Morgunblaðið - 01.08.2017, Síða 23

gleðistundir með börnum okkar
sem einnig tengdust vináttu-
böndum í öðrum hvorum garðin-
um yfir sumartímann. Ef við
hjónin fórum í ferðalög var ætíð
leitað til Svanhildar og Jóhanns
að líta eftir húsinu.
Við Svanhildur áttum það
meðal annars sameiginlegt að
hafa gaman af að skála í koníaki.
Ef henni áskotnaðist slíkt eðalvín
bauð hún mér yfir og tók fram
flottu kristalsglösin sem gaf okk-
ur hinn sanna tón, hún spilaði við-
eigandi tónlist og stundum spil-
aði hún á píanóið fyrir mig. Það
skapaðist sú hefð hjá okkur að
eiga góðar stundir saman á að-
ventunni. Stundum fórum við í
bæinn að upplifa jólastemningu í
borginni og komum við á kaffi-
húsi, en oftast hittumst við heima
hjá henni. Hún var yfirleitt mjög
tímanlega í að skreyta jólatréð,
sem var prýtt mjög fallegu jóla-
skrauti sem hún hafði safnað, og
að færa heimilið í jólabúning.
Einnig áttum við oft góðar
stundir í kringum afmælin okkar.
Elsku Svanhildur, ég sakna
þín, hafðu hjartans þakkir fyrir
allar góðu samverustundirnar
sem aldrei bar skugga á. Blessuð
sé minning þín, megi eilífðarljós-
ið lýsa þér veginn.
Elsku Þorbjörn, Alfa, Þorkell
og fjölskyldur, við biðjum Guð að
styrkja ykkur í sorginni.
Gígja Sólveig og Harald.
Við heimsóttum Svanhildi á
fallega heimilið hennar að Hlað-
hömrum í vor. Eins og alltaf var
gott að hitta þessa heiðurskonu
og að vanda fengum við höfðing-
legar móttökur. Hún var hress og
glöð og það var eins og að þau
mörk sem þungbær sjúkdómur
hafði sett á framgöngu hennar
hyrfu um stund.
Margt bar á góma, enda eitt og
annað sem drifið hefur á dagana
þá tæpu þrjá áratugi sem leiðir
okkar hafa legið saman. Þau
kynni hófust þegar undirritaður
tók við embætti sóknarprests í
Mosfellssveit. Hún sat í sóknar-
nefndinni, traustur liðsmaður, og
ætíð boðin og búin að leggja helg-
um málstað lið sitt. Hún var ein-
læg í trú sinni og staðföst og
fylgin sé í hverju því er til fram-
fara horfði. Síðar kom eiginmað-
ur hennar, Jóhann Björnsson, til
liðs við kirkjulegt starf og árin
átján sem mældu þjónustutíma
okkar hjóna í þessari fallegu sveit
nutum við þess að eiga samstarf
við þessi einstöku hjón og eign-
uðumst trúnað þeirra og vináttu.
Betra og umhyggjusamara sam-
starfsfólk er ekki hægt að hugsa
sér. Jóhann féll frá langt um ald-
ur fram og skarðið var stórt sem
sá góði drengur lét eftir. Tilvera
Svanhildar brá lit sínum við þau
skil og varð aldrei söm eftir.
Fáum árum síðar veiktist hún al-
varlega og náði sér aldrei til fulls
eftir það.
Nú hefur hún kvatt þessi
heiðurskona og minningarnar
sem hún skilur eftir eru allar
bjartar og hlýjar. Minningar um
fallega, hrífandi og síglaða konu
sem bar með sér smitandi gleði
hvar sem hún kom. Svanhildur
var greind og hugsandi mann-
eskja sem vann hvert það verk er
henni var trúað til að sinna af
stakri alúð og samviskusemi.
Hún var hreinskiptin kona en
ætíð réttsýn og sanngjörn. Svan-
hildur starfaði á skrifstofu bæj-
arfélagsins um langt árabil en
seinna tók hún að sér að leiða fé-
lagsstarf eldri borgara í byggð-
arlaginu. Þar sem annars staðar
elskuð og virt fyrir hjálpsemi,
umhyggju og gæsku. Árvissar
voru ferðir eldri borgara, bæði
hér heima og erlendis og þar voru
þau hjónin bæði einstakar hjálp-
arhellur og hrókar alls fagnaðar.
Svanhildur og Jói voru í hópi
frumbyggja þéttbýlisins í Mos-
fellssveitinni. Heimili þeirra í
Markholtinu var fallega búið af
smekkvísi og listrænum áhuga og
garðurinn vitnaði um ást þeirra á
gæsku og fegurð móður jarðar.
Þau nutu þess að ferðast um
landið sitt fríða og æskustöðvarn-
ar fyrir norðan voru kærar og
þeirra vitjað reglulega.
Í spjalli okkar hjóna við Svan-
hildi rifjuðum við upp heimsókn
hennar og Halldísar vinkonu til
Ottawa fyrir nokkrum árum. Þá
var mikið hlegið og má segja að
þær stöllur hafi hlegið viðstöðu-
laust í heila viku. Svanhildur var í
essinu sínu með sína leiftrandi
frásagnargleði, hnyttin tilsvör og
sposkan svip. Áður en við kvödd-
um Svanhildi daginn góða í vor
settist hún við píanóið sitt og lék
nokkur lög fyrir okkur listavel af
fingrum fram. Kveðjur hennar
voru hlýjar og blessunarríkar.
Við þökkum samleið góðra
daga, hjálpsemi alla og tröll-
trygga vináttu. Guð blessi minn-
ingu mætrar konu. Guð blessi
ástvini hennar alla í bráð og
lengd.
Jón Þorsteinsson,
Sigríður Anna Þórðardóttir.
Fundum okkar Svanhildar bar
fyrst saman á sólríkum sumar-
degi fyrir 30 árum. Hún starfaði
þá sem aðalgjaldkeri Mosfells-
sveitar, ásamt því að vera um-
sjónarmaður með félagsstarfi
aldraðra í sveitarfélaginu. Ég var
þá nýráðin félagsmálastjóri og
leitaði óspart í smiðju hennar um
málefni eldra fólksins.
Af Svanhildi stafaði birta, vin-
átta, glaðværð og húmor. Hún
hafði einstaka hæfileika til að
umgangast eldra fólk, brann fyr-
ir högum þess og leitaði ætíð
nýrra leiða til að auðga fé-
lagsstarfið. Í starfi forstöðu-
manns var Svanhildur ábyrg, ná-
kvæm, framsýn og fylgin sér.
Síðastnefnda hæfileikanum má
þakka þróun og nýjungar sem
einkenndu starfsemina. Of langt
mál er að telja upp öll þau verk-
efni sem hún lagði grunninn að,
en ekki verður hjá því komist að
nefna samverustundir með söng
og undirleik, líkamsrækt og ferð-
ir innanlands og utan.
Jóhann, eiginmaður Svanhild-
ar, tók virkan þátt í starfsemi
eldri borgara þegar við átti, svo
sem á skemmtunum og í ferða-
lögum. Þau voru einstaklega
skemmtilegir félagar sem við
nokkrir vinnufélagar Svanhildar
fengum einnig að kynnast. Við
tókum okkur saman í byrjun tí-
unda áratugarins og mynduðum
ferðahóp vinnufélaga og fjöl-
skyldna þeirra sem hélt saman á
annan áratug. Órjúfanleg tengsl,
vinátta og gleði ásamt fróðleiks-
fýsn um land og þjóð mynduðust í
þessum ferðum. Síðasta ferðin
var farin á æskustöðvar þeirra
Svanhildar og Jóhanns í Húna-
þingi þar sem við nutum frásagna
þeirra um æskuárin og menn og
málefni sveitarinnar. Sú ferð er
ógleymanleg.
Fyrir hönd Mosfellsbæjar
þakka ég Svanhildi fyrir öll þau
ár sem hún léði bæjarfélaginu
starfskrafta sína. Ég þakka
henni einnig vináttuna og votta
börnum hennar og öðrum að-
standendum mína dýpstu samúð.
Megi minningin um góðan vinnu-
félaga og vin lifa.
Unnur V. Ingólfsdóttir,
framkvæmdastjóri fjöl-
skyldusviðs Mosfellsbæjar.
Kveðja frá Vorboðum
Elskuleg vinkona okkar og
aðdáandi númer eitt, Svanhildur
Þorkelsdóttir, er látin langt um
aldur fram.
Það mun hafa verið á haust-
dögum 1989 að þau hittust í kjör-
búðinni Svanhildur og Páll
Helgason tónlistarmaður og
Svanhildur skaut því að Páli
þarna í röðinni við kassann hvort
ekki væri tímabært að stofna kór
eldri borgara í Mosfellsbæ og það
er ekki að orðlengja það; þau létu
verkin tala og 16. desember 1989
var kórinn orðinn söngfær og
kom fram á helgistund á Eir-
hömrum.
Á 25 ára afmæli Vorboða var
þetta yndislega fólk, Svanhildur
og Páll, heiðrað af kórfélögum en
Páll stjórnaði kórnum til æviloka
og naut ávallt góðs stuðnings
Svanhildar.
Það má segja að Svanhildur
hafi helgað eldri borgurum
starfskrafta sína á síðari árum en
hún veitti forstöðu félagsstarfi
eldri borgara í Mosfellsbæ um
árabil.
Nú er okkar elskulega Svan-
hildur horfin til Sumarlandsins til
móts við elskulegan eiginmann,
bræður og foreldra sem bíða
hennar í blómabrekkunni og það
er ekki að efa að þar hljóma fagr-
ir píanótónar en Svanhildur var
afbragðs píanóleikari.
Innilegustu samúðarkveðjur
færum við börnunum þremur og
fjölskyldum þeirra og biðjum
góðan Guð að vernda þau og
styrkja á komandi tímum.
Fyrir hönd Vorboða, kórs eldri
borgara í Mosfellsbæ,
Úlfhildur Geirsdóttir
formaður.
Nú hefur hún kvatt okkur hún
Svanhildur. Þessi glæsilega kona
með fallega brosið sitt, glettnina í
augunum og sína hlýju, umvefj-
andi útgeislun.
Það er Svanhildi að þakka að
klúbburinn okkar varð að veru-
leika, Lionsklúbburinn Úa í Mos-
fellsbæ, en nafnið var sótt í eina
aðalpersónu Kristnihalds undir
Jökli eftir Halldór K. Laxness.
Svanhildi voru Lionsmál afar
hugleikin en þeim hafði hún
kynnst í gegnum Jóhann eigin-
mann sinn, sem var mikill Lions-
maður og meðlimur í Lionsklúbbi
Mosfellsbæjar þar til hann féll
frá. Henni fannst tilfinnanlega
vanta kvennaklúbb í Mosfellsbæ-
inn. Haldnir voru margir undir-
búningsfundir í eldhúsinu hjá
Svanhildi og það varð úr að Lkl.
Úa var formlega stofnaður 10.
desember 2007, þökk sé henni.
Hún sat í fyrstu stjórn klúbbsins
og tók þátt í allri starfsemi hans
og öllum viðburðum á hans veg-
um til síðustu stundar. Okkur
þótti við hæfi að gera Svanhildi
að fyrsta Melvin Jones-félaga
Lkl. Úu, en það er æðsta viður-
kenning Lionshreyfingarinnar.
Eins þegar nefna átti hvunndags-
hetju vorum við ekki í vafa um
hver það ætti að vera.
Svanhildur hafði ákaflega góð-
an húmor og skemmti okkur hin-
um oft með hnyttnum tilsvörum
og gamansemi. Ekki þótti okkur
heldur verra þegar hún settist við
píanóið og spilaði „We’ll Meet
Again“ og fleiri uppáhaldslög.
Þótt Svanhildur hafi misst
heilsuna og nokkuð væri af henni
dregið síðustu misserin lét hún
sig ekki vanta á klúbbfundi og
tók heilshugar þátt í þeim eftir
bestu getu og mikið þótti henni
desertinn alltaf góður eftir mat-
inn.
Elsku Alfa og fjölskylda, ykk-
ar missir er mikill og sendum við
ykkur öllum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Við trúum því að nú trítli Svan-
hildur léttfætt í Sumarlandinu
góða með ástvinum sínum og við
efumst ekki um að hún kíki til
okkar á næsta Lionsfund.
F.h. Lkl. Úu,
Sigríður Skúladóttir.
Elskuleg vinkona mín er látin
eftir erfið veikindi. Leiðir okkar
Svanhildar lágu fyrst saman í
barnaskóla, nánar tiltekið í Laug-
arnesskóla. Ég var ætíð velkomin
á æskuheimili hennar. Þau voru
mörg systkinin og mikið um að
vera þar, líf og fjör. Við höfum
verið vinkonur alla tíð síðan og
aldrei man ég eftir að okkur hafi
orðið sundurorða.
Við fórum saman í hússtjórn-
arskóla til Árósa í Danmörku
þegar við vorum 17 ára og tókum
okkur far með Gullfossi. Einn
skipverjinn vildi gera vel við okk-
ur og gaf okkur bjór en við kunn-
um ekki að meta drykkinn betur
en svo að við helltum öllu í sjóinn.
Þegar við komum til Kaup-
mannahafnar klæddum við okkur
í okkar fínasta púss, svartar
sokkabuxur og háhælaða skó, ég í
rauða og Svanhildur í bláa. Við
vorum flottar, áttum heiminn og
vorum alsælar þar sem við geng-
um eftir götum borgarinnar. Við
urðum þó að játa okkur sigraðar
þegar hælarnir fóru að festast í
hellulögðum strætunum. Danirn-
ir kunnu ekki að meta fínheitin
og hlógu að óförum okkar. Það
var því lágt á okkur risið í dags-
lok.
Á sunnudagskvöldum var
haldin kvöldvaka í skólanum og
við stóðum okkur vel við að
kynna land og þjóð. Svanhildur
spilaði á píanó og gítar og við
kenndum viðstöddum að syngja
vinsæl íslensk lög, eins og Á
Sprengisandi og fleira. Við sett-
um einnig upp leikþætti, alla á ís-
lensku og enginn skildi neitt en
við slógum í gegn.
Eftir dvölina í Danmörku hitti
Svanhildur Jóa sinn og árin liðu
við vinnu, barnauppeldi og bú-
skap. Fyrir örfáum árum vorum
við samtímis í Kanada hjá vina-
fólki og var það ógleymanlegur
og skemmtilegur tími fyrir okkur
vinkonurnar.
Við Svanhildur hittumst oft og
rifjuðum upp ný og gömul ævin-
týri og alltaf gátum við hlegið og
skemmt okkur yfir minningun-
um. Svanhildur gaf mér einu
sinni litla mynd með þessum orð-
um: „Að eignast vin getur tekið
eitt andartak en að vera vinur
tekur alla ævina.“ Þessi orð eiga
vel við um okkar vinskap.
„Einstakur“ er orð sem notað er þegar
lýsa á því sem engu öðru er líkt, faðm-
lagi eða sólarlagi eða manni sem veitir
ástúð með brosi eða vinsemd.
„Einstakur“ lýsir fólki sem stjórnast af
rödd síns hjarta og hefur í huga hjörtu
annarra.
„Einstakur“ á við þá sem eru dáðir og
dýrmætir og hverra skarð verður aldrei
fyllt.
„Einstakur“ er orð sem best lýsir þér.
(Terri Fernandez)
Ég sendi fjölskyldu Svanhild-
ar mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Halldís G
unnarsdóttir (Dísa).
Elsku Svanhildur. Ég kveð þig
með hlýhug og þakklæti enda
margs að minnast eftir áratuga
vináttu sem aldrei bar skugga á.
Þakklæti er okkur Gunna þó efst
í huga fyrir að hafa átt ykkur Jóa
að vinum og þegar við hugsum til
baka og skoðum myndir frá liðn-
um samverustundum getum við
ekki annað en brosað og verið
þakklát.
Ég sé ykkur nú fyrir mér kát
og hress í Sumarlandinu sem við
ræddum nú stundum um þó hvor-
ug okkar hafi reiknað með að þú
færir þangað svo fljótt.
Ég rakst á þetta ljóð fyrir
stuttu og finnst það passa svo vel
sem kveðjuorð til þín.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Ástvinum vottum við innilega
samúð og biðjum góðan Guð að
blessa ykkur og styrkja.
Þú kvaddir mig svo oft með því
að signa mig og þannig kveð ég
þig nú, elsku Svanhildur mín. Í
nafni Guðs föður, sonar og heil-
ags anda, amen.
Þórdís og Gunnar.
Elsku Ester.
Þú stóðst við hliðið
Um opnar dyrnar
gekkst þú
Inn í hjarta mitt.
(Gunnar Dal.)
Það er okkur ljúft og skylt að
setjast niður og minnast okkar
góðu vinkonu og samstarfskonu
til margra ára hennar Esterar
Bergmann. Ester var einstök
kona, einstaklega hlý, glaðvær,
söngelsk og var alltaf tilbúin að
liðsinna okkur bæði sem sam-
starfskona og sem góð vinkona.
Nemendum sínum sinnti hún af
einstakri natni og umhyggju og
það var okkur sem unnum með
henni bæði lærdómsríkt og gef-
andi að fá að starfa með henni. Í
kennslu var hún mjög skipulögð
og lagði mikið upp úr því að nem-
endur fengju góða kennslu og að í
skólanum væri bæði gaman og
gott að vera. Áhersla hennar á að
nemendum liði vel í skólanum og
að þeir fengju verkefni við hæfi
voru hennar grundvallar áherslu-
þættir í kennslu alla tíð. Hún hafði
einnig mikinn metnað í kennsl-
unni því hún sótti mikið af nám-
skeiðum til að efla sig sem kenn-
ara og lauk hún einnig
meistaragráðu í sérkennslufræð-
um. Þrátt fyrir góða mannkosti og
ljúft fas hafði hún ekki hátt um
eigið ágæti enda með eindæmum
hógvær kona. Ester var mikil
handavinnukona og allt lék í hönd-
unum á henni. Stundum fórum við
Ester Bergmann
Halldórsdóttir
✝ Ester Berg-mann Halldórs-
dóttir fæddist 14.
apríl 1943. Hún lést
10. júlí 2017.
Ester var jarð-
sungin frá Selfoss-
kirkju 19. júlí 2017.
á námskeið saman
eða að hún bauð okk-
ur heim á sitt fallega
heimili eða í sumar-
húsið í Grímsnesinu.
Oftar en ekki var
hún þá að kenna
okkur eitthvað nýtt í
föndri, hekli eða
prjóni. Ekki voru
veitingarnar af verri
endanum alltaf hlað-
in borð af kræsing-
um. Allar eigum við fallegt hand-
verk eftir Ester sem er okkur afar
dýrmætt núna.
Sérsystur, eins og við kölluðum
okkur, brölluðu margt saman.
Fórum í náms- og skemmtiferðir
bæði innanlands og utan. Alltaf
var gaman og gleðin í fyrirrúmi í
ferðum okkar og átti Ester stóran
þátt í því. Fyrir utan kennsluna
var söngur okkar áhugamál og á
ferðum okkur var oft sungið og
stundum tróðum við upp saman.
Það er ekki langt síðan við tróðum
upp saman síðast, en það gerðum
við á Kumbaravogi í október á síð-
asta ári. Þar naut hún sín sem
fyrr, þrátt fyrir að veikindi hennar
væru orðin alvarleg.
Það eru góðar minningar sem
fara í gegnum huga okkar er við
minnumst þín, kæra vinkona, það
var þungbært að sjá þig hverfa
inn í annan heim sem er svo erfitt
að skilja. Og að þú þyrftir að feta
þá leið er óskiljanlegt því þú hafð-
ir svo frjóan huga og aldrei féll þér
verk úr hendi. Nú ertu komin til
Sigþórs þíns ástkæra eiginmanns
sem lést fyrir stuttu. Elsku Ester,
hafðu þökk fyrir samfylgdina og
megi góður Guð leiða þig í ljósið
þar sem við vitum að þú átt góða
heimkomu meðal ástvina.
Þínar vinkonur
Anna Þóra, Guðrún Þórðar,
Hulda og Guðrún Þóranna.
MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 1. ÁGÚST 2017
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
PETREA GUÐMUNDSSON,
Furugerði 1,
lést á Droplaugarstöðum 27. júlí.
Útför hennar fer fram frá Bústaðakirkju
föstudaginn 4. ágúst klukkan 13.
Pétur Karl Guðmundsson Debbie Watson Guðmundsson
Guðrún María Guðmundsd.
Ellý Katrín Guðmundsdóttir Magnús Karl Magnússon
barnabörn og barnabarnabörn
Okkar ástkæra
HELGA MARKÚSDÓTTIR,
Kaplaskjólsvegi 51,
lést fimmtudaginn 27. júlí.
Útförin fer fram frá Kópavogskirkju
föstudaginn 4. ágúst klukkan 13.
Guðlaug Eyþórsdóttir
Einar Ingi Einarsson Svanhvít Guðjónsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn