Fréttatíminn - 31.03.2017, Blaðsíða 8

8 | FRÉTTATÍMINN | FÖSTUDAGUR 31. MARS 2017
H
V
ÍT
A
H
Ú
S
IÐ
/
S
ÍA
–
1
5–
05
90
Úrval af mildum og ómótstæðilegum
ostum á veisluborðið. Dala-Auður,
Dala-Kastali og Dala-Camembert
fullkomna veisluna.
ÚR DÖLUNUM
PÁSKAÞRENNAPá Pá
Þóra Kristín Ásgeirsdóttir
tka@frettatiminn.is
Ellý Katrín Guðmunds-dóttir borgarritari var óvænt beðin um að koma á skrifstofu borg-arstjóra, dag einn í fyrra.
Hún fann strax að tilefnið var alvar-
legt. Hann fór vel að henni en sagði
henni samt að hún væri ólík sjálfri
sér, hann hefði fengið ábendingar
frá samstarfsfólki um að hún væri
farin að missa niður einhverja
bolta. Hún segist hafa fengið þungt
högg, jafnvel þótt Dagur B. Eggerts-
son sýndi mikla nærgætni og væri
greinilega að vanda sig. „Mér var
mjög brugðið, það helltist yfir mig
óöryggi og mikil vanlíðan,“ segir
hún en eftir fundinn hringdi hún í
manninn sinn og bað hann að sækja
sig í vinnuna. „Eftir á að hyggja var
þetta kannski versta áfallið sem ég
varð fyrir í öllu þessu ferli, því þetta
var svo óvænt, ég var svo gersam-
lega berskjölduð.“
Ólík sjálfri sér
„Þegar ég hugsa til baka er erfitt
að sjá hvenær sjúkdómurinn fór
fyrst að láta á sér kræla,“ segir
hún. Mánuðina og vikurnar á und-
an hafði hún þó verið óvanalega
þreytt, niðurdregin og ólík sjálfri
sér. „Það var skrítið því ég var ný-
komin úr námsleyfi í Þýskalandi
og alls ekki útkeyrð af vinnu. Ég er
frekar létt í skapi en hafði verið van-
sæl um nokkra hríð án þess að vita
af hverju. Ég hafði velt fyrir mér
hvort ég þjáðist af þunglyndi eða
kvíða en ég á enga sögu um andleg
veikindi. Það hvarflaði að mér að
þetta væru einkenni tíðahvarfa. En
mér fannst samt ekkert alvarlegt
vera að mér og þess vegna varð ég
svona slegin og gersamlega miður
mín þegar ég heyrði að samstarfs-
fólk mitt hefði tekið eftir því að ég
var ekki að standa mig. Ég hafði
ekki áhuga á því að vita hvað ég
hafði gert rangt eða ekki gert, ég
vildi ekki spyrja. Veit samt að það
olli engu tjóni en vakti bara ýmsar
spurningar.“
Ánægð með lífið
Ellý Katrín er lögfræðingur að
mennt, móðir tveggja uppkominna
barna, gift Magnúsi Karli Magnús-
syni lækni. Þau búa í fallegri og hlý-
legri íbúð í Hlíðunum, þar sem upp-
runalegar innréttingar fá að njóta
sín til fulls og greinilegt að þarna
býr fólk sem les bækur, ann góðri
tónlist og hefur auga fyrir falleg-
um hlutum. En ef hún hefði vitað
þetta fyrir nokkrum árum, hvað
hefði hún gert öðruvísi? Hefur sjúk-
dómurinn orðið til þess að hún sér
líf sitt öðrum augum?
Lífið er alls
ekki búið
Það er fáheyrt að 52 ára kona greinist með
Alzheimer, en það kom fyrir Ellý Katrínu
Guðmundsdóttur, æðsta embættismann
Reykjavíkur og staðgengil borgarstjóra. Áfallið
dundi fyrst yfir þegar hún var kölluð inn til
borgarstjóra, samstarfsfólk hennar hafði tekið
eftir því að hún hafði ekki valdið einhverjum
verkefnum sem áður höfðu leikið í höndunum
á henni. Þótt mikil þögn umlyki þennan
sjúkdóm ákveður hún að rjúfa hana, til að
hjálpa sjálfri sér og öðrum. Eins og hún segir
sjálf: „Ég þoli ekki leyndarmál.“
„Ég verð að lifa
með þessum sjúk-
dómi og mitt svar
er að lifa í núinu
og lifa til fulls
meðan ég get það,“
segir Ellý Katrín
Guðmundsdóttir.
Mynd | Heiða
„Kannski hefur hann dregið fram
hvað ég er ánægð með lífið. Hvað
ég vildi gefa mikið til að vera bara
áfram á Íslandi, í Reykjavík, að sitja
hérna í þessu húsi, í þessum sama
sófa, innan um fólkið mitt og fjöl-
skylduna. Þetta áfall hefur dregið
betur fram hvað ég er ánægð með
það sem mér var gefið og hvað ég
hef haft það gott.“
Það versta varð ofan á
Eftir fundinn með borgarstjóra fór
Ellý í leyfi frá borginni og við tóku
allsherjarrannsóknir á heilsufari
hennar. Fljótlega fóru spjótin að
beinast að heilastarfseminni. „Jón
Snædal, læknirinn minn, sendi mig
í jáeindaskanna út til Kaupmanna-
hafnar, svipaðan þessum sem Ís-
lensk erfðagreining gaf Landspít-
alanum og á að taka í gagnið hér.
„Þetta er einskonar vél sem maður
fer inn í meðan heilinn er skann-
aður. Síðan tók við löng bið meðan
verið var að greina niðurstöðurnar.
Ég hafði dvalið í Kaupmannahöfn
með manninum mínum í nokkra
daga meðan rannsóknin fór fram.
Við bjuggum hjá dóttur okkar sem
býr í borginni. Við vorum því löngu
komin heim þegar Jón Snædal kall-
aði mig á sinn fund til að skýra mér
frá niðurstöðunni og maðurinn
minn kom með mér. Ég auðvitað
hélt í vonina allan tímann. En það
versta hafði samt sem áður orðið
ofan á.“
Þetta er hending
Það er fáheyrt að svona ung kona
greinist með sjúkdóminn, eins og
læknirinn sagði henni. Í hennar til-
felli er ekki um arfgengan sjúkdóm
að ræða, enginn fjölskyldusaga er
um Alzheimer, engu að síður töl-
uðu rannsóknarniðurstöðurnar
sínu máli. „Alzheimer er hér um
bil það versta sem ég gat gert mér
í hugarlund. Það er óhugguleg til-
hugsun að missa minnið og vitund-
ina um sjálfan sig,“ segir hún. „En
það versta var engu að síður niður-
staðan. „Þetta er hending, eins