Morgunblaðið - 18.05.2018, Blaðsíða 23

för Guðjóns; sjálfur sakna ég
hans mikið. Vertu sæll, vinur.
Þórólfur Daníelsson og
Erla Guðný Sigurðardóttir.
Meira: mbl.is/minningar
Kristín Margrét, systir Guð-
jóns, var send í Apótekið eftir
„verk- og vindeyðandi“. Það
dugði ekki. Sveinbjörn, faðir
þeirra, lézt 28. desember 1931,
42ja ára „úr garnaflækju“;
seinna sagt sprunginn botn-
langi. Læknirinn var fjarver-
andi í viðhaldsnámi. Byggja átti
spítala í Stykkishólmi.
Ekkjan, móðir þeirra, Jó-
hanna, varð að fara. Þau áttu
ekki Viðvík. Seldu húsið, sem
Sveinbjörn hafði byggt og bát-
inn Marz. Sveinbjörn var smið-
ur, trillukarl, grasbýlisbóndi.
Smíðandi um sveitirnar, glugga
eða þak, bát fyrir þá í Gvendar-
eyjum, borgað í riklingi, skyri
og súrs, peningar sáust ekki.
Bræðurnir Ólafur og Svein-
björn ólust upp í Elliðaey og
Jónsnesi. Þar var róið í kaup-
staðinn.
Ólafur á Dröngum kom og
sótti mágkonu sína Jóhönnu og
Kristínu 11 ára og Guðjón á
4ða ári; sú elzta var í skóla fyr-
ir norðan. Á Dröngum bjuggu
þá allir í skemmunni Péturs-
borg. Torfbærinn rifinn. Ólafur
hafði keypt Gjarðeyjar (Snóks-
dalseyjar) á Hvammsfirði, tekið
niður íbúðarhúsið og var að
endurreisa það á Dröngum með
sonum sínum, Gunnari og Sig-
geiri; þá vissi Ólafur, að Siggeir
var smiður.
Skógstrendingar undruðust,
að Ólafur gæti keypt Dranga
(var í tvíbýli með Sveinbirni í
Viðvík). Ólafur sendi elzta son
sinn, Guðmund, suður til Thors
Jensen; öll voru þau þremenn-
ingar, Þorbjörg Margrét, eign-
kona Thors, Ólafur og Kristín,
kona Ólafs. Thor var fús til að
hjálpa: „Enginn fer á hausinn,
sem kaupir Drangana“ – Thor
gekk frá kaupunum í Hafnar-
firði við Eyjólf frá Dröngum
ásamt láni í Sparisjóði Ólafs-
víkur. Ólafur tók líka stórt
Kreppusjóðslán til margra ára
og Ræktunarsjóðslán (stríðs-
verðbólgan eyddi þeim). Djarf-
ur til verka, lærður trésmiður
og fjölhæfur.
En Jóhönnu var ofaukið. Var
það vilji Kristínar og Ólafs á
Dröngum? Veturinn 1933-1934
skemmdust eigur hennar í
slagahúsi í Hólminum. Hún var
kaupakona með Guðjón í Ein-
holtum á Mýrum sumrin 1933
og 1934, hnellin kerling jafnvíg
til verka úti sem inni. Svo fóru
þau suður í Kreppuna, atvinnu-
og húsnæðisleysið, bjuggu í
hænsnakofa, á Hörpugötunni,
Grettisgötunni, í stórhýsi Hall-
dórs skattstjóra. Fólkið var
alltaf að flytja. Hvernig hefði
farið, ef hann hefði ekki útveg-
að henni skúringar? Nú var
hún skúringarkerling á Skatt-
inum, sósíalisti, sem keypti
Þjóðviljann og var í Þvotta-
kvennafélaginu Freyju. Berkl-
arnir gerðu menn að komm-
únistum. Kreppan gerði menn
að kommúnistum. Kommúnist-
ar stóðu einir í lappirnar í
verkalýðsbaráttunni og voru
útskúfaðir í þjóðfélaginu. En
hnellin, tannlaus kerling hló.
Hún stóð með þeim.
Sautján ára fór Guðjón að
vinna á Þjóðviljanum, byrjaði 2.
jan. 1946, lærði prentverkið og
var á blaðinu í 40 ár. Guðjón og
Símonía giftu sig 1953, þeir
vinnufélagarnir byggðu heila
blokk saman, heimili þeirra og
barnanna. Laun, þegar pening-
ar voru til, – svaraði Jónsteinn.
Eiginlega ekki fyrr en á Ice-
land Review, en þá var Bubbi
löngu orðinn eftirsóttur „lay-
out“ maður og hannaði lista-
verkabækur, enda þjóðin horf-
in, sem þekkti óvin sinn. Alls
staðar fólk, potandi í símann
með tappa í eyrunum, músik!
Ólafur Grímur Björnsson.
Á lífsleiðinni verða stundum
á vegi okkar manneskjur sem
breyta lífi okkar til hins betra.
Guðjón Sveinbjörnsson var
þannig manneskja. Kynni okk-
ar hófust fyrir tæpum þremur
áratugum þegar ég hóf störf
hjá útgáfufélaginu Iceland Re-
view.
Þar var hann minn lærifaðir
í tæpan áratug. Ég hafði dáðst
að hönnun þessa glæsilega
tímarits í mörg ár áður en ég
hóf þar störf sjálfur. Metnaður
eigandans, Haraldar J. Hamar,
og allra sem að útgáfunni komu
var mikill og ekki óalgengt að
maður þyrfti að hanna útlit
greina mörgum sinnum áður en
þær komust í gegnum nálar-
augað.
Þrátt fyrir að hafa unnið
nokkur ár á auglýsingastofum
var það í raun ekki fyrr en ég
hóf störf undir handleiðslu
Guðjóns að mér fannst ég ná
raunverulegum tökum á týpó-
grafíu og hönnun prentgripa.
Hann kenndi mér m.a. að alúð
fyrir smáatriðum er oft það
sem skiptir sköpum.
Ekki er að undra að leitað
hafi verið til hans við hönnun
listaverkabóka, þar á meðal
Kjarvalsbókarinnar stóru, bók-
ar um færeyska málarann Mik-
ines og fallegrar bókar með
verkum Louisu Matthíasdóttur,
auk ljósmyndabóka Páls Stef-
ánssonar. Hann hafði ekki ein-
ungis afburðagott næmi fyrir
útlitshönnun, heldur var hann
líka einstaklega góður og
skemmtilegur félagi, sem gott
og gaman var að umgangast,
jafnt innan vinnustaðar sem ut-
an. Ríflega þriggja áratuga ald-
ursmunur okkar breytti þar
engu.
Guðjón var náttúruunnandi
og þekkti landið eins og lófann
á sér. Þessi áhugi smitaði út frá
sér og urðu þær ófáar ferðirnar
sem við fórum saman gangandi
um fjöll og firnindi, ýmist á
gönguskóm eða skíðum.
Mér er minnisstæð nokkurra
daga ganga sem við Jóna Guð-
rún fórum með honum að
Grænalóni og umhverfi Lóma-
gnúps.
Í þeirri ferð sátum við eitt
sinn saman í mikilli sandauðn
og hann leiddi okkur fyrir sjón-
ir fegurð auðnarinnar. Það var
merkileg upplifun.
Það er lán að hafa fengið að
kynnast landinu með honum.
Gönguferð á Tindfjallajökul í
félagsskap Jónu Guðrúnar og
Þorra er einnig ógleymanleg,
auk allra ferðanna með Sjö-
vetningagönguhópnum víða um
land.
Aldurinn virtist engin áhrif
hafa á Guðjón og oft átti hann
heilmikið eftir, þegar við Þorri
vorum búnir á því eftir að hafa
spilað við hann tennis, sem er
eitt af mörgu sem hann kveikti
áhuga minn fyrir. Oft gat mað-
ur gleymt sér við að hlusta á
Guðjón segja frá forvitnilegu
fólki og atburðum, ýmist frá
hernámsárunum eða af Þjóð-
viljanum.
Áhugavert var að ræða við
hann um ástand og framtíðar-
horfur í heimsmálunum, en á
þeim málum hafði hann mikinn
áhuga og ákveðnar skoðanir,
einnig á margvíslegum tæki-
færum Íslands á ýmsum svið-
um.
Hugur hans hneigðist til
austurs og sér í lagi að Kína og
áformum Kínverja á ýmsum
sviðum, ekki síst áætlunum
þeirra um Silkileiðina nýju.
Honum varð tíðrætt um
þessi hugðarefni sín í heim-
sóknum okkar Þorra til hans
undir það síðasta.
„Þið fáið vonandi að njóta
þess strákar, en það fer nú að
styttast í þessu hjá mér,“ sagði
hann á okkar síðasta fundi. Ég
er þakklátur Guðjóni fyrir alla
hans gefandi nærveru og votta
aðstandendum hans mína inni-
legustu samúð.
Magnús Valur Pálsson.
MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. MAÍ 2018
✝ Berent Svein-björnsson
fæddist í Reykjavík
13. júlí 1950. Hann
lést á Karolinska
sjúkrahúsinu í
Huddinge í Svíþjóð
28. apríl síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru hjónin Svein-
björn Berentsson
frá Krókskoti í
Sandgerði, f. 2.
september 1920, d. 6. febrúar
1989 og Þorbjörg Hólmfríður
Björnsdóttir frá Reynhólum í
Miðfirði, f. 5. september 1917, d.
24. nóvember 2000. Alsystkini
Berents eru: 1) Stúlka, f. 1945,
d. 1945. 2) Þorbjörg, f. 1946, d.
2006. 3) Bjarni, f. 1947, d. 2016.
4) Aðalheiður, f. 1948, 5) Svein-
björn, f. 1952, d. 1960, 6) Gunn-
laugur, f. 1954, 7) Ingibjörg, f.
1956 og 8) Kristín, f. 1956.
Systkini Berents sammæðra
Eiginmaður hennar er Dagur
Jónsson f. 10. apríl 1968. Börn
þeirra eru: a) Guðný Hildur, f.
13. janúar 1996, b) Jón Tumi, f.
21. mars 2001 og c) Elís Hugi, f.
10. janúar 2005. 3) Hólmfríður,
f. 27. október 1975. Dóttir henn-
ar er Hulda Guðný, f. 24. nóv-
ember 2017. 4) Jóhann, f. 5. jan-
úar 1988.
Berent lærði pípulagningar í
Iðnskólanum í Hafnarfirði og
hjá Ólafi Erlingssyni í Sand-
gerði. Hann lauk sveinsprófi ár-
ið 1970 og fékk meistararéttindi
árið 1973. Berent vann við pípu-
lagnir í Dalasýslu 1971-1972 og í
Hafnarfirði 1972-1973. Hann
vann við líkanatilraunir hjá
Vegagerð ríkisins og Orkustofn-
un frá 1973-1975. Þá sneri hann
sér aftur að pípulögnunum og
vann hjá Samúel Jónssyni og
síðar sjálfstætt allt til dánar-
dags. Berent sat í stjórn Meist-
arafélags Iðnaðarmanna í Hafn-
arfirði 1987-1991 og 1993-1996
og starfaði með JC-hreyfing-
unni um árabil.
Útför Berents fer fram frá
Víðistaðakirkju í Hafnarfirði í
dag, 18. maí 2018, og hefst at-
höfnin klukkan 13.
eru: 1) Björn Ingi-
bergur, f. 1937, d.
2000 og 2) Kristín
Rut Hafdís, f. 1943.
Berent ólst upp í
Sandgerði, en flutt-
ist til Hafnar-
fjarðar árið 1966
og bjó þar til dán-
ardags.
Berent kvæntist
Guðnýju Jóhanns-
dóttur 8. desember
1973. Foreldrar hennar voru Jó-
hann Björnsson f. 1915, d. 1989
og Ingunn Símonardóttir, f.
1921, d. 2001. Börn Berents og
Guðnýjar eru: 1) Sveinbjörn, f.
14. desember 1972. Eiginkona
hans er Auður Björgvinsdóttir,
f. 10. apríl 1976. Börn þeirra
eru: a) Björgvin Hrannar, f. 6.
október 1997, b) Símon Ingi, f. 1.
nóvember 2001 og c) Þorbjörg
Helga, f. 23. nóvember 2006. 2)
Jóhanna f. 23. september 1974.
Ég hef alltaf trúað því að
pabbi yrði 100 ára eins og afar
hans. Að auki var hann líka
ótrúlega hraustur, eiginlega úr
járni og mikill vinnuþjarkur.
Þegar ég var barn var hann allt-
af í vinnunni og ég held að hann
hafi farið í fyrsta sinn í sumarfrí
árið 1983. Hann var vandvirkur
og snyrtilegur og vildi bara
þurfa að gera hlutina vel einu
sinni. Pabbi hefur í nokkur ár
þóst vera hættur að vinna. En
það þýddi eiginlega bara að
hann var hættur að vinna mikið
lengur en til 17 á daginn og
vann helst ekki á laugardögum.
Hann var t.d. í vinnunni þremur
dögum áður en við fórum til
Stokkhólms í ferðina örlagaríku,
bara aðeins að klára.
Pabbi og mamma vissu fátt
betra en íslenska sumarið og
ferðuðust mikið um landið. Ég
held að það hafi varla verið sá
staður á landinu utan jökla, sem
pabbi hafði ekki komið á. Hann
þekkti allar þúfur og krumma-
skuð landsins. Oft var betra að
hringja í pabba og spyrja til
vegar en kíkja á landakort.
Hann gat alltaf svarað því
hversu löng ferðin yrði, hvar
næsta bensíndæla væri og
hvernig veðurspáin væri.
Í áratugi lét pabbi okkur
systkinin halda að hann kynni
bara að elda pulsur og fiskiboll-
ur í dós. Þegar mamma dó kom
allt í einu upp úr pottunum
sunnudagsmatur með ósviknu
mömmubragði. Sunnudags-
kvöldin verða núna tómleg án
matarboða hjá pabba.
Þegar ég bjó hjá pabba og
mömmu skildi ég ekki hvernig
pabbi gat hlustað á röflið á Út-
varpi Sögu. Hann sagði að það
væri svo gott að sofna við þetta
mas. Seinna uppgötvaði ég að
þarna leyndist perla á sorp-
haugi mannlífsins og við pabbi
vorum komin með sameiginlegt
áhugamál. Við gátum spjallað
um innhringjendurna og
skemmt okkur yfir þeim. Meira
að segja síðustu dagana í Sví-
þjóð.
Ég áttaði mig ekki á því
hversu mikil barnagæla pabbi
var fyrr en ég eignaðist Huldu
Guðnýju. Pabbi kom nánast
daglega til okkar. Hann, sem
annars var alltaf í vinnunni, var
allt í einu laus til að passa hana
á meðan ég fór í skólann og
sitja hjá henni ef ég þurfti að
skreppa. Hún var örugg í stóru
höndunum hans afa og það
færðist alltaf einhver ótrúleg
værð yfir hana þar, allt fram á
hans síðasta dag. Hulda Guðný
var heilluð af afa sínum. Það var
alveg sama hvort hann fíflaðist
við hana, söng eða las upp úr
Morgunblaðinu, hún hlustaði á
hann og hló með honum.
Hann hafði einhver mögnuð
tök á að róa hana. Hann var
alltaf bestur.
Það er sárt að Hulda Guðný
fái ekki að kynnast afa sínum
betur, t.d. hitta hann í hlutverki
jólasveinsins, sem hann brá sér
ósjaldan í.
Við fórum saman til Stokk-
hólms 5. mars síðastliðinn. Þar
ætlaði hann bara að fá nýjan
beinmerg og koma svo hress í
íslenska sumarið í júní. Núna
ætluðum við að sitja á kaffihúsi
í sólinni í Stokkhólmi og rölta
um í skóginum og safna kröft-
um fyrir heimkomuna.
En ferðin fór því miður ekki
eins og við höfðum vonað og
pabbi verður ekki 100 ára. Ég
er þakklát fyrir að hafa fengið
að fylgja honum síðustu mán-
uðina í Svíþjóð og vera með
honum í þessum erfiðu veikind-
um. Ég trúi því að hann muni
passa okkur Huldu Guðnýju hér
eftir sem hingað til.
Hólmfríður.
Pabbi var traustur, áreiðan-
legur, heiðarlegur, hjálpsamur
og vinnusamur maður. Pabbi
var alltaf boðinn og búinn að
hjálpa þeim sem til hans leituðu
og ef maður hringdi í hann til að
leita ráða með eitthvað sagði
hann iðulega ég kem á eftir.
Pabbi var mikill barnakarl og
hafði gaman af að passa barna-
börnin. Þegar ég fletti í gegnum
myndaalbúmin mín er þar fullt
af myndum af pabba með
barnabörnin í fanginu, hann að
lesa eða leika við þau, nú eða
allir uppáklæddir í búninga og
hann líka og var jólasveinabún-
ingurinn hans vel notaður.
Pabbi missti mikið þegar
mamma dó aðeins 58 ára gömul
fyrir ellefu árum, enda voru þau
samstiga í lífinu og nutu þess að
ferðast saman og voru þau
mörg ferðalögin sem við fjöl-
skyldan fórum í með þeim um
land allt og pabbi var alltaf
tilbúinn með einhvern fróðleik
um svæðið sem farið var um og
þjóðsögu líka. Það er skrýtið að
nú eru þau bæði farin, en ég
trúi því að nú séu þau sameinuð
hvar sem það er! Við systkinin
vorum heppin að eiga Berent og
Guðnýju sem foreldra og þó svo
að söknuðurinn sé mikill þá átt-
um við gott líf með þeim og ég
er þakklát fyrir það.
Jóhanna Berentsdóttir.
Berent pípara, eins og við
kölluðum hann alltaf, kynntumst
við fyrir um 40 árum þegar
byrjað var að endurnýja og
breyta húsinu okkar. Hann varð
upp frá því húspíparinn, sem
kallað var á í tíma og ótíma,
hvort sem þurfti að leggja nýtt,
endurnýja eða bregðast við
sprungnum ofni. Alltaf var hann
reiðubúinn, hvert sem verkefnið
var. Það eru til margar
skemmtilegar sögur af uppá-
komum og lausnum. Ein sú eft-
irminnilegasta er þegar hann og
húsbóndinn mældu vandlega
fyrir ofni á loftinu hjá okkur, en
þegar ofninn barst varð strax
ljóst að hann kæmist engan veg-
inn inn í húsið, hvað þá upp á
loft, hann var alltof langur. Við
vildum láta gera tvo eða þrjá
nýja og minni ofna í staðinn, en
Berent fannst það nú óþarfi,
hann bara mætti með Svenna og
Dag með sér í rigningu og roki,
setti upp stiga við húsgaflinn og
tók ofninn inn um þakgluggann.
Önnur góð saga er þegar
Berent var að endurnýja kalda-
vatnsleiðsluna að húsinu og sá
að það þyrfti að loka fyrir
rennslið í Sundhöllinni til að
tengja fyrir utan hjá okkur.
Honum fannst það ekki góð
hugmynd, það myndi trufla
starfsemina, svo hann gerði allt
tilbúið og tók leiðsluna undir
gangstéttinni í sundur á fullum
þrýstingi og tengdi við leiðsluna
í húsið svo vatnstrókurinn stóð
upp í loftið, en auðvitað gekk
þetta eins og í sögu. Geri aðrir
betur.
Seinna kynntumst við fjöl-
skyldu Berents þegar Hólmfríð-
ur dóttir hans birtist hér á
tröppunum 12 ára gömul og
bauðst til að passa strákinn
okkar, sem leiddi til að við
kynntumst Guðnýju konu
Berents og hinum börnunum og
síðari árin barnabörnunum. Það
var mikið áfall fyrir Berent að
missa hana Guðnýju sína eftir
erfið veikindi, en mikið þótti
honum vænt um að Jóhanna og
hennar fjölskylda tók við húsinu
þeirra þegar hann kom sér fyrir
hér á Herjólfsgötunni.
Berent fylgdist vel með
mönnum og málefnum og hafði
gaman af að spjalla. Síðast
skiptið sem við hittum Berent
var í skírninni hennar
Huldu, nýjasta barnabarnsins
sem hann sinnti af hlýhug og
með stolti. Blessuð sé minning
hans.
Kveðja,
Ásrún, Jón Friðrik og börn.
Okkur þótti leitt að frétta af
óvæntu andláti okkar ágæta
vinar og jafnaldra, Berents píp-
ara, nokkru eftir vel heppnaða
aðgerð í Svíþjóð. Við minnumst
hans með þakklæti í huga og
fyrir áralanga tryggð og velvild
alla tíð. Við kynntumst fyrst í
vinnu hjá Orkustofnun liðlega
tvítugir, en síðan tók Berent að
sér að hugsa um pípulagnir hjá
okkur alla tíð þegar eftir var
leitað og ráða okkur heilt í stóru
og smáu, þó sjaldnast stæðum
við í stórframkvæmdum um-
fram svona venjulegt heimili,
þótt það kæmi fyrir. Berent var
einstaklega verklaginn og ljúfur
drengur og hafði gaman af
spjalli um líðandi stund sem
liðna tíma. Þekkti hann vel til
manna og málefna og lá ávallt
gott orð og hlýja til flestra
hluta, þó kannski mætti und-
anskilja hrunið sem marga ergði
og snerti að ósekju. Hann dvaldi
þó ekki lengi við slíkar vanga-
veltur en ræddi þess í stað
stoltur um sína nánustu og vel-
gengni þeirra og sigra ef spjall-
ið leiddi okkur á þær brautir
öllu skemmtilegri. Mikil harmur
var kveðinn að fjölskyldunni
fyrir nokkrum árum er eigin-
konan, Guðný, stoð þeirra og
stytta, greindist með ólæknandi
sjúkdóm og féll frá á besta
aldri. Berent bar sorg sína í
hljóði þó hann væri kannski
ekki alveg samur eftir og gerði
sínar ráðstafanir í kjölfarið og
undirbjó sín efri ár sem við
væntum að yrðu talsvert fleiri
en raun varð á. Nú er enn skarð
fyrir skildi og sorgin knýr dyra
hjá uppvöxnum börnum þeirra
Berents og Guðnýjar og fjöl-
skyldum þeirra. Við vottum
þeim öllum innilega samúð og
kveðjum góðan dreng með sökn-
uði og eftirsjá.
Ómar og Sigrún.
Berent
Sveinbjörnsson
VALDIMAR BJARNFREÐSSON
listamaður
verður jarðsunginn frá Fossvogskapellu mánudaginn 28. maí
klukkan 13 og jarðsettur í Kotstrandarkirkjugarði.
Fyrir hönd aðstandenda,
Bjarnfreður Ólafsson
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
ÓLAFUR ÁSBJÖRN JÓNSSON,
Baugholti 1,
Keflavík,
lést í faðmi fjölskyldunnar á Land-
spítalanum miðvikudaginn 9. maí.
Útför hans fer fram frá Keflavíkurkirkju þriðjudaginn 22. maí
klukkan 13.
Emma Hanna Einarsdóttir
Einar Ásbjörn Ólafsson Elfa Hrund Guttormsdóttir
Ólafía Ólafsdóttir Gísli M. Eyjólfsson
Jón Sigurbjörn Ólafsson Jónína St. Helgadóttir
barnabörn og barnabarnabörn