég dáist að þessu fólki og met
þeirra framlag mikils. Svo finnst
mér gaman að hlusta á fólk tala um
drauma sína og framtíðarsýn. Ef ég
hef trú á því sem þau tala um þá er
ég meira en reiðubúin til að aðstoða
við útfærsluna,“ segir hún og
bætir við að sjálf sé hún umkringd
fólki sem hefur mjög fjölbreyttar
stjórnmálaskoðanir. „Maðurinn
minn trúir á VG, tengdapabbi minn
heldur með Sjálfstæðisflokknum
eins og Liverpool og mínir eigin for-
eldrar eru rosalega vinstrisinnaðir.
Þau telja mig örugglega algjörlega á
villigötum núna og að eitthvað hafi
misfarist stórkostlega í uppeldinu,“
segir hún og hlær.
„Ég á hins vegar ekkert erfitt
með að umgangast fólk með alls
konar skoðanir. Systir mín er til
dæmis gift annáluðum Fram-
sóknarmanni, ein besta vinkona
mín er framkvæmdastjóri Pírata
og svo mætti lengi telja. Mér finnst
stjórnmálaumræðan oft erfið því
oftast erum við Íslendingar með
sömu sýn á stóru atriðin, til dæmis
hvernig við viljum sjá samfélagið
okkar. Þess vegna er dálítið leiðin-
legt hvernig við veljum yfirleitt
frekar að rífast um útfærsluna,“
segir hún hugsi og fær sér mangó-
bita af salatdisknum.
2017 – eitt besta ár ævinnar
Tölum um lífsstílinn, hreyfingu og
mataræði. Þú hentir þér í Landvætt-
inn á þessu ári og laukst honum með
stæl. Var þetta ekki fáránlega erfitt?
Hvernig kom þetta til?
„Ég mætti fyrir einhverja rælni
á fund hjá Ferðafélagi Íslands. Þar
var fólk að fara yfir eitthvað ævin-
týralegt prógramm, að mér fannst,
sem heitir Landvættir. Við erum að
tala um fimmtíu kílómetra skíða-
göngu í fjöllum, sextíu kílómetra
fjallahjólaferð, tveggja og hálfs kíló-
metra sundferð í einhverju vatni
fyrir austan og þrjátíu og þriggja
kílómetra hlaup. Ég ákvað að skrá
mig og skil enn ekki hvernig ég
hafði hugrekkið enda felst alveg
gríðarleg skuldbinding í þessu,“
segir Karen sem hafði aldrei stigið
á gönguskíði og átti ekki fjallahjól
þegar hún skráði sig í prógrammið.
„Ég er hins vegar mjög ánægð
að ég tók þessari áskorun enda
afleiðingin sú að 2017 er búið að
vera eitt uppáhaldsárið mitt í lífinu.
Maður upplifir svo rosalega margt í
gegnum þetta, ferðast um allt land,
kynnist nýju fólki og tekst á við
sjálfan sig um leið. Á sama tíma
viðurkenni ég að það runnu alveg
á mig tvær grímur, oftar en einu
sinni og oftar en tvisvar. Ég missti
til dæmis af brúðkaupi vinkonu
minnar af því að ég var að hjóla í
grenjandi rigningu á Reykjanesi.
Þetta var vissulega erfið ákvörðun
en algjörlega æðisleg reynsla.“
Nú er maðurinn þinn íþrótta-
kennari. Hafðir þú verið mikil
íþrótta- og útivistarkona þar til þú
ákvaðst að gerast landvættur?
„Já, ég hef svo sem verið ágætis
hlaupari en þegar þarna var komið
sögu hafði ég nánast ekkert hreyft
mig og var örugglega í mínu versta
formi í mörg ár. Það sem er svo
merkilegt við Landvættinn er
þessi skuldbinding. Að takast á við
eitthvað sem maður kann ekkert
í og finnst jafnvel hundleiðinlegt,
svo ekki sé minnst á erfitt. En
svo dettur maður bara allt í einu
í stuð, byrjar að æfa sig og klífur
brattann,“ segir Karen sem skráði
sig meðal annars á skíðaæfingu
sem var fólgin í því að ganga með
Landvættum frá Sigöldu og inn
í Landmannalaugar um hávetur.
„Við þurftum að vakna um miðja
nótt af því það var komið svo
brjálað veður. Ganga með höfuð-
ljós í svartamyrkri og roki til baka.
Mér fannst þetta bara æðislegt
ævintýri,“ segir hún og bætir við að
fjallahjólin séu ekki síst skemmtileg
leið til að kynnast landinu betur.
„Þannig kemst maður alls konar
leiðir sem eru yfirleitt bara í boði
á hestum eða torfærujeppum. Mér
finnst þetta alveg frábært. Það er
svo einfalt að taka hjólið á bílinn,
skella sér hvert sem er og kanna
ókunnar slóðir.“
Faldi græjurnar fyrir
bóndanum inni í bílskúr
Splæstirðu í allar útivistargræjurnar
á einu bretti?
„Já, svona að mestu. Ég keypti
reyndar hjólið notað. Ætlaði ekki að
gera þetta eins og einhver hjólreiða-
meistari heldur fókusa aðallega á
að klára þrautina. Gönguskíðin
eru aðeins ódýrari pakki en maður
heldur. Ég þurfti engu að síður að
halda niðri í mér andanum þegar
ég straujaði kortið. Svo fór ég heim
með skíðin og faldi inni í bílskúr án
þess að tala við manninn minn. Ég
man að ég horfði á skíðin í skúrnum
og hugsaði „Guð minn góður hvað
er ég eiginlega búin að gera,“ enda
var ekki einu sinni snjór þegar ég
keypti þau. Átti ég svo bara eftir að
sjá þau blasa við ónotuð í hvert sinn
sem ég kæmi í bílskúrinn og hugsa
um þetta sem einhverja algjöra vit-
leysu?“ segir hún og hlær að sjálfri
sér en bætir svo við að skíðakaupin
hafi svo reynst ein þau bestu sem
hún hafi gert á ævinni. „Þau komu
ekki bara mér, heldur líka mann-
inum mínum, á bragðið í þessari
frábæru íþrótt og fyrir vikið eign-
uðumst við sameiginlegt áhugamál
sem við höfðum ekki haft áður.“
Borðar ekkert með miðtaugakerfi
Eins og áður hefur komið fram hef-
ur sveitastelpan Karen sérlega gam-
an af breytingum. Fyrir nokkrum
mánuðum tók hún upp á því að gera
tilraunir með mataræðið, hætti að
borða flestar dýraafurðir en fær sér
samt mjólk í kaffið og kaupir stund-
um skelfisk og krækling.
„Ég er alin upp í sveit og ber
djúpa og mikla virðingu fyrir
íslenskum landbúnaði sem mér
finnst bæði fallegur og góður. Það
sem truflar mig hins vegar töluvert
er ofgnóttin. Ég þoli það ekki þegar
fólk leifir mat, sérstaklega þegar
það leifir kjöti. Þarna er eitthvert
dýr sem var ræktað og slátrað fyrir
þig – svo leifirðu því bara!“ segir
hún og lyftir brúnum.
„Mér finnst bæði sóun og ofgnótt
ógeðsleg en það er í þessu samhengi
sem ég hef smátt og smátt orðið
fremur fráhverf því að borða kjöt.
Fyrir nokkrum mánuðum ákvað ég
svo að prófa að taka nánast allt kjöt
af matseðlinum, sjá hvort ég myndi
sakna þess og hvernig líðanin yrði.
Þetta reyndist mjög auðvelt enda nóg
til af góðgæti úr jurtaheiminum og
því er eiginlega óþarfi að borða dýrin
og afurðir þeirra,“ segir hún og bætir
við að reyndar borði hún krækling og
skelfisk enda ekki mjög háþróuð dýr.
„Þetta eru einhver svona fræði
sem ganga út á að borða ekkert
sem er með miðtaugakerfi en mér
finnst allt of fyndið og skrítið að
skilgreina sjálfa mig sem týpu sem
borðar ekkert með miðtaugakerfi,“
segir hún og skellihlær. „Þetta er
samt engin formleg yfirlýsing um að
ég sé orðin vegan og ætli aldrei að
leggja mér kjöt til munns aftur. Ætli
þessi tilraunastarfsemi sé ekki bara
hluti af dálæti mínu á áskorunum
og breytingum – freistingar mínar
felast einhvern veginn í því að takast
á við það sem gæti mögulega reynst
frekar erfitt,“ segir Karen að lokum.
margret@dv.is
„Mér finnst allt
of fyndið og
skrítið að skilgreina
sjálfa mig sem týpu
sem borðar ekkert
með miðtaugakerfi.
„Ég ákvað að
skrá mig og
skil enn ekki hvernig
ég hafði hugrekkið