Morgunblaðið - 26.05.2018, Blaðsíða 37

MINNINGAR 37
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 26. MAÍ 2018
Ef ég ætti að velja
frænda mínum
Gunnari Egilson ein-
kunnarorð, þá kæmi
„hrókur alls fagnað-
ar“ fyrst í hug. Samt var hann
ekki að trana sér fram. Þrátt fyrir
mikla útgeislun sóttist hann ekki
eftir því að vera í sviðsljósinu. Alls
staðar glaðnaði yfir mönnum þeg-
ar Gunnar Egilson var nefndur og
sögurnar komu á færibandi. Hann
var góðum gáfum gæddur, en kom
frekar upp andstæðri ímynd af
sjálfum sér með heimsku- og
hrakfallasögum. Við vorum systk-
inasynir og höfum fylgst að í
gegnum lífið þó að búseta hans úti
á landi hafi skilið okkur nokkuð
að. Hann var nákvæmlega árinu
eldri en ég. Hann var strax á unga
aldri kaldur karl sem ég bar mikla
virðingu fyrir. Síðar varð Gunnar
hálfgerð goðsagnapersóna með
skemmtisögum sínum og uppá-
tækjum.
Ég ber alltaf í veskinu nafn-
spjald frænda míns. Mér er sagt
að á erlendum hestamannamótum
hafi hrossaprangarar mikið fyrir
því að koma nafnspjöldum sínum
á sem flesta, en alltaf var biðröð að
fá nafnspjald hjá Gunnari. Á því
stendur:
Gunnar Egilson
Flugumferðarstjóri, söngvari, víngerð-
ar-, hesta- og gleðimaður
Air traffic-controler, tenor, winemaker,
top horsebreeder and bohem.
Gunnar frændi minn var hepp-
inn að eignast hana Auði fyrir
konu. Hann þurfti skilningsríka,
þolinmóða konu með húmor fyrir
uppátækjum hans og stríðni. Auð-
ur var sannarlega kjölfestan í lífi
Gunnars og samband þeirra var
ástríkt og gott. „Ég þarf að
skreppa til Egilsstaða og hvíla
hana Auði í nokkra daga,“ sagði
hann einu sinni við mig í gamni og
alvöru. Það var margt sem Auður
mátti þola, mikið vinastóð í kring-
um hestana og alls kyns uppákom-
ur. En hún tók öllu með skilningi
og umhyggju.
Það er mikill sjónarsviptir að
manni eins og Gunnari Egilson.
Gunnar Egilson
✝ Gunnar Egilsonfæddist 5. ág-
úst 1936. Hann lést
6. maí 2018.
Útför Gunnars
fór fram 23. maí
2018.
Margir munu finna
sárt fyrir hvarfi
hans, enda var hann
hvers manns hug-
ljúfi hvar sem hann
var. Hann var ein-
staklega traustur
vinur vina sinna og
mátti ekkert aumt
sjá.
Það er erfitt að
hugsa sér Grundar-
heimilið án Gunnars.
Missir Auðar og allrar fjölskyld-
unnar er mikill, en þessi eru örlög
okkar allra og lífið heldur áfram.
Við verðum að horfast í augu við
það og reyna að ylja okkur við
góðar minningar frá langri ævi.
Við Martha sendum Auði og
allri fjölskyldunni okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Minning
Gunnars lifir í hugum okkar og
hjörtum.
Gunnar Már Hauksson.
Að eiga afa þýðir ekki það sama
fyrir hvern og einn og verandi 10
barnabörn á aldrinum 14-38 ára
höfum við öll mismunandi minn-
ingar og fengið ólík áhrif frá afa.
Frá baggaheyskap á tíunda ára-
tuginum og yfir í allar tækninýj-
ungar 21. aldar, við eigum öll okk-
ar sögu að segja.
Jafnmörg og við erum, barna-
börnin, áttum við öll okkar eigið
samband með afa og okkar eigin
hugljúfu minningar. Það sem hon-
um einum var lagið var að hann
myndaði einstaka tengingu á sinn
hátt við hvert og eitt okkar.
Á meðan sum okkar minnast
helst heyskaparins í gamla daga,
minnast aðrir strembinnar girð-
ingavinnu í fjallinu og enn aðrir
minnast helst allra sögustund-
anna hans afa þegar sá gamli sat
við endann á borðstofuborðinu í
„afasæti“ og sagði okkur sögur af
uppvexti sínum. Afi hafði sérstak-
lega gaman af að segja okkur sög-
ur. Hann hafði mikinn húmor fyrir
sjálfum sér og hló gjarnan að sín-
um eigin bröndurum, okkur
barnabörnunum til mikillar gleði.
Jólahátíðirnar á Grund eiga þó
sérstakan stað í hjörtum okkar
allra þar sem við hjálpuðum ýmist
til við að reyta rjúpur á Þorláks-
messunótt, skreyta jólatréð eða að
sinna undirbúningi af ýmsu tagi.
Það skipti ekki máli við hvað var
fengist, það komu allir saman til
þess að hjálpast að.
Annað sem einkenndi afa var
að hann var bæði tón- og söng-
elskur. Hann hafði gaman af því
að biðja okkur um að syngja fyrir
sig, hvort sem hann tók undir eða
spilaði á fiðlu með. Einkennislag
afa var þá að sjálfsögðu lagið Mí-
nóní Kúldání.
Afi var mikill mannvinur, hann
var vinmargur og tókst honum að
eignast vini hvert sem hann fór.
Fyrir okkur barnabörnin sýndi afi
frábært fordæmi um hvernig á að
takast á við þær áskoranir sem á
vegi verða. Hann afi okkar þurfti
þó einnig að takast á við sinn
skammt af krefjandi verkefnum,
eins og fylgt getur vaxandi aldri
og ekki síður bóndalífinu. Afi tókst
þó á við hverja hindrun sem á vegi
hans varð með bros á vör, húmor
og með aðdáunarverðri jákvæðni,
jafnvel þegar allt á móti blés.
Allir þeir sem kynntust afa á
einhvern hátt hafa mismunandi
sögur að segja um hann. Það sem
stendur þó einna helst upp úr og
er minnisstætt er hversu hlýja og
góða nærveru hann afi hafði en
hann bjó yfir þeim fágæta eigin-
leika að skapa slíkt umhverfi þar
sem öllum leið vel. Grund hefur í
gegnum árin verið griðastaður
fjölskyldunnar. Þangað er ávallt
gott að koma.
Afa verður sárt saknað en
minning hans lifir áfram, í okkur
og í öllum þeim sögum og minn-
ingum sem við munum skemmta
komandi kynslóðum með.
Bless, elsku afi.
Arna Stefánsdóttir,
Auður Anna Jónasdóttir,
Árni Stefánsson,
Egill Örn Gunnarsson,
Ivalu Birna Falck-Petersen,
Íris Ósk Egilson,
Jakob Atli Þorsteinsson,
Kristján Elí Jónasson,
Magnús Freyr Egilson
og Sara Þorsteinsdóttir.
Þegar við Dagný fluttum í
Hólshús fyrir nokkrum árum tók
Gunnar á Grund vel á móti okkur.
Með glaðværð og hlýju fagnaði
hann hverjum fundi við okkur og
börnin okkar fjögur. Gunnar var
hjálpsamur talsvert umfram lík-
amlega getu en hann lét ekki
ónýta mjöðm aftra sér frá bú-
skapnum. Það var orðinn árlegur
viðburður að Gunnar og Reynir í
Hólshúsum bundu með okkur í
þurrbagga og þá lagði Gunnar til
vélar og vinnu. Þegar Dagný
þurfti að vinna verkefni í námi
sínu í iðjuþjálfun um hvernig aldr-
aðir geta haldið áfram að stunda
áhugamál sín var nærtækast að
taka viðtal við Gunnar á Grund,
vin okkar sem féll aldrei verk úr
hendi. Þetta eru stundir sem
verða ljóslifandi í hugum okkar
um alla tíð.
Í kringum Gunnar var einstök
orka sem stafaði af hans mann-
kostum. Þó að útreiðar hafi
minnkað á Grund í seinni tíð var
mikið um gestagang og ævinlega
hringdi síminn hjá Gunnari þegar
við sátum í testofunni. Ég man
ekki eftir að Gunnar hafi orðinu
hallað á nokkurn mann og hann
vildi öll mál leysa með góðu.
Gunnar var félagsmálamaður og
brann fyrir hagsmuni hesta-
manna. Við ræddum oft hrossa-
rækt, hestamennsku og þau verk-
efni sem eru brýn á því sviði. Þar
var Gunnar lausnamiðaður og úr-
ræðagóður.
Lífið í „Grundarplássi“ verður
aldrei eins aftur eftir fráfall vinar
okkar á Grund. Það eru margir
sem bjuggu við aukin lífsgæði
vegna vinskapar við Gunnar. Að
launum hlaut Gunnar mikla vin-
áttu fólks um allt land og allan
heim. Eitt sinn dvöldum við fjöl-
skyldan í sumarhúsi austur á Hér-
aði yfir helgi og þegar ég ætlaði að
borga fyrir gistinguna eftir langt
spjall, meðal annars um Gunnar,
sagði bóndinn: „Ég rukka ekki
vini Gunnars á Grund.“ Þetta lýsir
vel þeirri virðingu sem var borin
fyrir Gunnari á Grund.
Við hjónin og börnin í Hólshús-
um vottum Auði og öllum aðstand-
endum Gunnars samúð. Við vitum
að þau eru rík af minningum sem
ylja og eru leiðarljós í lífinu fram-
undan.
Valur, Dagný og börn.
Kveðja frá flugleiðsögusviði
Isavia
Gunnar hóf grunnnám í flug-
umferðarstjórn árið 1965. Á
starfsferli sínum öðlaðist hann
réttindi til að starfa sem flugum-
ferðarstjóri í flugturnunum á Eg-
ilsstöðum og Akureyri, auk að-
flugs- og ratsjárréttinda fyrir
Akureyrarflugvöll. Árið 1981
fluttist Gunnar frá Egilsstöðum
og hóf störf á Akureyrarflugvelli.
Hann starfaði þar uns hann lét af
störfum árið 1999 vegna starfs-
lokaákvæða.
Að leiðarlokum vil ég fyrir
hönd starfsmanna flugleiðsögu-
sviðs Isavia þakka Gunnari sam-
fylgdina. Fjölskyldu og vinum
vottum við okkar dýpstu samúð.
Ásgeir Pálsson,
framkvæmdastjóri.
✝ Ásta JóhannaSigvaldadóttir
fæddist á Unastöð-
um í Kolbeinsdal,
Skagafirði, 8. mars
1924. Hún lést á
Droplaugarstöðum
24. apríl 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Sigvaldi
Pálsson og Hólm-
fríður Pálmadóttir,
Ólafsfirði. Systkini
hennar voru Ingibjörg Þuríður,
f. 26. maí 1920, d. 4. júní 1925.
Steingrímur Ingimar, f. 18.
apríl 1932, d. 30. maí 2006.
Ásta giftist Pétri Sigurðs-
syni, vélstjóra. f.
15. júlí 1920, d. 7.
október 1972. Börn
þeirra eru Sigvaldi
Hólm, f. 1943, Sig-
ríður, f. 1944, d.
2000, Sigurður, f.
1948. Ásta eign-
aðist níu barna-
börn og 16 barna-
barnabörn.
Ásta og Pétur
bjuggu á Ólafsfirði
og Hofsósi fyrstu búskaparár
sín en síðan lengst af í Reykja-
vík.
Útförin hefur farið fram í
kyrrþey.
Í dag kveðjum við ömmu Ástu
og langar mig að minnast hennar
með nokkrum fátæklegum orð-
um. Fyrstu minningarnar mínar
um ömmu tengjast heimsóknum
fjölskyldunnar til hennar í Ljós-
heimana. Ég man að amma átti
alltaf ís og kók, sem hún bauð
okkur upp á og þótti okkur systk-
inunum þetta mjög gott og best
var að blanda þessu tvennu sam-
an þannig að kókið freyddi um
allt. Amma var mikil handavinnu-
kona og alltaf að vinna í einhverri
handavinnu. Hún var vandvirk og
flink og þó að sjónin væri farin að
daprast hjá henni síðustu ár náði
hún einhvern veginn alltaf að
sinna handavinnunni. Hún tók
líka upp á því að mála á seinni ár-
um og var einnig mjög lunkin við
það. Ég minnist þess þegar ég
var í pössun hjá ömmu eina helgi
að hún kenndi mér að prjóna ull-
arsokka. Ég var yfir mig stolt af
því að geta prjónað sokka, enda
var ég ekki nema svona 8-9 ára,
en amma hafði greinilega lag á
því að einfalda verkið þannig að
ég réði við það. Seinna aðstoðaði
hún mig við flóknari verkefni,
eins og að sauma buxur og kjól og
hekla dúllur í teppi. Þó að teppið
sé ekki fullklárað mun það ein-
hvern tímann klárast og ég mun
hugsa til elsku ömmu þegar ég sit
við og hekla dúllurnar.
Amma og Sigvaldi, sonur
minn, voru góðir vinir og minn-
umst við þess bæði að þegar við
komum í heimsókn þá tíndi
amma alltaf til allt sem til var í
húsinu og bauð okkur t.d. rúsínu-
kökur, snúða, kökur, kók eða
appelsín og stundum soðkökur
sem hún bakaði sjálf og voru hið
mesta hnossgæti. Einn vetur
þegar Sigvaldi var í grunnskóla
þá hjólaði hann einu sinni í viku
til ömmu Ástu og myndaðist fal-
legt samband milli þeirra í þess-
um heimsóknum, sem við erum
þakklát fyrir. Það var því ein-
staklega ánægjulegt að Sigvaldi
skyldi hafa náð að dansa fyrir
ömmu, rétt fyrir andlát hennar,
gamla þjóðdansa á peysufatadag-
inn þegar nemendur Kvenna-
skólans komu í heimsókn á Drop-
laugarstaði.
Við Sigvaldi kveðjum ömmu
með söknuði. Blessuð sé minning
hennar.
Laufey Alda Sigvaldadóttir.
Ásta Jóhanna
Sigvaldadóttir
✝ SigtryggurDavíðsson,
fæddur 10. mars
1930, dáinn 15.
apríl 2018. Yngsta
barn foreldra
sinna, Davíðs Vil-
hjálmssonar, bónda
á Ytri-Brekkum á
Langanesi, og
konu hans, Sigrún-
ar Ragnhildar
Sveinbjörnsdóttur.
Systkini hans voru Axel, Sigríð-
ur, Guðbjörg og Elín, öll látin.
Fósturforeldrar hans voru Guð-
jón Þórðarson og Kristín Salína
Jónsdóttir, bændur á Jaðri á
Langanesi. Fóstursystkini hans
Þórdís (dó ung), Margrét, Þór-
dís, Steinunn, Óskar og Jónína.
Einnig Margrét Kjartansdóttir
og Guðjón Davíðsson. Sig-
tryggur giftist Guðbjörgu Sæ-
mundsdóttur, fædd 9. sept-
ember 1929 í Litla-Gerði í
Dalsmynni, dáin 22. október
1986. Börn þeirra eru Sigrún, f.
7. desember 1964, Sæmundur, f.
23. febrúar 1967,
giftur Kristínu Sig-
urveigu Her-
mannsdóttur, f. 4.
júlí 1967. Synir
þeirra eru Davíð, f.
8. júní 1992, sam-
býliskona Elín
Pálmadóttir, f. 20.
febrúar 1994, og
Hermann, f. 30.
mars 1994, sam-
býliskona Hjördís
Ragna Friðbjarnardóttir, f. 29.
nóvember 1994. Sveinn, f. 22.
nóvember 1970, giftur Önnu
Báru Bergvinsdóttur, f. 2. maí
1972. Dætur þeirra eru Guð-
björg Ósk, f. 6. desember 1996,
sambýlismaður Arnór Reyr Rún-
arsson, f. 13. febrúar 1996, Rak-
el Lind, f. 19. janúar 1998, og
Sigurlaug Anna, f. 23. desember
2005.
Sigtryggur var menntaður
vélvirki og rennismiður og starf-
aði við það alla ævi.
Útför hans fór fram í kyrrþey
að ósk hins látna 24. apríl 2018.
Fyrstu minningar mínar um
Sigtrygg föðurbróður minn ná
aftur í frumbernsku. Ég man
hann fyrst sem Tryggva frænda
á Jaðri, en Jaðar var nýbýli úr
Ytri-Brekkum þar sem hann var
fæddur, yngstur fimm systkina.
Faðir minn var elstur og bjó á
Brekkum á þessum árum, mikill
samgangur var á milli heimil-
anna. Alla tíð var mjög kært
með þeim bræðrum þótt
Tryggvi færi aðeins eins árs
gamall í fóstur að Jaðri en faðir
minn eyddi sínum unglingsárum
austur í Vopnafirði. Minning lifir
um unglinginn Tryggva, þar
sem hann sat í eldhúsinu og
passaði okkur systur. Við höm-
uðumst sem mest við máttum,
hann fylgdist með að ekkert færi
úrskeiðis en ekki skammaði
hann okkur, ég hugsa að hann
hafi aldrei skammað nokkurn
mann en gæti trúað að hann hafi
haft gaman af uppátækjum okk-
ar. Tryggvi var rólyndur og
hafði létta lund, sá skoplegu
hliðarnar á málunum. Hann
fylgdist vel með þjóðmálunum
og hafði gaman af að ræða mál-
in, kom oft með óvæntar athuga-
semdir og hleypti lífi í samræð-
urnar. Það var alla tíð
skemmtilegt og sérlega notalegt
að vera í návist hans allt frá því
að ég, smákrakkinn, fékk að
sitja í hjá honum í vörubílnum
þegar hann var í vegavinnu þar
til ég kvaddi hann á sjúkrabeði,
sáttan við lífið og það sem verða
vildi. Ungur að árum réð hann
sig sem vélgæslumann við
frystihúsið á Þórshöfn en þær
vélar sköffuðu einnig þorpinu
rafmagn. Hann reyndist ábyrg-
ur í því mikilvæga starfi, það átti
við hann. Vorið 1958 fluttist
hann til Akureyrar og lærði vél-
virkjun og rennismíði. Tryggvi
vann lengst af í Vélsmiðjunni
Odda og var flinkur í iðn sinni.
Á Akureyri kynntist hann
Guðbjörgu, sinni góðu eigin-
konu. Þau byggðu sér fallegt
hús í Vanabyggð 10 og þar ól-
ust börnin upp við mikið ást-
ríki. Hún var afar myndarleg
og hagsýn húsmóðir og hann
fyrirvinnan trausta. Hlýjan,
umhyggjusemin, glaðværðin og
gestrisnin réðu ríkjum. Vinir
barnanna sóttu mjög til þeirra,
þar á meðal yngsti sonur minn,
sem var sjö ára þegar ég var
við nám á Akureyri ásamt
börnum mínum. Marga stund
lék sá litli sér í Vanabyggðinni
og oft gættu þau Tryggvi og
Dúdda hans þegar kennsla var
síðdegis. Öll nutum við stuðn-
ings þeirra og hjálpsemi og
marga ánægjustund áttum við
saman.
Eftir að Dúdda lést, langt
um aldur fram, hélt Tryggvi
ótrauður áfram, bar harm sinn
í hljóði og hlúði að börnum sín-
um. Þegar þau stofnuðu sín
heimili eitt af öðru fluttist hann
í litla íbúð að Víðilundi þar sem
heimili hans stóð síðan. Eftir
að Tryggvi fór á eftirlaun var
hann mikið til skiptis hjá son-
um sínum, bændunum Sæ-
mundi og Sveini, tók þátt í bú-
skapnum, lagfærði vélar og
skutlaði barnabörnum. Að
fylgjast með þeim var hans líf
og yndi. Rúna, dóttir hans,
studdi hann síðari árin og þau
voru hvort öðru félagar. Þau
ferðuðust saman um landið á
sumrin, dvöldust í sumarhúsum
og heimsóttu vini og kunningja.
Það var bæði gefandi og gaman
að hitta þau, þau gáfu sér tíma
til að stansa. Ég og mitt fólk
nutum þessara heimsókna.
Tryggvi frændi var einstakur
öðlingur. Blessuð sé minning
hans. Kæra frændfólk, innilegar
samúðarkveðjur.
Björk Axelsdóttir.
Sigtryggur
Davíðsson
Frímann & hálfdán
Útfararþjónusta
Frímann
897 2468
Hálfdán
898 5765
Ólöf
898 3075
Sími: 565 9775
www.uth.is
uth@uth.is
Cadillac 2017
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og systir,
VALGERÐUR GUÐMUNDSDÓTTIR
frá Hliðsnesi,
lést á sjúkrahúsinu í Hamar, Noregi,
föstudaginn 18. maí.
Kistulagning og bálför mun fara fram á sjúkrahúsinu Innlandet í
Hamar, Noregi, að beiðni hinnar látnu föstudaginn 1. júní.
Minningarathöfn á Íslandi fer fram síðar í sumar.
Júlíana Karlsdóttir Víðir Jóhannsson
Þórunn Hafdís Karlsdóttir Bjarni Guðmann Ólafsson
Heiða Björk Karlsdóttir Sigurjón Heiðar Hreinsson
Guðmundur Karl Karlsson Anna Káradóttir
Þór Karlsson Tinna Lárusdóttir
Freyr Karlsson Rósa Kristín Jensdóttir
barnabörn og barnabarnabörn