Morgunblaðið - 07.04.2017, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. APRÍL 2017
✝ Páll Vígkon-arson, fv.
framkvæmdastjóri,
fæddist í Reykja-
vík 5. júlí 1931.
Hann lést 28. mars
2017 á Landspít-
alanum.
Foreldar hans
voru Vígkon Hjör-
leifsson húsasmíða-
meistari og kona
hans, Sigríður
Pálsdóttir. Páll stundaði nám í
Iðnskólanum í Reykjavík. Hann
lauk sveinsprófi í prentsmíði
árið 1953 og prentmynda-
ljósmyndun 1965. Hann hlaut
meistararéttindi 1966. Páll var
verkstjóri hjá prentmyndastof-
unni Litrófi 1955-1957, stofn-
andi og framkvæmdastjóri
Myndamóta hf. 1957-1989 og
framkvæmdastjóri
H. Pálssonar frá
1989 til starfsloka.
Páll sat um árabil í
stjórnum félaga og
fyrirtækja í prent-
geiranum, m.a. í
stjórn Félags ís-
lenska prentiðn-
aðarins 1974-1982.
Páll var virkur
innan Oddfellow-
reglunnar og
gegndi þar ýmsum trún-
aðarstörfum. Eftirlifandi eig-
inkona Páls er Erna Arnar.
Synir þeirra eru Bernhard Örn
og Hákon. Fósturdóttir Páls og
dóttir Ernu er Rannveig E.
Arnar.
Útförin fer fram frá
Dómkirkjunni í dag, 7. apríl
2017, klukkan 13.
Á sólríkum Kaliforníudegi
bárust mér fréttir um fráfall afa
míns á Íslandi. Harmi slegin
átti ég í fyrstu erfitt með and-
ardrátt en eftir skamma stund
fylltist hugur minn af yndisleg-
um minningum um afa. Afi var
alltaf fullur orku og áhuga og
var sögumaður á heimsmæli-
kvarða. Hver saga einkenndist
af kímni, frásagnargáfu og vissu
skáldskaparleyfi sem hann tók
sér, sem örvaði ímyndunarafl
mitt mikið. Sem barn hlustandi
á frásagnir hans upplifði ég lífs-
þrótt hans. Spurningarnar
streymdu: hvar, hvers vegna,
hvenær og hvað! Þessi reynsla
örvaði áhuga minn á að kynna
mér heiminn og að taka hvert
tækifæri sem mér bauðst. Hann
var fagurkeri sem sóttist eftir
öllu því góða sem lífið bauð upp
á og hann naut slíkra stunda til
fullnustu.
Með fráfalli hans er það
kannski rétt að ég segi eina þá
sögu að hætti hans sem hann
sagði mér í hvert skipti sem við
hittumst. Fyrir mig markaði
þessi saga þá ást og umhyggju
sem hann ávallt sýndi fólki í
kringum sig. Þetta er sagan um
hvernig hann hitti ömmu í
fyrsta sinn. „Shireen,“ sagði
hann, „það var mesta lukkan í
mínu lífi þegar ég hitti ömmu
þína af tilviljun í Kaupmanna-
höfn. Hún var og er enn
fallegasta kona sem ég hef aug-
um litið. Hún er ólík öllum öðr-
um konum, alveg sérstök“. Svo
benti hann á ömmu, sem var
aldrei langt í burtu. Og henni
leið vel. Þessi orð breyttust
aldrei í þau 33 ár sem við töl-
uðum saman. Þessi orð festust í
mínu minni. Þau sýndu að ást
og umhyggja getur enst lengur
en 60 ára hjónaband, og að það
er hollt að rækta sér áherslu á
jákvæðni og hamingjuríkar
stundir. Hann sagði ávallt „ég
vil lifa fleiri skemmtilegar
stundir en færri leiðinlegar“
sem var leiðandi prinsipp í hans
lífi.
Ég var heppin að geta fylgst
með ástríkum eiginmanni,
tengdaföður, afa, og svo ástrík-
um langafa sonar míns, Trist-
ans. Við berum öll nafn hans,
Pálsson. Nafn hans og sögur
hans eru hluti af okkur og börn-
um okkar. Ég elskaði afa inni-
lega, ég mat hans mikils, ég er
stolt af því að vera barnabarn
hans og er heppin að njóta já-
kvæðra áhrifa hans á mitt líf.
Þó að það sé eðlilegt að finna
fyrir sorg og söknuði, er mun
mikilvægara að vita að hann
lifði hamingjuríku lífi og að við
fengum tækifæri á að eyða
ótöldum stundum með honum.
Kveðja,
Shireen Maria Palsson.
Á æskuárum mínum á
Kirkjubóli í Korpudal, Önund-
arfirði, var gestkvæmt á sumr-
in. Minnisstæðast er mér er ég
stóð, strákhnokkinn, úti og fyrir
garðshornið renndi sér límósína
í hlaðið. Út sté hár og glæsi-
legur frændi minn, klæddur
ljósum kakífötum og frú Erna í
sumarkjól. Börnin prúðbúin í
aftursætinu. Fyrir mér var
þetta sem upphaf amerískrar
bíómyndar þar sem hann lék að-
alhlutverkið en er nú að ljúka.
„The end!“
Páll var gamansamur, góður
sögumaður. Sagði gjarnan frá
því er hann var ungur að nema
prentmyndaiðn í Kaupmanna-
höfn og hitti föngulega stúlku.
Ávarpaði hana á sinni fínu
dönsku og þau ræddu saman
um hríð. Kom þá í ljós að þau
voru bæði íslensk en þar var
komin Erna Arnar, hans eig-
inkona og stoð og stytta í lífinu.
Þau stofnuðu síðan Myndamót á
efstu hæð Morgunblaðshússins,
prentmyndagerð og auglýsinga-
stofu. Á þessum tíma vorum við
bræðurnir að hefja innflutning á
raftækjum. Ómetanleg var sú
faglega aðstoð sem Páll og hans
starfsfólk veitti okkur við mark-
aðssetningu og átti vafalaust
þátt í velgengni okkar. Það ber
að þakka. Hákon og Berglind
hafa síðan fram haldið starfinu
sem H. Pálsson, auglýsingastofa
og tölvuþjónusta. Ánægjulegt að
sjá árangursríku ævistarfi skil-
að til afkomenda sinna.
Frændi var lífsnautnamaður.
Ferðaðist um heiminn, stundaði
laxveiði, sem varð tilefni að
mörgum veiðisögum, úr Laug-
ardalsánni, Langá og víðar.
Sumarbústaðurinn á Þingvöllum
var þeirra unaðsreitur.
Í seinni tíð leitaði hugurinn
vestur þar sem hann dvaldi ung-
ur hjá frændfólki og vinum á
sumrin. Ættrækinn í meira lagi,
sótti reglulega elsta frændfólkið
í kaffi á sunnudögum. Stofnaði
bridsklúbb með jafnöldrum sín-
um að vestan sem ég tek enn
þátt í.
Eitt það besta sem hent hef-
ur mig á lífsleiðinni er að ganga
í Oddfellowregluna. Það var ein-
mitt frændi minn sem gaf mér
kost á því og fyrir það verð ég
honum ævinlega þakklátur.
Hann gekk í stúkuna okkar,
Þorfinn Karlsefni nr. 10, IOOF
árið 1966. Leiða má líkum að
því að þess vegna hefur ávallt
verið nokkuð um bræður af ön-
firskum uppruna í stúkunni.
Jafnan á mánudögum hringdi ég
í hann og við vorum samferða á
fundi og aðra viðburði í stúk-
unni. Í seinni tíð hefur fund-
arsókn hans strjálast eins og
gengur. Það var okkur því sér-
stakt ánægjuefni að hann kom
eftir áramótin til að veita við-
töku viðurkenningu okkar fyrir
hálfrar aldar starf eins og hefð
er fyrir í okkar félagsskap. Við
það tækifæri rifjuðust upp öll
þau mikilvægu ábyrgðar- og
forystustörf sem hann hafði tek-
ið að sér og rækt með mynd-
arskap og framsýni fyrir okkar
stúku og regluna í heild, meira
en ég hafði hugmynd um. Fyrir
hönd okkar Þorfinnsbræðra flyt
ég honum þakkir fyrir að leið-
arlokum. Frú Ernu, Rannveigu,
Bernhard, Hákoni og fjölskyld-
um færum við innilegar sam-
úðarkveðjur. Hvíl í friði, kæri
frændi og vinur.
Össur Stefánsson.
Við brotthvarf vinar streyma
fram minningar. Ég man það
eins og það hafi gerst í gær
þegar ég kom fyrst í heimsókn
til Benna, æskuvinar míns, í
Aratún 40, árið 1969.
Foreldrar hans, Erna og Páll,
tóku á móti mér eins og ég væri
einhver sérstakur, ekki bara
einhver strákur úr hverfinu.
Seinna sá ég að þau komu svona
fram við alla vini Benna.
Einhvern veginn hafði Páll þá
gáfu að umgangast ungt fólk
eins og fullorðnar manneskjur.
Þannig urðu tengslin og sam-
ræðurnar dýpri. Páll kom fram
við mig af einstakri hlýju of
gestrisni. Hann þreyttist aldrei
á að uppfræða aðra um sína eig-
in reynslu og hvatti til framfara
og bjartsýni. Í gegnum árin
fylgdist hann vel með því sem
ég var að gera og tók oft á sig
aukakrók til að aðstoða erlenda
stafsmenn mína, með því t.d. að
bjóða þeim aðstoð, taka þá með
í golf, svona rétt til að auðvelda
þeim aðlögun að landi og þjóð.
Leiðir okkar lágu víðar sam-
an á lífsveginum en í Garða-
bænum. Við hittumst m.a. í
Kansas og Kaliforníu. Góðar
minningar, skemmtilegar sögur,
ljúffengar máltíðir og barferðir
lifna við í huga mér er ég kveð
Pál.
Ég er forsjóninni þakklátur
fyrir að hafa fengið að kynnast
Páli og fjölskyldu.
Friðrik R. Jónsson.
Tíminn er merkilegt hugtak.
Hann hefur ekkert upphaf og
engan endi, líður áfram með
jöfnum hraða og stoppar aldrei.
Hann mælir tíma okkar í tilver-
unni, ævi okkar, bernskunni,
unglings og fullorðinsárum. Vin-
ur minn Páll Vígkonarson var
Reykvíkingur. Fyrstu spor sín
steig hann í Vesturbænum. Þeg-
ar litið er yfir æviskeið Páls
Vígkonarsonar sjáum við fyrir
okkur hlýtt og gott æviskeið
með mörgum gæfuríkum stund-
um. Bernskan með sína gleði og
gáska, unglingsárin með sína
drauma og fullorðinsárin þar
sem draumarnir urðu að veru-
leika.
Á unglingsárunum stefndi
Páll á arkitektúr sem framtíð-
arstarf. Sá draumur gekk þó
ekki eftir, hann lærði prentiðn
hér í Reykjavík en fór síðan til
framhaldsnáms í Kaupmanna-
höfn. Þar kynntist hann konu-
efni sínu, ungri Reykjavíkur-
stúlku sem þó átti uppruna sinn
austan lækjar. Svona eru gæfu-
sporin. Að vera á réttum stað á
réttum tíma.
Ungur stofnaði Páll Vígkon-
arson fyrirtæki sitt Myndamót.
Þar hefur hann nefnt við mig
annað gæfuspor sitt er hann
gerði samkomulag við Bjarna
Benediktsson, sem þá var rit-
stjóri Morgunblaðsins, um sam-
vinnu Morgunblaðsins og
Myndamóta. „Sjálfs þitt afl, var
þín stoð“, svo ég vitni í Einar
Benediktsson. Það var við inn-
göngu mína í Oddfellowregluna
að við Þórey kynntumst þeim
Páli og eiginkonu hans, Ernu
Arnar. Það voru okkur góð
kynni sem leiddu af sér margar
góðar stundir. Hæst risu þær
þegar þau Páll og Erna skutu
yfir okkur skjólshúsi er dráttur
varð á afhendingu húsnæðis
sem við höfðum samið um og
keypt. Marga góða þætti er
hægt að telja fram um Pál Víg-
konarson en hér er mál að
ljúka. Því vil ég með þessum fá-
tæklegu skrifum þakka þér,
Páll, fyrir þau skref sem við
höfum stigið saman í tímans
rás, með tilvitnun í kvæðið
Höfðingi smiðjunnar, sem Davíð
Stefánsson orti svo fallega til
okkar iðnaðarmanna. Þessi orð
lýsa lífsstíl þínum vel.
Hann tignar þau lög, sem lífið
með logandi eldi reit.
Hann lærði af styrkleika stálsins
að standa við öll sín heit.
Hann lærði verk sín að vanda
og verða engum til meins.
Þá væri þjóðinni borgið,
ef þúsundir gerðu eins.
Ásgrímur Jónasson.
Svona týnist nú tíminn eins
og sagt er. Fólk kemur og fer,
það fækkar í hópnum. Það sem
áfram lifir er ljúfar minningar
og oft stórskemmtileg atvik sem
ylja manni við upprifjun, úr
veiðiferðum, golfleik og bridge.
Er aldur færist yfir og heilsu
hrakar styttist í kveðjustundina.
Það má velta því fyrir sér hvað
telst vera hár aldur, meðalævi
fólks á Íslandi er í kringum 86
ár og þykir vera nokkuð hátt
borið saman við aðrar þjóðir.
En þegar að kveðjustundinni
kemur brýst stundum fram
tregi, sem kannski mætti kalla
sjálfselsku, sem tengist að hluta
til áratugalangri vináttu og góð-
um félagsskap.
Við vorum vanir að vera fjór-
ir saman í holli, í golfi eða við
spil. Það hefur fækkað í hollinu,
Viðar kvaddi 2015 og nú er Páll
allur. Sporin við kveðjustundina
eru þung því það er á slíkum
stundum er minningabrot langr-
ar vináttu hrannast upp. Við
Páll kynntumst í kringum 1960
og tengdist það prentbransan-
um, sem ég þó tengdist ekki
heldur æskufélögum mínum úr
hollinu góða en þeir voru áhrifa-
menn úr þeim geira, hver á sínu
sviði. Kynnin voru upphaflega
tengd spilamennsku, síðan tóku
við veiðiferðir sem allar voru
mjög skemmtilegar og eftir-
minnilegar en lengst var sam-
vera okkar tengd golfinu og við
golfleik, hér heima og einnig er-
lendis og þá voru oftast eig-
inkonurnar með og voru þetta
dásamlegar ferðir.
Páll var mjög lunkinn í spil-
um og hafði ég gaman að sjá
hversu klókur hann var að spila
úr tvísýnni stöðu og ekki brást
honum bogalistin í veiðiskapn-
um. Það sem ég undraðist þó oft
var hversu laginn hann var í
golfinu því ég vissi ekki til þess
að hann hefði mikið æft í þeim
flókna leik, ef nokkuð, en hann
var að mínu áliti „natural gol-
fer“ og tel ég mig geta fellt
þann dóm þar sem ég var nú
einna iðnastur okkar félaganna í
þeim fagra leik.
Lífshlaup Páls er um margt
athyglisvert. Þegar hann hafði
lokið námi í iðngrein sinni hér
heima fór hann til Danmerkur
til frekara náms. Þar safnaði
hann fróðleik og náði sér í mik-
ilvæga reynslu sem kom m.a.
styrkum stoðum undir hans far-
sæla fyrirtæki, Myndamót.
Mestur fengur af Danmerkur-
dvölinni var þó sá að þar kynnt-
ist hann hinni bráðfallegu konu
sinni, Ernu B. Arnar. Allt lagð-
ist með þeim Páli og Ernu og
eignuðust þau tvo myndarlega
drengi, Bernharð, vísindamann í
fremstu röð og eftirsóttan fyr-
irlesara, og Hákon, sem strax
tengdist rekstri fyrirtækis for-
eldra sinna og hefur verið fram-
kvæmdastjóri þess síðastliðinn
áratug eða lengur. Fyrir átti
Erna dótturina Rannveigu og
hefur samheldni fjölskyldunnar
verið traust. Farsæld Páls er
ekki síst Ernu konu hans að
þakka, staðfesta og glögg-
skyggni eru meðal margra
góðra eiginleika hennar. Ég lýk
þessum fátæklegu orðum um
góðan félaga og þakka honum
skemmtilega samfylgd um lífs-
ins veg.
Ég votta þér, Erna mín, sam-
úð mína, sem og fjölskyldunni
allri.
Ásgeir Nikulásson.
Páll Vígkonarson
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm
stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Gísli Ísleifur
Aðalsteinsson
✝ Gísli Ísleifur Aðalsteinsson
fæddist 26. sept-
ember 1980. Hann
lést 14. mars 2017.
Útför Gísla var
gerð 29. mars 2017.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og
allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú
hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far
vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(Valdimar Briem)
Hvíl í friði, kæri vinur.
Sigurður
Kjartansson.
✝ GuðmundurSigurvin
Magnússon fæddist
í Reykjavík 28. júní
1957. Hann lést að
heimili sínu Þóreyj-
arnúpi í V-Húna-
vatnssýslu 28. mars
2017.
Foreldrar hans
voru Magnús
Magnússon renni-
smiður, f. 24. mars
1936, og Helga Guðmundsdóttir
ritari, f. 18. febrúar 1938. Systk-
ini Guðmundar eru Rúnar
Magnús, húsasmiður, fæddur 30.
mars 1959, og Elín Ragnheiður
Magnúsdóttir, launafulltrúi, f.
28. apríl 1965. Guðmundur gift-
ist Þuríði Ingólfsdóttur, þau
skildu. Börn þeirra eru: 1) Ing-
ólfur, tæknifræðingur, f. 1981,
giftur Noemi Borbath. Sonur
þeirra er Theodór Nói. Þau búa í
Danmörku. 2) Arnar, lífefna-
fræðingur, f. 1990,
er í doktorsnámi í
Stokkhólmi. Guð-
mundur lærði húsa-
smíði hjá Trésmiðju
Reykjavíkurborgar
og vann við smíðar
alla tíð, hann var
einnig virkur í
hjálparstarfi og var
með leitarhund,
Lukku, sem hann
stjórnaði við leit að
fólki m.a. eftir snjóflóðið á Flat-
eyri. Guðmundur ólst upp í
Garðabæ, stofnaði þar heimili
og bjó þar til hann flutti til Eg-
ilsstaða og bjó þar í nokkur ár
með fjölskyldu sinni. Frá 2005
bjó hann með Gerði Hauks-
dóttur, samstarfsmanni og
vinnufélaga, dóttir hennar er
Unnur Blandon.
Útför Guðmundar verður
gerð frá Garðakirkju á Álftanesi
í dag, 7. apríl 2017, klukkan 13.
Við kveðjum góðan dreng,
Guðmund Sigurvin, með tár í
augum og trega í hjarta.
Glettinn svipurinn dillandi
hláturinn og skemmtilegur húm-
or var honum í blóð borinn. Að
leita til Gumma í sambandi við
smíðar eða annan greiða var allt
sjálfsagður hlutur enda var hann
oftast störfum hlaðinn. Hann var
mikill vinnuþjarkur.
Þegar einhver fellur frá sem
hefur verið samferða í gegnum
lífið kemur jafnan margt upp í
hugann. Þessar línur eru ekki
skrifaðar í þeim tilgangi að segja
ævisögu Gumma eins og hann var
oftast kallaður heldur sem þakk-
læti fyrir samfylgdina. Það að
eitt sinn skal hver deyja er næst-
um því það eina sem við vitum
með vissu að bíður okkar allra.
Hvað annað bíður okkar á morg-
un vitum við ekki, því allt er
breytingum háð og enginn veit
hvenær hinsta kallið kemur. Kall-
ið sem allir verða að hlýða hvort
sem okkur líkar betur eða verr.
Það er nú einu sinni svo að
okkur finnst erfitt að skilja hvers
vegna sumir eru kallaðir svo
fljótt frá ættingjum sínum og vin-
um. Jafnvel þótt við stundum höf-
um grun um hvert stefnir þá
kemur andlátsfregn okkur alltaf
á óvart. Nokkur minningarorð
vega ekki þungt og segja fátt um
fallegt líf heldur er aðeins tilraun
til að þakka fyrir samfylgdina.
Nú er Gummi farinn inn í ljósið
bjarta og hvílir þar í faðmi Guðs.
Við þökkum góðum Guði fyrir að
hafa gefið okkur þennan góða
dreng og biðjum Guð að blessa
minningu hans.
Fjölskyldunni vottum við okk-
ar dýpstu samúð og vonum að þið
finnið styrk í góðum minningum
um góðan dreng.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens.)
Sigurður og Helga,
Guðríður og Hallgrímur.
Guðmundur Sig-
urvin Magnússon
ÚTFARARÞJÓNUSTA
Vönduð og persónuleg þjónusta
athofn@athofn.is - www.athofn.is
ATHÖFN ÚTFARAÞJÓNUSTA - s: 551 7080 & 691 0919
Inger Steinsson