Morgunblaðið - 06.07.2018, Síða 23

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. JÚLÍ 2018
Sigurjón Valgeir
er fæddur á öðrum
degi ársins 1983.
Hæglátur en þó
kappsamur og
fylginn sér varð hann strax.
Vinnusemi var honum í blóð bor-
in og sem ungur drengur sótti
hann mjög í að taka þátt í dag-
legu amstri okkar og vildi þá
ávallt rétta fram hjálparhönd.
Sigurjón Valgeir var um svo
margt líkur móður sinni, einstak-
lega ljúfur og ávallt tilbúinn til
þess að leggja sitt af mörkum ef
það mætti verða til þess að bæta
hag okkar hinna. Snemma komu
listrænir hæfileikar Sigurjóns
Valgeirs í ljós sem og áhugi hans
fyrir náttúru Íslands. Hann átti
afar gott með að læra og lauk
stúdentsprófi frá Fjölbrauta-
skóla Suðurlands og í framhaldi
af því prófi sem jarðfræðingur.
Eftir útskrift úr Háskóla Íslands
hóf hann störf sem jarðfræðing-
ur við virkjunarframkvæmdir við
Kárahnjúka. Nokkrum mánuð-
um frá útskrift hans úr HÍ skip-
uðust skjótt veður í lofti, hann
veiktist, fékk heilahimnubólgu
og lá meðvitundarlaus á spítala í
marga daga. Honum var ekki
hugað líf. Hann barðist hetjulega
og virtist ná að sigra þann sjúk-
dóm. Svo reyndist hins vegar
ekki, því uppfrá því þjáðist hann
af flogaveiki. Veikindin breyttu í
raun allri hans tilveru. Þessi
stóru högg á heilsu ungs manns
reyndust honum afar erfið. Hann
varð óvinnufær og átti uppfrá því
ekki sömu tækifæri til daglegs
lífs sem jafnaldrar hans upplifðu
og allir stefna að. Fyrstu árin
Sigurjón Valgeir
Hafsteinsson
✝ Sigurjón Val-geir Hafsteins-
son fæddist 2. jan-
úar 1983. Hann lést
20. maí 2018.
Útför hans fór
fram 2. júlí 2018.
neitaði hann þó að
gefast upp og bar-
áttugleðin bar hann
áfram. En áföllin
urðu einungis
stærri og erfiðari,
heilsunni hrakaði
stöðugt. Í þessari
erfiðu stöðu fann
Sigurjón Valgeir
sér þó önnur við-
fangsefni, hann
nýtti sína listrænu
hæfileika til hins ýtrasta. Eftir
hann liggja mörg glerlistaverk,
hann hnýtti veiðiflugur af mikilli
snilld og varð listakokkur. Erfið
veikindi urðu til þess að hann
einangraðist en hann bar það
ekki utan á sér dagsdaglega.
Hann átti góða vini sem hann
mat mikils, náið og gott samband
átti hann við foreldra sína og oft
hugsuðum við hve einstakt sam-
band þeirra í raun var. Sigurjón
Valgeir starfaði síðustu árin sín
mikið með Rauða krossi Íslands,
sem sjálfboðaliði. Hann átti þátt í
að stofna Strákakaffi á Selfossi
en þar hittast strákar í hverri
viku til að rjúfa félagslega ein-
angrun og byggja sig upp.
Strákakaffinu stjórnaði Sigurjón
Valgeir af miklum myndarskap.
Þrátt fyrir óeigngjarnt starf við
að byggja upp andlegt og fé-
lagslegt atgervi annarra þá náði
hann ekki að sigrast á fylgifisk-
um síns erfiða sjúkdóms. Stöðugt
hallaði undan fæti og sjúkdóm-
urinn sótti á, allt þar til hann
ákvað að þessari jarðvist væri
lokið. Eftir sitjum við og veltum
því fyrir okkur hvort einhverju
hefði mátt breyta eða eitthvað
hefði mátt öðruvísi fara. Niður-
staðan er ætíð sú sama, svo er
því miður ekki. Það er sárt að sjá
á eftir ungum frænda sem farinn
er svo allt of fljótt, en minningin
um góðan dreng lifir.
Sigurður Sigurjónsson og
Svandís Ragnarsdóttir.
Nú þegar Sigurjón minn er
farinn frá okkur eftir langt og
strangt veikindastríð langar mig
að setja á blað nokkur orð.
Ein minning sem mér finnst
alltaf jafn skemmtileg og eftir-
minnileg er þegar við fórum til
Reykjavíkur, Erla, Sigurjón
Valgeir og ég, þau buðu mér oft
með þegar þau voru að fara í
læknisheimsóknir til Reykjavík-
ur. Eitt sinn vorum við að fara
upp í Mosfellsbæ og þá fór Sig-
urjón að tala um að hringtorgin
væru svolítið eins og klukka, við
færum inn í hringtorgið t.d. kl. 6
og út kl. 12. Eins og flestir vita
þá eru mörg hringtorg á þessari
leið og okkur Erlu fannst þetta
rökrétt. Síðan spurði ég Sigur-
jón, en hann varð eftir í Mos-
fellsbæ, hvort við færum þá, á
bakaleiðinni, inn kl. 12 og út kl.
6. Hann horfði bara á mig og
hló. Þegar hann kom svo í bílinn
aftur og við fórum til baka þá
fórum við að tala um þetta aftur
og það var sko ekkert smá fynd-
ið, hann skellihló svo mikið að
því hvað við værum vitlausar.
Við áttum eftir að hlæja að
þessu í hverri Reykjavíkurferð
eftir þetta.
Það var eitt og annað sem við
brölluðum saman í þessum ferð-
um okkar, yfirleitt var farið eitt-
hvað að borða og valdi Sigurjón
yfirleitt matsölustaðina því eins
og allir vita kunni hann vel að
meta góðan mat. Það var svo
gaman að fylgjast með honum
borða því hann naut þess svo
innilega og nuddaði saman hönd-
um þegar hann var búinn, sadd-
ur og sæll.
Á tímabili fórum við Sigurjón,
Erla og ég út að borða á Kaffi
krús síðasta föstudag í mánuði.
Það voru ekki margir sem vissu
af þessum ferðum okkar, þetta
voru leyniferðir! og meira að
segja átti þessi félagsskapur
nafn sem ég segi ekki upphátt.
Þetta voru alltaf skemmtilegar
stundir og ég var oft hissa á
hvernig hann nennti að þvælast
með móðursystur sína með sér
en hann Sigurjón minn var svo-
lítið gömul sál og þetta vafðist
ekkert fyrir honum.
Sigurjón kom stundum í kaffi-
sopa til mín (en hann drakk ekki
kaffi) og voru það góðar stundir.
Hann var alltaf svo rólegur, yf-
irvegaður og skemmtilegur. Ég
sagði stundum við hann að mér
fyndist ég vera frekar mamma
hans því við vorum lík í skapi,
held ég, t.d. urðum ekki oft reið
en þegar við urðum reið var
betra fyrir aðra að forða sér og
bæði vorum við ótrúlega þolin-
móð.
Það er mikið sem ég sakna
Sigurjóns, ég er ekki enn búin að
meðtaka það að hann sé farinn
frá okkur. Hann var svo hæfi-
leikaríkur, skemmtilegur, barn-
góður og hafði endalaust marga
hæfileika.
En lífið heldur áfram og við
verðum með tímanum að sætta
okkur við að þetta var þín
ákvörðun eftir langt og strangt
veikindastríð, ég held að fáir hafi
gert sér ljóst hversu erfitt þetta
var þér og þínum.
Ég segi eins og afi sagði alltaf
við okkur barnabörnin þegar við
kvöddum hann: „Megi guð og
góðu englarnir vera með þér.“
Þín móðursystir,
Ingunn.
Árla morguns þann 20. maí sl.
bárust mér þau þungbæru tíð-
indi að Sigurjón Valgeir vinur
minn og jafnaldri væri fallinn
frá. Þessar fréttir komu eins og
þruma úr heiðskíru lofti. Okkar
vinskapur hófst fyrir um 30 ár-
um þegar við 5 ára guttar urðum
nágrannar i Gauksrimanum.
Það var mikið brallað og brasað,
renndum okkur á stóra hól, unn-
um af kappi við snjóhúsagerð,
drógum á eftir okkur spýtubíla
og lögðum vegi fyrir þá, tókum
þátt í útileikjum o.fl. En sjaldan
vorum við aðgerðalausir. Eitt
sumarkvöld fengum við að tjalda
úti garði og ætlunin var að sofa í
tjaldinu um nóttina ásamt vin-
konu okkar sem oft var með
okkur. Þetta var spennandi hjá
okkur og ætluðum við Sigurjón
að vera miklar hetjur og segja
henni nokkrar draugasögur fyr-
ir svefninn, en það vildi nú ekki
betur til en það að við urðum
sjálfir svo hræddir að við flúðum
öll inn til Sigurjóns og gistum
þar. Sigurjón var mikill veiði-
maður og fróður um lífríkið í
vötnum og ám og var duglegur
að fræða mig um allt sem tengd-
ist veiðinni, það var stutt í húm-
orinn hjá honum og gott að vera
í hans félagsskap. Sigurjón var
mjög greiðagóður og vildi allt
fyrir alla gera, hann var vinur
vina sinna. Ég á margar góðar
og skemmtilegar minningar um
Sigurjón vin minn. Að leiðarlok-
um vil ég þakka fyrir góða vin-
áttu og góðar stundir, minningin
lifir um góðan dreng. Elsku Erla
og Hafsteinn og fjölskylda, megi
góður Guð styrkja ykkur á þess-
um erfiða tíma.
Ég vil gjarnan lítið ljóð
láta af hendi rakna.
Eftir kynni afargóð
ég alltaf mun þín sakna
(Guðrún V. Gísladóttir)
Þinn vinur,
Jóhann Ingi Pétursson.
Það er erfitt og óraunverulegt
að setjast niður og skrifa örfá
minningarorð um svo ungan
mann eins og elsku Sigurjón Val-
geir var, sem rétt var að hefja
sína lífsgöngu, en samt búinn að
reyna svo margt. Mikið var á
hann lagt, þegar hann veiktist af
ömurlegum sjúkdómi fyrir tíu ár-
um sem lítil lækning var við.
Fyrst man ég eftir Sigurjóni Val-
geiri sem litlum dreng, það vakti
athygli mína hvað hann var með
sérstaklega falleg augu og löng
augnhár.
Í mörg ár höfum við verið ná-
grannar í Lambhaganum, þar
sem hann bjó hjá foreldrum sín-
um. Það voru haldin mörg pal-
lapartíin sem voru mjög
skemmtileg, oft var farið í hina
ýmsu leiki. Einn dag á ári áttum
við Sigurjón sem algjört leynd-
armál, hann átti það til að færa
mér rós eða senda mér skilaboð.
Honum fannst þessi dagur stór-
merkilegur. Sigurjón Valgeir var
listakokkur. Það var ósjaldan
sem hann stóð við eldavélina að
elda eitthvað gott þegar ég kíkti
yfir til þeirra í kaffisopa. Þeir
feðgar hann og pabbi hans Haf-
steinn reiddu fram margar veisl-
urnar með þvílíkum sóma. Hann
var einnig listamaður í glervinnu,
bjó til allskyns diska, kertastjaka
og fleira.
Eina nýársnótt fyrir ekki svo
löngu sátum við á spjalli í bíl-
skúrnum hjá mér, þar sem við
ræddum lífið og dauðann. Hann
var aðframkominn, gat ekki
hugsað sér að lifa svona og fá
ekki lækningu. Hann hafði líka
áhyggjur af því að leggja þetta á
fólkið sitt og vera svona háður
því. Það var aðdáunarvert hvað
sambandið á milli Sigurjóns og
foreldra hans var gott. Þeir feðg-
ar fóru mikið að veiða saman, þá
oftast í Ölfusá. Og það var ósjald-
an sem maður sá hann í bílnum
með mömmu sinni, sem studdi
hann í öllum læknaheimsóknum
hér á landi og erlendis. Sigurjón
var virkur félagi í Rauða kross-
inum á Selfossi, hann var m.a.
umsjónarmaður neyðarvarna.
Hann hafði mikinn áhuga á alls-
konar garðyrkju. Sigurjón var
jarðfræðingur að mennt og hafði
sérstakan áhuga á að fylgjast
með jarðskjálftamælum og öllu
sem því tengdist. Hann var sann-
kallað náttúrubarn.
Það er ósanngjarnt að svo
ungur maður sem átti allt lífið
framundan skuli hafa þurft að
berjast við þennan sjúkdóm sem
virtist vera ólæknanlegur.
Að leiðarlokum vil ég þakka
Sigurjóni Valgeiri allar góðar
stundir sem við áttum og sendi
um leið innilegar samúðarkveðj-
ur vegna ótímabærs andláts hans
til elsku Erlu, Hafsteins, Stein-
ars, Kristrúnar, Önnu Rakelar,
Guðlaugar Stellu, Sigurjóns
Þórs, ömmu Gullu og Sigurjóns
afa, alls frændfólks og vina Sig-
urjóns Valgeirs. Megi góður Guð
gefa ykkur styrk til að takast á
við sorgina og erfiða tíma sem
framundan eru.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni
(Bubbi Morthens)
Hvíl í friði, kæri vinur.
Lilja Smára.
Sigurjón, þú hefur verið besti
vinur minn í ansi mörg ár. Ég
veit að einhverjum þótti það
nokkuð skrítin vinátta svona til
þess að byrja með. Þú ert nátt-
úrlega tveimur árum yngri en ég
og það er frekar mikið þegar
maður er 13 og 11. Við vorum
náttúrlega fljótir að átta okkur á
því að þetta var ekki nema eitt
og hálft ár þar sem þú ert fædd-
ur svo snemma í árinu en ég
sumarbarn. Við kynntumst fyrst
í gegnum handboltann því þú
spilaðir upp fyrir þig, eins stór
og sterkur og þú ert. Vegna ald-
ursbilsins gengum við ávallt und-
ir nafninu Birgir og barnið og
okkur fannst bara ekkert að því
enda sjaldan verið að spá of mik-
ið í því hvað öðrum finnst.
Við höfum brallað svo ótrúlega
margt saman að heilt Morgun-
blað myndi ekki duga til þess að
segja frá því öllu. Þess vegna
ætla ég að segja þér hversu mik-
ið vinátta okkar hefur gert fyrir
mig og mína. Þú varst alltaf til
staðar, duglegur, hjálpsamur, ró-
legur og gömul sál eins og ég
sjálfur, félagslyndur, ótrúlegur
veiðimaður (flestallt sem ég kann
í veiði í dag á ég þér að þakka),
traustur, trúnaðarvinur (það er
ýmislegt sem við vitum hvor um
annan sem enginn annar veit).
Allt þetta og mikið meira til er
það sem ég sakna og mun sakna
allt til enda. Það er erfitt að geta
ekki tekið upp símtólið og tékkað
hvort þú sért ekki til í að koma í
veiði, kíkja í einn öl eða skella sér
á tónleika, horfa á boltann eða
bara sitja í þögninni sem er ein-
mitt það sem bestu vinir gera.
Ég ætla samt að halda áfram að
taka þig með í þetta allt saman,
þú verður með í hjartanu og hug-
anum og það er einmitt það sem
þú sagðir við mig í draumnum
um daginn, þú ætlar að halda
áfram að vera með og þú verður
með.
Þú sagðir mér einhvern tím-
ann að maður vissi hverjir væru
vinir sínir eftir að þú lentir í
þessum afar erfiðu og ósann-
gjörnu veikindum. Bestu vinir
halda áfram að vera vinir þó ann-
ar veikist, það var stundum erfitt
að sætta sig við að þú varst
breyttur maður eftir þau og við
tókum það spjall eins og öll hin.
Erfitt fyrir mig en kallinn minn,
enn erfiðara fyrir þig. Við sætt-
um okkur við það.
Minningarnar koma til með að
ylja mér alla tíð. Sú nýjasta er
bara eins og svo margar aðrar.
Við hittumst í góðra vina hópi.
Skemmtum okkur, skemmtum
okkur mjög vel. Tókum samt
spjallið undir fjögur augu þegar
leið á kvöldið eins og svo oft áð-
ur, ræddum málin af einlægni og
ákveðni. Skelltum okkur svo á
ball og vorum glaðir. Í síðasta
skiptið sem ég sá þig, elsku Sig-
urjón minn, brostir þú með öllu
andlitinu. Það er mikilvægt.
Elsku besti vinur minn, hvíldu
í friði. Þú heldur áfram að vera
með. Alltaf.
Birgir Aðalbjarnarson og
fjölskylda.
Nú kveðjum við góðan vin og
skólafélaga.
Við vorum svo lánsamar að
vera í bekk með Sigurjóni Val-
geiri í gegnum grunnskólagöng-
una. Minningarnar staldra við
brosmildan glókoll, stóran og
stæðilegan strák sem var alla tíð
mikið ljúfmenni. Hann hafði
áhuga á öllu mögulegu og það
var sama hvort það var náttúru-
fræði, handavinna, smíði eða
leikfimi, Sigurjón stóð sig alltaf
vel. Sigurjón var góður félagi,
hann var ljúfur og skemmtilegur
og hafði alveg ótrúlega smitandi
hlátur.
Við erum þakklátar fyrir að
hafa fengið að bindast sterkum
böndum strax í barnæsku og að
hafa notið vináttu Sigurjóns á
uppvaxtarárunum. Síðastliðin ár
höfum við farið hvert í sína átt-
ina. Við búum ekki öll á æsku-
slóðum, sumir fóru í háskóla,
aðrir fluttu til annarra landa en
eitt eigum við og það eru ræt-
urnar sem tengja okkur saman.
„Að vaxa sitt í hvora áttina breytir ekki
þeirri staðreynd að við uxum og
þroskuðumst saman hlið við hlið í
langan tíma. Rætur okkar verða alltaf
bundnar saman og við erum þakklát
fyrir það.“ (Ally Condie)
Elsku Hafsteinn, Erla, Stein-
ar, Guðlaug Stella og fjölskylda,
megið þið finna styrk hvert í
öðru á þessum erfiðu tímum.
Elsku Sigurjón Valgeir, þín
verður sárt saknað.
Nú er komið stórt skarð í ár-
ganginn okkar en við hlýjum
okkur við það að þú ert kominn
heim.
Að ferðalokum finn ég þig
sem mér fagnar höndum tveim.
Ég er kominn heim
já, ég er kominn heim.
(Jón Sigurðsson)
Þínar vinkonur,
Auður, Sigrún,
Harpa Rut, Arndís
Ey og Lena.
Mánudaginn 2. júlí kvöddum
við Sigurjón Valgeir sem lést
langt fyrir aldur fram. Það er
stundum erfitt að sætta sig við
örlögin sem okkur eru ásköpuð
og við verðum að lúta. Það er
samt alltaf jafn sárt þegar ungu
og efnilegu fólki í blóma lífsins er
kippt frá okkur vegna veikinda
eða slysa.
Sigurjón Valgeir tókst á við
veikindi sín af miklu æðruleysi
og yfirvegun. Vegna veikindanna
þurfti Sigurjón að kveðja starfið
sem hann unni og hafði menntað
sig til. Hann lét það þó ekki buga
sig og var duglegur að finna sér
ný verkefni sem hann sinnti af
mikilli fagmennsku. Sigurjón
sinnti sjálfboðaliðastörfum hjá
Rauða krossinum og fékkst við
listsköpun.
Sérhver draumur lifir aðeins eina nótt
sérhver alda rís en hnígur jafnan skjótt
hverju orði fylgir þögn
og þögnin hverfur alltof fljótt.
En þó að augnablikið aldrei fylli stund
skaltu eiga við það mikilvægan fund
því að tár sem þerrað burt
aldrei nær að græða grund.
Líttu sérhvert sólarlag,
sem þitt hinsta væri það.
Því morgni eftir orðinn dag
enginn gengur vísum að.
(Bragi Valdimar Skúlason.)
Elsku Erla og Hafsteinn, á
þessum sorgartímum hugsa ég
til orða Kahlils Gibran í „Spá-
manninum“ en þar segir hann
m.a. um sorgina: „Þegar þú ert
sorgmæddur, skoðaðu þá aftur
huga þinn, og þú munt sjá, að þú
grætur vegna þess, sem var gleði
þín …“
Þið voruð öll svo miklir fé-
lagar og gerðuð svo margt sam-
an. Frábæra fjölskylda, megi all-
ar dásamlegar minningar um
ykkar einstaka Sigurjón Valgeir
verða huggun á þessum erfiðu
tímum.
Ykkar
Jóhanna.
✝ Björk Björg-vinsdóttir
fæddist á Djúpa-
vogi 29. september
1942. Hún lést á
Sjúkrahúsinu á Ak-
ureyri 8. júní 2018.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Þor-
gerður Péturs-
dóttir, f. 2.8. 1913,
d. 3.7. 1997, og
Halldór Björgvin
Ívarsson, f. 18.12. 1904, d. 7.12.
1988.
Systkini Bjarkar voru: 1) Una
Stefanía, f. 1931, d. 1995, 2)
Anna Margrét, f. 1934, d. 1951,
3) Haukur, f. 1935, 4) Fjóla, f.
1937, d. 2017, 5) Ragna, f. 1938,
6) Berta, f. 1939, 7) Ívar, f. 1941,
8) Pétur, f. 1944, 9) óskírð
stúlka, f. og d. 1945, 10) Hrafn-
hildur, f. 1947, 11) Pálmar, f.
1949, og 12) Anna Margrét, f.
1951.
Björk var gift Bergvini Svav-
arssyni, f. 1937, d. 2010. Þau
slitu samvistum.
Eftirlifandi eig-
inmaður Bjarkar er
Albert Ólafsson, f.
1936, búsettur á
Akureyri. Börn
Bjarkar eru: 1)
Guðný Bergvins-
dóttir, eiginmaður
hennar er Stefán
Arnaldsson, 2)
Borghildur María
Bergvinsdóttir, 3)
Þorgerður Berg-
vinsdóttir, eiginmaður hennar
er Valdimar Björn Davíðsson.
Ömmubörn Bjarkar eru:
Bergvin Stefánsson, Sara Björk
Sigurðardóttir, Guðný Ósk
Sigurðardóttir, Guðbjartur
Kristinn Kristinsson, Björk
Guðnadóttir og Arndís Guðna-
dóttir.
Björk eignaðist sex lang-
ömmubörn en þau eru: Karítas
Von, Una Rakel, Maren Dögg,
Alexander Guðni, Aníta Rán og
Natan Breki.
Útförin hefur farið fram í
kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Elsku tengdó, kærar þakkir
fyrir að hafa verið mér tengda-
móðir og móðir í senn.
Hafðu þökk, mín kæra, fyrir
allt og allt.
Þinn tengdasonur,
Stefán Arnaldsson.
Björk
Björgvinsdóttir