Dagblaðið Vísir - DV - 05.01.2018, Blaðsíða 48

Vikublað 5. janúar 2018
vel. Öll rannsóknarblaðamennska
hér á landi, eða ítarleg heimildar-
vinnublaðamennska, á undir högg
að sækja og þannig hefur það verið
um nokkurt skeið en hún verður
engu að síður að eiga sér stað enda
hverju samfélagi nauðsynleg. Mig
minnir reyndar að Katrín Jakobs-
dóttir hafi talað um að stofna sjóð
sem fólk gæti sótt um styrki úr til
að skrifa umfangsmiklar greinar
sem byggja á rannsóknarblaða-
mennsku. Vonum að slíkur sjóður
verði settur á laggirnar. Enda
enginn munur á þessu og öðrum
ritstörfum sem hljóta styrki.“
Eigendur fjölmiðla þurfa að taka ábyrgð
Hér áður fyrr höfðum við fyrst og
fremst flokksblöðin þar sem aldrei
fór á milli mála hvaða skoðunum
var flaggað. Framsóknarmenn
höfðu Tímann, Sjálfstæðismenn
Moggann, Alþýðubandalagið Þjóð-
viljann og svo framvegis. Heldur þú
að óskýrt eignarhald eða aðkoma
viðskiptamógúla að eignarhaldi
fjölmiðla hafi áhrif á trúverðugleika
blaðamanna sem hjá þeim starfa?
„Það er ákveðin ábyrgð að eiga
fjölmiðil og fjölmiðill litast alltaf
af þeim sem eiga hann. Ef við sem
samfélag byrjum á því að sýna
framlagi blaðamanna meiri virðingu
þá getum við gert skýrari kröfu á
eigendur um að koma betur fram
við þessa stétt. Við þurfum bæði
gagnrýna umræðu og eftirfylgni
með því að það sé rétt staðið að
þessu. Að vinnulagsreglur alþjóð-
legrar fjölmiðlunar séu virtar á þeim
fjölmiðlum sem hér eru starfræktir.
Form, eignarhald og tæknin mun
alltaf breytast en við þurfum, og
getum, bætt viðhorf samfélagsins
til blaðamannastéttarinnar og hvatt
til meðvitaðrar umræðu um þessi
prinsipp. Sterkir fjölmiðlar hjálpa
okkur sem þjóð að spegla okkur og
setja okkur í samhengi við heiminn
allan – en þegar fjölmiðlarnir okkar
veikjast þá tapast þetta tækifæri,“
útskýrir Auður sem segir saman-
burðinn mjög skýran þegar horft er
til fjölmiðla í Danmörku og Þýska-
landi. „En þá er reyndar sanngjarnt
að taka fram, að þrátt fyrir slæm
vinnuskilyrði, tekst mörgum að gera
ágæta hluti í þessu erfiða umhverfi.“
Náði botni um tvítugt og skrifaði
fyrstu skáldsöguna
Við vendum kvæði okkar í kross
og snúum aftur að uppvextinum
og einkalífinu. Það má segja að rót-
leysi sé rithöfundinum og blaða-
manninum svolítið í blóð borið.
Hún bjó í Englandi sem barn og
eftir að grunnskóla lauk hafði hún
lítinn áhuga á menntaskólanámi.
„En ég myndi segja að ég hafi
verið með mjög eirðarlaust sálarlíf
sem unglingur. Var of eirðarlaus
fyrir menntaskóla. Skráði mig í
marga menntaskóla en „droppaði
út“ úr þeim öllum. Mér fannst
alltaf miklu skemmtilegra að flækj-
ast um bæinn, sitja á kaffihúsum og
skrifa. Taka viðtöl og ljósmyndir.
Bakgrunnur minn úr alkóhólísku
fjölskyldulífi gerði það að verkum
að ég kom kannski svolítið snúin
inn í þetta allt saman – eins og
kannski flestir sem maður þekkir?
Svo giftist ég fertugum sjómanni
fyrir vestan þegar ég var um tvítugt
og náði þar með einhvers konar
botni. Algjört rugl! En upp úr því
skrifaði ég fyrstu skáldsöguna
mína,“ segir hún og hlær.
„Ég skildi við sjómanninn, flutti
í bæinn og kláraði bókina heima
hjá ömmu minni þar sem ég bjó
um hríð áður en við Guðrún Eva
Mínervudóttir fórum að leigja
saman. Upp úr þessu hóf ég mitt
fullorðinslíf í Reykjavík. Svo kynnt-
ist ég Þórarni Leifssyni, barnsföður
mínum og fyrrverandi eiginmanni,
þegar ég var um tuttugu og fimm
ára. Sjálfur hafði hann alist að hluta
til upp í öðru landi og því fannst
okkur báðum ekkert eðlilegra en
að flytja á milli landa. Vorum alltaf
sammála um það. Það er nú fyrst
þegar ég er orðin mamma að lífið
horfir aðeins öðruvísi við mér,“ segir
Auður sem, eins og fyrr segir, er ný-
flutt heim frá Þýskalandi en þar áður
hafði fjölskyldan búið meðal annars
í Barcelona og Kaupmannahöfn.
Á vernduðum vinnustað
í átján ára hjónabandi
Auður er fædd þann 30. mars árið
1973 og verður því 45 ára á þessu
ári. Hún varð móðir fyrir tæpum
sjö árum en sonurinn Leifur Ottó
byrjaði í Austurbæjarskóla nú um
áramótin og unir hag sínum vel við
nýjar aðstæður. Í þau átján ár sem
Auður og Þórarinn voru saman
bjuggu þau samtals í níu ár erlend-
is. Síðast í Berlín. Nú er hún kát að
vera komin heim og segist kunna
vel að meta lífið hér á Íslandi. Og
öfugt við marga lítur hún ekki á
skilnaðinn sem misheppnað sam-
band sem sigldi í strand heldur sé
nú ákveðnu ferðalagi lokið og nýir
og breyttir tímar fram undan. „Mér
finnst forréttindi að fá að upplifa
þennan umbreytingarkraft í mínu
fullorðinslífi. Nú snýst þetta allt um
að ég fái að átta mig á því hvaða
grunnafstöðu ég hef til lífsins, hvað
vil ég? Hvernig vil ég hafa lífið? Ég
ber algjöra ábyrgð á sjálfri mér og
ég held að það séu forréttindi fyrir
fullorðna manneskju að taka slíkt
tímabil út. Þetta er nýr veruleiki
sem maður þarf að normalísera
en á sama tíma er þetta ótrúlega
spennandi. Ég svaf fyrstu nóttina í
nýrri íbúð á nýju ári og það eru alls
konar skemmtileg plön fram und-
an,“ segir Auður sem er þegar búin
að leggja drög að góðu og mjög
viðburðaríku ári, aðallega í samfloti
við góðar vinkonur.
Lífsfögnuðurinn sem
leynist í miðaldrakrísunni
„Ég á mikið af skemmtilegum
vinkonum. Giftum, fráskildum eða
eitthvað að reyna að ákveða sig.
Þær eru í alls konar ástandi þessar
vinkonur mínar en allar mjög góð-
ar. Það kom mér svolítið á óvart
hvernig fólk birtist manni í nýju
ljósi þegar maður er fráskilinn.
Það segir manni alls konar hluti
sem það hefði annars ekki sagt.
Stundum hefur mér liðið eins og
ég hafi verið á vernduðum vinnu-
stað í þessu átján ára hjónabandi.
Fólk lifir miklu ævintýralegra lífi
en mann hefði órað fyrir. Gifta
fólkið heyrir bara aldrei af þessu,“
segir hún hlæjandi og bætir við
að giftu vinkonurnar hafi sumar
hverjar mikinn áhuga á einkalífi
nýfráskildu vinkonunnar. „Og
sumar vilja alveg ólmar hvetja mig
út á lífið – aðallega til að þær geti
komið með. Það leynist einhver
skemmtilegur lífsfögnuður í mið-
aldrakrísunni.“
Auður hefur gaman af því að
bera Íslendinga saman við aðrar
þjóðir enda erum við og höfum
alltaf verið svolítið sér á parti,
hvort sem um er að ræða fjölmiðla,
stjórnmál eða ástalíf þeirra sem
eru miðaldra.
„Til dæmis er alveg rosalega
mikil einstaklingshyggja í gangi í
Berlín. Hjón búa oftar í sitthvoru
lagi og fólk er óhrætt við að lifa
eftir alls konar hugmyndum sem
hér þættu mjög skrítnar. Til dæmis
eru sumir sem vilja ekki eiga
neitt, aðrir búa í tveimur löndum
samtímis, aðhyllast og lifa eftir ein-
hverri umdeildri skoðun eða þess
háttar. Búa saman en vera í opnu
hjónabandi. Til dæmis væri alveg
í lagi að vera 56 ára tannlæknir og
anarkisti á sama tíma. Berlínska
mentalitetið er mjög skýrt hvað
þetta varðar. Berlínarbúar eru með
mjög sjálfstæða tilvistarstefnu:
Svona er ég og svona vil ég hafa líf
mitt. Það er helsti lærdómurinn
sem ég tók með mér heim. Útlínur
mínar urðu skarpari og ég varð
meiri einstaklingshyggjumann-
eskja. Ekki í pólitískum skilningi
heldur tilvistarlegum.“
Glöð í frelsinu á Íslandi
Og með skarpari útlínur og þenn-
an lærdóm í farteskinu segist frá-
skilda, miðaldra konan mjög glöð
að vera flutt aftur heim til Íslands.
„Mér finnst rosalega gaman að
vera hérna á Íslandi og þá sér-
staklega eftir að ég eignaðist Leif
Ottó. Það eru ótrúleg forréttindi
að fá að ala upp barn í þessu frelsi
og öryggi sem við búum við. Að
barnið hafi andrými og pláss til að
vera til. Maður finnur svo mik-
inn mun þegar maður er búin að
vera með barn í fjögur ár inni í
miðborg Berlínar. Þá verður mjög
áberandi hvað það er gott að búa
hérna en fólk á það samt til að vera
svolítið svartsýnt. Við sjáum ekki
alla kostina sem fylgja því að eiga
heima hér á Íslandi.“
„Það kom
mér svolítið
á óvart hvernig fólk
birtist manni í nýju
ljósi þegar maður er
fráskilinn. Það segir
manni alls konar hluti
sem það hefði annars
ekki sagt. Stundum
hefur mér liðið eins
og ég hafi verið á
vernduðum vinnustað
í þessu átján ára
hjónabandi.
„Sumar vilja
alveg ólm-
ar hvetja mig út á
lífið – aðallega til
að þær geti komið
með. Það leynist
einhver skemmtilegur
lífsfögnuður í mið-
aldrakrísunni.