Dagblaðið Vísir - DV - 08.12.2017, Side 7

Helgarblað 8. desember 2017 fréttir 7
gluggann við hliðina á hurðinni
og séð á andlitinu á Arnari að
hann væri mjög skrýtinn; stjarfur
og undir áhrifum einhverra lyfja.
Þetta er lygi. Það er ekki hægt að
sjá í gegnum þennan glugga því
hann er mattur og hrufóttur. Það
er kannski hægt að greina útlín-
ur, hvort þar sé fólk, en það er ekki
möguleiki að sjá andlit á fólki.
Enda kallaði dóttir mín og spurði
hver þetta væri og Arnar svaraði
því til að hann teldi að þetta væri
Svenni,“ segir Aðalsteinn og bætir
við að Arnar hafi farið út, heilsað
Nabakowski-bræðrum enda hafi
hann þekkt annan þeirra eftir að
þeir unnu saman fyrir löngu.
Aldrei átt skotvopn
„Þar kom til ryskinga milli Arnars
og Sveins, ekkert mjög alvarlegra.
Annar Nabakowski-bræðranna tók
þá utan um Arnar, missteig sig og
datt með honum,“ segir Aðalsteinn
sem bætir við að hann hafi haldið
honum svo það yrðu ekki slagsmál.
„Í lögregluskýrslu stendur að
Sveinn hafi komið og sparkað í
höfuðið á Arnari. Arnar náði þó að
standa upp og hlaupa inn í hlöðu.
En þá sagði Sveinn að hann væri að
ná í byssu. Að sögn dóttur minnar
átti hann enga byssu og hefur hún
aldrei séð neina byssu hjá hon-
um,“ segir Aðalsteinn en á þessum
tímapunkti hafi þremenningarnir
orðið hræddir, ekið niður brekku
skammt frá húsinu og stöðvað bif-
reiðina þar. Hópurinn hafi komið
á tveimur bílum og annar bíllinn
orðið eftir. Arnar birtist svo með
kústskaft, en ekki byssu, og sló þá
skaftinu í bifreiðina með þeim af-
leiðingum að framrúða brotn-
aði. „Þá keyrðu þeir í burtu. Fyrst
þegar hann lá þarna í götunni þá
var ekið yfir fótinn á honum, því
hann öskraði: „Þeir keyrðu yfir fót-
inn á mér.“ Það var það síðasta sem
hann sagði við dóttur mína,“ segir
Aðalsteinn og bætir við að hinum
bílnum hafi síðan verið ekið niður
eftir og Arnar líklega náð í járnrör
á planinu í kjölfarið.
„Þá mætti hann nágranna sín-
um og hleypti honum framhjá sér
og hljóp svo haltrandi niður veg-
inn, einhverja 40–50 metra þar
sem lóðarmörkin eru. Þar stopp-
aði hann með rörið lárétt eins og
hann væri að segja: hingað komið
þið ekki inn fyrir.“
Jón Trausti hafi þá stokkið út úr
bílnum og Sveinn Gestur í humátt
á eftir honum.
„Eins og eitt af aðalvitnunum,
hann Árni [Jónsson, nágranni
Arnars, innsk. blm.] sagði, þá
hlupu þeir upp eftir, hvor sínum
megin við malarveginn, og nálg-
uðust hann báðir. Arnar stóð kyrr
og fór að sveifla rörinu svo þeir
kæmu ekki nálægt honum. Að
sögn Jóns Trausta náði hann taki á
rörinu og tókst að snúa Arnar nið-
ur með svokölluðu dyravarðartaki,
eins og hann orðaði það sjálfur,
eftir að Arnar hafði runnið eftir að
hafa reynt að forða sér. Hann hélt
honum þar með hálstaki og síðan
tók Sveinn Gestur við. Samkvæmt
vitnisburði þá stökk Sveinn Gestur
á bakið á Arnari, sat klofvega á
honum. Vitni lýstu því að Sveinn
hefði kýlt Arnar stöðugt í andlitið,
beint niður, aðallega í hægri kinn-
ina. Jón Trausti stóð þá þarna til
hliðar. Það eina sem Jón gerði var
að klappa á öxlina á Sveini eftir því
sem vitni sögðu,“ segir Aðalsteinn
og bætir við að Sveinn Gestur hafi
haldið honum í hálstaki í ekki
minna en fimm mínútur, jafnvel
allt að sjö mínútur.
„Þegar hann var orðinn rænu-
laus, líklega látinn, þá sneri Sveinn
Gestur honum við og hélt áfram
að slá hann slatta af höggum í
andlitið, þótt hann væri líkleg-
ast farinn þá. Ég tel að Sveinn hafi
ekki ætlað að drepa hann í byrjun.
En hann missti stjórn á sér og gekk
frá honum.“
Varpaði sök á Jón Trausta
Aðalsteinn heldur því fram að
Sveinn Gestur hafi reynt að bjarga
eigin skinni með því að varpa sök-
inni á Jón Trausta þegar fyrir dóm
var komið. Veltir hann fyrir sér hvort
það verði honum til refsiþyngingar
þegar dómur verður kveðinn upp
innan skamms. Þá bendir hann á
að annar Nabakowski-bróðirinn,
Marcin, hafi lýst atburðarásinni ná-
kvæmlega í lögregluskýrslum en
fyrir dómi hafi hann lítið sem ekk-
ert munað.
Aðalsteinn segir að við réttar-
höldin hafi komið fram að öllum
væri skylt að segja satt og rétt frá
en að þar hafi engu að síður verið
bullað út í eitt, þá einkum af hálfu
verjanda Sveins Gests. Hann hafi
sagt að vitnin hafi verið hundrað
metra í burtu en þau hafi aldrei
verið lengra en 60 metra frá staðn-
um. Þetta hafi hann mælt sjálfur.
„Vitni sagði að þeir [Sveinn Gestur
og Jón Trausti; innsk. blm.] hafi
báðir farið jafnt upp, en verj-
andinn sagði að Jón hefði farið
einn upp að honum. Verjandinn
sagði alltaf að það væri ekki skrýt-
ið að þeir hafi orðið skelfdir við
Arnar, hann hefði verið mikill
maður vexti, engin smásmíði.
Samkvæmt krufningarskýrslu var
hann 178 sentimetrar á hæð og 77
kíló. Það er nú meira stórmennið.“
Þá var verjanda Sveins tíðrætt
um æsingsóráðsheilkenni og
undirliggjandi geðraskanir sem
hafi leitt til dauða Arnars. Í krufn-
ingu réttarmeinafræðings kom
fram að æsingsóráðsheilkenni hafi
verið talið eitt þeirra atriða sem
drógu Arnar til dauða, en einnig
sú staðreynd að honum var haldið
í þvingaðri frambeygðri stöðu með
hendur fyrir aftan bak. Þá hafi
hálstakið sem hann var tekinn leitt
til minnkunar á öndunargetu sem
að lokum leiddi til köfnunar. Aðal-
steinn bætir við að hvað sem því
öllu líður þá væri Arnar nú upp-
tekinn af því að lifa lífinu og leika
með dóttur sinni hefði hann ekki
verið beittur skelfilegu ofbeldi.
Kom heim með glóðarauga
Spurður út í tengsl þeirra Arnars
og Sveins segir Aðalsteinn að þeir
hafi vissulega verið kunningjar. Þeir
voru ekki nánir eða í mjög regluleg-
um samskiptum, að minnsta kosti
ekki undir það síðasta.
„Dóttir mín óttaðist alltaf Svein
og vildi ekki að Arnar væri í nein-
um samskiptum við hann. Þrem-
ur vikum áður en Arnar dó hafði
hann komið heim með glóðar-
auga. Þá sagðist hann hafa dottið
illa. Nokkrum dögum fyrir þennan
atburð viðurkenndi hann fyrir
henni að Sveinn hefði kýlt hann.
Hann sagði aldrei af hverju.“
Þó að Jón Trausti hafi ekki verið
ákærður – og vitni hafi lýst því að
þátttaka hans hafi verið lítil – er Að-
alsteinn þeirrar skoðunar að hann
hefði einnig átt að vera ákærður.
„Hann hljóp á undan og tók hann
niður og Sveinn var rétt á eftir.
Hann átti náttúrlega þátt í þessu. Í
fyrsta lagi sneri hann hann niður og
tók hann hálstaki. Ef Sveinn Gestur
hefði ekki tekið við þá veit maður
ekki hvort Jón hefði haldið áfram?
Það sem er kannski enn verra er að
hann hafi ekki dregið Svein Gest
af Arnari. Hann bara stóð til hlið-
ar og horfði á hann berja hann. Þau
stóðu í margar mínútur þessi átök,
þessi högg sem hann var að veita
honum. Við erum mjög ósátt við
það að hann skuli bara sleppa alveg
frá þessu. Hann átti miklu minni
sök á þessu í heildina en hann átti
sök á þessu líka.“
Sjálfur sagði Jón Trausti fyrir
dómi að hann hefði ekki veitt
Arnari neina áverka og hann hafi
ekki viljað valda neinum skaða. Þá
hafi hann ekki hvatt Svein til of-
beldis en viðurkenndi að það hafi
verið heimskulega gert að taka
mynd af Arnari í blóði sínu og setja
á Snapchat.
Alltaf tilbúinn að aðstoða
Aðalsteinn segir að Arnar hafi ekki
verið í óreglu á þessum tíma. Arn-
ar hafi verið nýbakaður faðir, ham-
ingjusamur og lífsglaður. Á því
Tveimur Tímum efTir að myndin
var Tekin var arnar láTinn
n Aðalsteinn, tengdafaðir Arnars, ósáttur við ákæruvaldið n Segist ekki hata Svein Gest n Unnusta Arnars sækir styrk í unga dóttur þeirra
„Hann
var minn“
„Samband mitt og Arnars var gott, allt
var gott. Við elskuðum hvort annað heitt
og ætluðum að gifta okkur á næsta ári.
Arnar var góður faðir. Hann var um-
hyggjusamur og hlýr. Mér leið alltaf vel
með honum og hann veitti mér öryggi.
Hann var minn klettur og studdi mig í
hverju sem var. Hann var skilningsríkur
og hvetjandi. Hann var ákveðinn og
þrjóskur. Hann var minn.“
- Heiðdís Helga Aðalsteinsdóttir,
unnusta Arnars
„Ég sé
hann
ljóslifandi
fyrir mér,
brosandi og
haldandi á
barninu.
Stoltur faðir Aðalsteinn
segir að Arnar hafi ljómað
dagana eftir fæðingu
dóttur sinnar. Dóttir
Arnars og Heiðdísar var
skírð í Seljakirkju þann 30.
september síðastliðinn og
fékk hún nafnið Arna Mist
Arnarsdóttir Aspar.
Mynd Úr einKASAfni
Minnist góðs drengs Aðalsteinn var
orðinn náinn tengdasyni sínum og talar
fallega um hann. „Hann átti bara gott
skilið,“ segir hann. Mynd Úr einKASAfni