Morgunblaðið - 18.05.2018, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. MAÍ 2018
✝ Bjarni Sigurðs-son fæddist á
Geysi í Haukadal
26. apríl 1935.
Hann lést á heimili
sínu 2. maí 2018.
Foreldrar
Bjarna voru Sig-
rún Bjarnadóttir
frá Bóli í Biskups-
tungum, f. 7. nóv.
1903, d. 10. ágúst
1979 og Sigurður
Greipsson frá Haukadal í Bisk-
upstungum, f. 22. ágúst 1897,
d. 19. júlí 1985.
Systkini Bjarna voru:
Bjarni, f. 1933, d. 1936, Katrín,
f. 1937, d. 1938, Greipur, f.
Eftirlifandi sambýliskona
Bjarna er Guðrún Soffía Jóns-
dóttir.
Bjarni ólst upp á Geysi í
Haukadal. Foreldrar hans
ráku íþróttaskólann í Hauka-
dal í 43 ár. Faðir Bjarna var
íþróttafrömuður og glímu-
kappi, stundaði sauðfjár-
búskap á jörðinni og nýtti
skólahúsið fyrir ferðaþjónustu
á sumrin.
Bjarni vann mest af starfs-
ævi sinni sem bifreiðarstjóri
og tónlistarmaður, ásamt því
að hafa spilað með hljómsveit-
inni Tríó 72 gaf Bjarni út plöt-
urnar Liðnar Stundir, Sólglit í
Skýjunum og Horft til baka.
Útför Bjarna fer fram frá
Skálholtskirkju í dag, 18. maí
2018, og hefst athöfnin klukk-
an 15.
1938, d. 1990, Þór-
ir, f. 1939 og Már,
f. 1945, d. 2017.
Fyrrverandi eig-
inkona Bjarna er
Ingibjörg Ósk-
arsdóttir, f. 11.
júní 1937. Börn
Bjarna og Ingi-
bjargar eru: Sig-
rún f. 22. maí
1955. Dætur henn-
ar eru Ingibjörg,
Rakel og Eva. Karl Kristján f.
9. mars 1957. eiginkona hans
er Elín Jónsdóttir. Börn þeirra
eru Bjarni, Íris Ósk og Pálmi
Þór. Bjarni Eiríkur f. 16. sept-
ember 1958.
Árin koma, árin fara,
þau eilífðin ber.
Enn er leitað ótal svara
um örlög hér.
Ætíð vakir æskuþráin
um ævinnar spor.
Áfram sigli ég um ævisjáinn,
innra er sól og vor.
Þetta er úr texta við hugljúft
lag góðvinar okkar, Bjarna Sig-
urðssonar frá Geysi, sem ómar nú
við eyrum mér þegar ég les and-
látsfregn hans.
„Árin koma, árin fara,“ sagði
hann þegar hann kom hér með
lagið sitt og það var eins og text-
inn kæmi af sjálfu sér eftir sam-
talið góða við hann Bjarna.
Aldrei fékk ég skilið af hverju
þetta lag vann ekki til verðlauna á
sinni tíð og vonbrigði okkar
Bjarna voru hin eðlilegustu.
Já, marga textana samdi ég
fyrir hann Bjarna og lögin hans
sungu sig inn í hjarta manns og
aldrei þó eins og Biskupstung-
urnar, heimabyggðin hans þar
sem hann las mér fyrir svo ekki
varð betur gert.
Og nú þegar ég lít út um
gluggann minn og sé sólina brjót-
ast í gegnum skýin, þá hljómar
lagið hans Bjarna við eyrum mér:
Sólglit í skýjum, það var nafnið
sem hann valdi á einn textann og
svo diskinn sinn, alltaf jafnmikill
unnandi náttúrunnar, alltaf með
hin birturíku ljósbrigði tilverunn-
ar í huga, en umfram allt þessi
boðberi tærra tóna, landsfræg
lögin hans, gjöful og glitrandi og
alltaf skín í gegn þessi eðlislæga
hlýja hans, þessir töfrandi tónar
sem slá tindrandi birtu á til-
veruna.
Hann Bjarni var okkur hjón-
um góður gestur og kærkominn,
gjöfull á birtu og yl í allri fram-
komu sinni, einlæg var þökk hans
hverju sinni sem ég reyndi að
gæða hin góðu lög hans því lífi
sem mér var framast unnt.
Já, lagið hans um Biskups-
tungurnar veitti innsýn í átthaga-
tryggð og vorbirtu hugans á
heimaslóð:
Hið gullna geislaflóð
gjöfulan veitir mér sjóð.
Henni syng ég mín ljúfustu ljóð,
hjartans heitasta óð.
Á einhverju slíku vildi hann að
ég endaði óðinn til heimahaganna
þar sem hugur hans dvaldi oftast
og mest.
Nú er hann allur og við Hanna
þökkum innilega öll samskiptin
við okkar góða vin Bjarna frá
Geysi. Eiginkonu hans og að-
standendum öðrum sendum við
samúðarkveðjur. Megi hinir ljúfu
tónar tendra bjartan seið og
fylgja honum inn á ókunnar ei-
lífðarlendur.
Helgi Seljan.
„Ég veit þú trúir því ekki, Ein-
ar minn, hvað ég er búinn að
lenda í miklum vandræðum
núna.“ Þá eins og oft áður var al-
varleiki og trúnaður samtalsins
innsiglaður með snertingu. Hann
varð að ná taki svo einlægt sam-
talið næði réttu tengingunni.
Hann greip í upphandlegginn á
mér og hélt þétt. „Ég var sendur
með 15 austurrískar kellingar í
fimm daga ferð og það byrjaði
ekki betur en svo að nú heimta
þær annan bílstjóra og neita að
fara lengra. Það var enginn leið-
sögumaður með og mig langaði
að reyna að útskýra eitthvað fyrir
þeim greyjunum, svo þær hefðu
eitthvert gagn af ferðinni. Er ég
ók upp Skálholtsbrekkuna fór ég
að reyna að segja þeim söguna er
Jón Arason var hálshöggvinn.
Til þess að þær áttuðu sig á
sögunni þá snéri ég mér aftur í
bíl, tók upp (neyðarútgangs) öx-
ina og hjó henni á hálsinn á mér.
Það skipti engum togum að þær
spruttu upp úr sætunum og ég
veit þú trúir því ekki, það var eins
og ég hefði misst hænsni út um
alla móa og ætlaði aldrei að tak-
ast að smala þeim aftur inn í bíl-
inn.“ Þarna var hjartagæska og
velvilji Bjarna illa misskilinn
vegna tungumálaörðugleika og
þurfti þá aðstoð við að rétta málin
af. Hann var sagnamaður, leikari
og húmoristi af guðs náð en því
miður eingöngu á íslenskri tungu.
Okkar kynni urðu náin, er við
keyrðum saman hjá Kristjáni
Jónssyni, sérleyfishafa í Hvera-
gerði. Á þeim árum varð vináttan
til og þúsundir trúnaðarsamtala
fólu í sér persónulegar uppákom-
ur og amstur líðandi stunda. Þar
var talað af einlægni, án þess
nokkru sinni að fegra eigin hlut
og heilu leikverkin sett á svið,
með lýsingum og frásagnarmáta
er honum einum var lagið.
„Horfðu í augun á mér, Kristján,
og segðu mér hvað þér finnst um
þetta,“ sagði hann gjarnan við
húsbónda okkar er mikið lá við og
stór vandamál breyttust smám
saman í revíur af stærstu gerð-
um. Þar varð fleiri til að dreifa í
gamanleikjum en klárlega var
Bjarni mesti sirkusstjórinn og
framkallaði hjá okkur hlátur er
dunar enn um ókomin ár.
Bjarni var farsæll ökumaður
og poppstjarna síns tíma, um
margra ára bil, flestum vinsæll,
þjónustulipur og greiðvikinn.
Ókunnugum virtist hann á stund-
um hrjúfur en við sem þekktum
vissum að hvergi mátti hann af
aumu vita, allt umvefjandi og
hjartahlýr.
Hann bjó yfir einlægri tilfinn-
ingasemi og næmni er nýttist
honum afar vel við lagasmíðar og
gerð tónverka er lifa hann um
langa framtíð.
Eitt af þeim lögum er lagið
Biskupstungur sem í dag er
sungið og leikið við flest hátíðleg
tækifæri í sveitinni sem hann bar
sér í hjartastað og ávallt var hon-
um kær.
Eftirlifandi unnusta Bjarna og
samferðakona um langt árabil,
Guðrún Soffía Jónsdóttir, var
hans stoð og stytta. Hún var hon-
um kletturinn í lífinu og þurfti
stundum að vaða brimskafla, þar
sem félagi Bjarni fór nú ekki allt-
af með veggjum en það fór ekki
hjá því að hún var elskuð og átti
ávallt hug hans allan.
Með þakklæti í huga votta ég
henni, fjölskyldunni allri og af-
komendum, mína einlægustu
hluttekningu, um leið og ég bið
þeim öllum og minningu hins
látna vinar míns Guðs blessunar.
Einar Gíslason,
Kjarnholtum.
Bjarni Sigurðsson
✝ Gisli SigurðurGíslason, fædd-
ist í Eyhildarholti
26.06. 1925. Hann
lést á Heilbrigð-
isstofnun Norður-
lands á Sauð-
árkróki, 9. maí
2018. Foreldrar
hans voru Gísli
Magnússon og
Guðrún Þ. Sveins-
dóttir, bændur í
Eyhildarholti í Skagafirði.
Systkini hans voru 1. Magnús
Halldór, maki Jóhanna Þór-
arinsdóttir, 2. Sveinn Þorbjörn,
maki Lilja Sigurðardóttir, 3.
Konráð, maki Helga Bjarna-
dóttir. 4. Rögnvaldur, maki Sig-
ríður Jónsdóttir, Gísli var 5. í
röðinni. 6. Frosti, maki Jórunn
Sigurðardóttir, 7. Kolbeinn, 8.
Árni, maki Ingibjörg Sveins-
tíma. Hann sótti nám í Héraðs-
skólanum á Laugarvatni í tvo
vetur og einn vetur í Bænda-
skólann á Hólum, seinna var
hann í Iðnskóla Sauðárskróks
að læra til smiðs.
Hann byrjaði sumarið 1942 í
vegavinnu, sumarið 1946 byrj-
aði hann í brúarvinnuflokk Jón-
asar Snæbjörnssonar, fyrst sem
verkamaður og seinna sem brú-
arsmiður. Hann vann við það til
starfsloka, 1995 og síðustu 30
árin sem verkstjóri í brúar-
vinnuflokknum. Flokkurinn
starfaði víða um land, mest í
Skagafirði og Þingeyjarsýslum
og kom að byggingu hátt á ann-
að hundrað brúa á tímabili
Gísla. Meðal annars var Gísli
við byggingu hengibrúa bæði
yfir Skjálfandafljót og Jökulsá í
Axarfirði. Gísli og Ingibjörg
áttu heimili sitt á Mið-Grund í
Skagafirði alla sína tíð.
Útförin fer fram frá Flugu-
mýrarkirkju í dag, föstudaginn
18. maí, klukkan 14.
dóttir, 9. María
Kristín Sigríður,
maki Árni Blöndal,
10. Bjarni, maki
Salbjörg Márus-
dóttir, 11. Þorbjörg
Eyhildur, maki Sæ-
mundur Sigur-
björnsson. Af
systkinunum eru á
lífi Árni, María og
Þorbjörg.
Eftirlifandi eig-
inkona Gísla er Ingibjörg Jó-
hannesdóttir, frá Húsavík. For-
eldrar hennar voru Jóhannes
Ármannsson, frá Hraunkoti í
Aðaldal og Ása Stefánsdóttir
frá Skinnalóni á Melrakka-
sléttu. Dóttir Gísla og Ingi-
bjargar er Ása, maki Þórarinn
Illugason og eiga þau heima á
Húsavík. Gísli ólst upp í Eyhild-
arholti við sveitastörf þess
Það var eftirminnileg lífs-
reynsla fyrir ungan verkfræðing,
nýlega kominn frá prófborðinu, að
ráða sig til starfa á brúardeild
Vegagerðarinnar árið 1970. Þá
voru starfandi 9 brúarvinnuflokk-
ar víðs vegar um landið, mörgum
hverjum stjórnað af brúarsmiðum
sem tekið höfðu reynslu sína í arf
frá fyrirrennurum sínum. Gísli S.
Gíslason var einn þessara manna.
Þarna var saman komin áratuga
löng þekking á byggingaraðferð-
um og úrlausnum sem tóku mið af
staðháttum og möguleikum sem í
dag myndu þó teljast úreltar mið-
að við nútíma tækjakost. Eftir því
sem frásögnunum fjölgaði, sem
heyrðust af munni þessara manna,
hvernig þessi og hin verkefni voru
leyst hlaut það að hafa áhrif á
hvernig nálgast bæri lausnir á
þeim verkefnum sem fyrir lágu.
Gísli tók við af Jónasi Snæbjörns-
syni brúarsmið og kennara þegar
hann lét af störfum árið 1963, en
þá var hann búinn að vera í brúar-
vinnu hjá Jónasi síðan 1946. Jónas
gaf honum þau meðmæli að hann
væri „bráðduglegur maður og
vandaður indælisdrengur“. Sem
samferðamaður Gísla í yfir 47 ár
og þar af 25 ár í brúarsmíði finnst
mér þarna síst vera ofmælt. Gísli
var gætinn og farsæll verkstjóri
og gott var að ræða við hann um
lausnir og verklag því oftast varð
hönnunin að taka mið af því hvern-
ig aðferðum var beitt við byggingu
mannvirkisins. Þá var gott að eiga
góðan reynslubanka til að leita í. Á
þessum árum töldu flokkar brúar-
smiða 20-30 manns yfir sumarið.
Gísli átti til stórrar fjölskyldu að
telja og voru margir bræður hans
og frændur gjarnan hluti brúar-
vinnuflokksins yfir sumarið, allt
harðduglegt og vel vinnandi fólk.
Ekki er hægt að nefna Gísla án
þess að Inga fylgi með, lífsföru-
nautur hans til 65 ára. Hún stýrði
mötuneytinu af röggsemi og rausn
og gott var að koma þar inn í
hlýjuna og fá sér smá kaffisopa og
létt spjall. Síðast er fundum okkar
bar saman, síðast liðið vor heima á
Miðgrund, var Gísli vel hress, með
minnið í góðu lagi, lesandi blöðin
gleraugnalaus. Ekki var að sjá að
þar færi 92 ára gamall maður. Ég
minnist Gísla með mikilli virðingu
og hlýju en með okkur tókst frá-
bær samvinna og góður vinskap-
ur. Við Sigrún sendum ástvinum
hans þeim Ingu, Ásu og Þórarni
innilegar samúðarkveðjur.
Einar Hafliðason.
Gísli S. Gíslason
Eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi og
langafi,
GUNNAR PÁLL HERBERTSSON,
lést mánudaginn 30. apríl. Jarðarförin hefur
farið fram í kyrrþey.
Sérstakar þakkir eru til þeirra sem önnuðust
hann síðustu ár á hjúkrunarheimilinu
Sóltúni, Landakoti L-4 og dagþjálfun að Borgum.
Sigríður Samúelsdóttir
Stefán Gunnarsson Anna Birna Jensdóttir
Heimir Jón Gunnarsson Sari Paavola
barnabörn og barnabarnabörn
Innilegar þakkir til allra sem sýndu samúð,
hlýhug og vináttu við andlát og útför
ástkærrar eiginkonu minnar, móður okkar,
tengdamóður og ömmu,
ÖLDU BRAGADÓTTUR,
Grenigrund 34,
Selfossi.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Vinaminnis, Heilbrigðisstofnunar
Suðurlands og Fossheima fyrir einstaka umönnun og hlýtt
viðmót.
Björn Ingi Björnsson
Steinunn Inga Björnsdóttir
Dóra B. Stephensen Jón Lindsay
og barnabörn
✝ Guðrún Sig-urðardóttir
fæddist á Seyð-
isfirði 14. október
1924. Hún and-
aðist á dvalar- og
hjúkrunarheim-
ilinu Grund 6. maí
sl.
Foreldrar henn-
ar voru Sigurður
Jón Halldórsson, f.
28. maí 1898 á
Húsavík, d. 18. febrúar 1995
og Rannveig Bjarnadóttir, f.
13. júlí 1906 á Seyðisfirði, d.
14. apríl 1995. Þau bjuggu á
Seyðisfirði til 1966, en síðar í
Reykjavík. Þau eignuðust
fimm börn auk Guðrúnar, en
þau voru: Bjarney, f. 1926,
Halldór, f. 1928, d. 2000, Svan-
hildur, f. 1929, d. 2002, Ólöf
Anna, f. 1932, og E. Ingi, f.
1934.
Guðrún kvæntist 14. maí
1949 Gunnari Þorbergi Hann-
essyni, f. 5. mars 1925, frá
Reykjavík, sonur hjónanna
Hannesar Stígssonar, f. 1876
að Brekkum í Mýrdal, d. 9.
desember 1966, og Ólafíu Ein-
arsdóttur, f. 16. október 1886
að Stóra-Nýjabæ í Krísuvík, d.
16. nóvember
1970.
Synir Guðrúnar
og Gunnars eru
Sigurður f. 1949,
Gylfi Þorbergur, f.
1953, d. 1989, Óli
Ragnar, f. 1957,
og Heimir, f. 1959.
Barnabörnin eru
12 og lang-
ömmubörnin 19.
Guðrún fór á
unglingsárum norður að Laug-
um í Reykjadal og nam þar
við Héraðsskólann. Hún flutti
suður á tvítugsaldri og lagði
stund á nám við Húsmæðra-
skóla Reykjavíkur. Guðrún var
lengst af heimavinnandi en
vann einnig utan heimils við
hin ýmsu störf á Hótel Sögu
og síðar hjá Sjálfsbjörg lands-
sambandi hreyfihamlaðra.
Guðrún og Gunnar byggðu
húsið að Grundargerði 33 og
fluttu inn 1955. Þau seldu hús-
ið 1996 og fluttu á Seltjarn-
arnes. Fyrir ári síðan flutti
Guðrún á Grund.
Útför Guðrúnar fór fram, í
kyrrþey að ósk hinnar látnu,
frá Bústaðakirkju föstudaginn
11. maí sl.
Elsku amma okkar, Guðrún
Sigurðardóttir, er fallin frá og
verður hennar sárt saknað.
Okkur systkinin langar að
minnast hennar í nokkrum
orðum.
Amma fæddist á Seyðisfirði
snemma á síðustu öld og var
alla tíð stoltur Seyðfirðingur
þrátt fyrir að búa lengst af í
Reykjavík. Í kringum tvítugt
flutti hún til Reykjavíkur og
stundaði nám í Húsmæðra-
skóla Reykjavíkur. Þar lærði
hún til verka og nutu allir sem
heimsóttu hana góðs af því.
Hún var höfðingi heim að
sækja og þegar gesti bar að
garði fóru þeir aldrei svangir
heim. Hún dekraði okkur
barnabörnin og er sérlega
minnisstætt brauðið sem við
fengum hjá ömmu. Það sem
gerði brauðið betra en önnur
lá í framsetningunni en hún
skar það í smáa bita sem gerði
litlum höndum auðvelt að tína
þá upp í sig. Slík var þjón-
ustan. Einnig minnumst við
lummanna hennar með vatn í
munni. Ef einhver afgangur
var af öllum kræsingunum þá
gat maður gengið að því vísu
að hann skilaði sér heim í
poka bundinn með „Grundar-
gerðishnútnum“.
Ömmu var þó fleira til lista
lagt. Þegar hún var yngri
stundaði hún íþróttir af kappi.
Hún sagði okkur gjarnan sög-
ur af handboltaferli sínum og
sýndi okkur stolt mynd af lið-
inu sínu þegar 100 ára afmæl-
isrit Íþróttafélagsins Hugins
kom út árið 2013. Hún tók
einnig þátt í félagsstörfum og
var virk í starfi Kvenfélags
Bústaðakirkju sem átti stóran
hlut í byggingu kirkjunnar.
Amma var höfuð fjölskyld-
unnar og forsprakki flestra
samkomustunda stórfjölskyld-
unnar. Í seinni tíð þegar hún
hafði ekki lengur þrek til að
halda stórar veislur var það þó
enn hún sem sameinaði fjöl-
skylduna. Alltaf áttum við von
á því að hitta eitthvert skyld-
menni þegar amma var heim-
sótt. Munum við systkinin
sakna þessara stunda sárt.
Það er erfitt að minnast
ömmu án þess að nefna einnig
afa okkar. Þau kynntust á
dansleik á Hótel Borg ung að
árum og voru saman æ síðan.
Þau voru samrýnd hjón og það
var alltaf gaman að koma í
heimsókn til þeirra. Fá sér
bita og ræða málin. Hvort sem
það var í Grundargerði, uppi í
sumarbústað, í Eiðismýri eða
á Grund.
Amma var sjálfstæð fram
eftir aldri og eftir að afi féll
frá árið 2013 bjó hún ein þang-
að til hún var 92 ára gömul.
Þrátt fyrir að aldurinn færðist
yfir hugsaði amma vel um út-
litið, fór reglulega í lagningu
og aldrei var bleiki varalitur-
inn langt undan. Hún var klár
í kollinum til hinsta dags og
það var alltaf hægt að tala við
hana um málefni líðandi stund-
ar. Hún var heilsuhraust en
undir það síðasta var líkaminn
orðinn þreyttur. Við fyllumst
þakklæti yfir ljúfum minning-
um, ást hennar og umhyggju í
gegnum tíðina.
Hvíl í friði elsku amma.
Fríða og Gunnar
Þorbergur Gylfabörn
Guðrún
Sigurðardóttir