Morgunblaðið - 03.08.2018, Qupperneq 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. ÁGÚST 2018
kenndi litlum börnum aga með
yndislegheitum í krílatímum Tae
Kwon Do, hún stofnaði félaga-
samtökin Kóder til þess að auka
aðgengi forréttindasnauðra
krakka að forritun þar sem hún
einblíndi á forritunarkennslu
fyrir stelpur, hún prjónaði og
heklaði föt á börnin sín og vina
sinna, hún var sveitastelpa sem
bauð vinum í sveitina sína svo
börnin þeirra gætu hitt dýrin á
bænum.
Helga gaf tíma sinn endalaust
fyrir þá sem minna mega sín og
var drullusama um að vera með
gleraugu sem var tjaslað saman
með límbandi. Helga hljóp áfram
án þess að stoppa og lét hlutina í
kringum sig einfaldlega virka.
Hennar rödd mun lifa áfram og
skal lifa áfram því svona töffari
má ekki gleymast. Get ekki
ímyndað mér aðra tveggja barna
móður í doktorsnámi talandi um
að grýta fylgju í andlit fjármála-
ráðherra í miðri ljósmæðradeilu.
Þetta er ógeðslega ósanngjarnt.
Með einlægu þakklæti fyrir að
hafa kynnst þessari mögnuðu
konu bið ég allar vættir veraldar
að vernda Jón, Árúnu Emmu og
Sivíu á þessum óskiljanlegu tím-
um.
Elísabet Ólafsdóttir.
Það byrjaði allt í sögutíma ár-
ið 2000. Þú sast ein og ég kom til
þín. Þú líktist mér, nema hvað þú
varst enn meiri proffi en ég. Og
þó að mitt kastaníubrúna hafi
ekki komist í hálfkvisti við makk-
ann þinn rauða þá vorum við báð-
ar með spangir.
Sama kvöld hittumst við í
Norðurkjallara á rokktónleikum.
Það voru raunverulegir rokktón-
leikar og við komumst að því að
tónlistarsmekkur okkar var leið
til björgunar úr proffaskap okk-
ar. Og þú varst með gaddabelti.
Og það voru strákar. Og við fór-
um í bæinn.
Takk Helga fyrir að bjarga
mér gegnum lífið! Ég kunni á gít-
ar og þú kunnir að semja ótrúleg
ljóð um lífið og dauðann. Og við
sömdum lag. Og við fluttum það
á tónsmíðakeppni MH. Og við
unnum til verðlauna! Því þú
söngst svo illa og Setta var svo
flott í gullfiskabúningnum. Og
við höfðum búið til steikarpönnu
úr pappamassa.
Svo þegar okkur datt ekki
lengur neitt í hug til að gera varð
Viðurstyggð til. Við komumst að
því að þrátt fyrir kyn okkar gát-
um við raunverulega stofnað
hljómsveit. Og hún varð fagur-
lega mótuð í fullkomnu paunki.
Þarna vorum við þrjár – þú, ég
og Guðrún – og við vorum full-
komnar. Við lærðum að garga,
við lærðum að berja, við lærðum
að slá. Og þannig verður til
paunk. Fullkomið. Paunk.
Ég var alltaf aðeins vitlausari
og hvatvísari, þangað til í ferð-
inni okkar til Barselóna með
Guðbjörgu og Guðrúnu að það
var einsog við hefðum skipt um
persónuleika. Ég var orðin ábyrg
og þú tryllt. Þú komst út af kló-
settinu og söngst hástöfum
When They Kick Out Your Front
Door How You Gonna Come??!!!
og það var beint í flasið á fullum
bar af því ofur svalasta fólki sem
nokkurn tímann hefur fyrirfund-
ist. Aldrei hef ég séð jafneinlæga
gleði með tónlist né heldur neina
manneskju jafnskömmustulega á
jafnfyndinn hátt! Við fórum út af
barnum, þú rauð einsog hárið
þitt og við hinar í hláturskasti.
Vissirðu að Nonni tjáði okkur
vinkonunum á Háskólatorgi
miðju svo allir heyrðu hversu
skotinn hann væri í þér? Og þið
eignuðust hvort annað og þið
voruð fullkomin. Það besta var
þegar hann bauð þér á þína eigin
tónleika og þú komst honum á
óvart bak við settið. Því þú komst
alltaf á óvart.
Framan af gerðum við alltaf
allt eins. Við lærðum báðar
mannfræði. Við skrifuðum Hugs-
andi greinar. Við ferðuðumst
báðar um framandi slóðir. Og
þegar þú tjáðir mér að þú værir
ólétt þá varð ég það líka.
Þú hafðir alltaf trú á mér þó
ég hafi ekki haft það sjálf, og mér
þykir það leitt, því betra sjálfs-
traust hefði gert mig að betri
vinkonu.
Helga! Helga! Helga! Mig
langar að kalla nafn þitt af hús-
þökum því við sem þekktum þig
vissum að þú varst aðeins betri
en allt annað fólk. Þú prjónaðir
Frozen-dúkkur handa dætrum
þínum. Þú kenndir tugum
stelpna að spila á trommur. Þú
talaðir við eins marga hælisleit-
endur og þú mögulega gast. Þú
skrifaðir á Stundinni um allt sem
skiptir mestu máli. Þú þekktir
allt mikilvægasta fólkið. Og þú
varst fallegust allra. Þú varst
alltaf einsog sól.
Þú verður mér alltaf kærust.
Þín
Katla.
Hvernig á að tjá hið ólýsan-
lega? Að ung kona í blóma lífsins
er fallin frá fjölskyldu sinni, eig-
inmanni og tveimur ungum börn-
um. Kona sem átti drauma og
vildi sjá dætur sínar vaxa og
dafna.
Helga var og mun alltaf vera í
huga okkar einstök ung kona.
Dásamleg mamma og baráttu-
kona fyrir málefnum þeirra sem
enga rödd hafa í samfélaginu.
Hún barðist fram á síðustu vikur
ævi sinnar fyrir réttindum flótta-
manna og var eindreginn nátt-
úruverndari. Mótlætið stoppaði
Helgu aldrei, hún stóð upp, sagði
sína skoðun og var óhrædd því
sannfæring hennar var svo
sterk. Hún stóð eins og klettur
með vinum sínum sem voru
dæmdir af sumum í samfélaginu,
sá það góða í fólki og lét ekki af-
vegaleiða sig af útliti, þjóðerni
eða trúarbrögðum. Af hverju
Helga, sem setti alltaf aðra í for-
gang og átti svo margt ógert?
Það er varasöm spurning því við
vitum að við munum ekki fá svör
við henni né myndum við sætta
okkur við þau svör.
Sagt er að auðveldara sé að
samþykkja dauðann fyrir þau
sem eru annaðhvort strangtrúuð
eða trúa á ekkert æðra. Flest er-
um við einhvers staðar þar á
milli; viljum trúa á huggun frá
æðsta valdi en erum samt svo
ósátt við þær staðreyndir sem
blasa við. Réttlæti mun ekki og
getur ekki komið fram í þessu –
þá verður ósk um huggun eftir.
Hvað getur huggað syrgjandi
fjölskyldu? Því er erfitt að svara
og kannski ómögulegt að ætlast
til þess. En í grein eftir Helgu í
Stundinni frá mars sl. má finna
vísbendingu um hvernig við get-
um syrgt hana. Þar skrifar hún
af einlægni um vin sinn: „Við
skulum ekki gráta Hauk, heldur
taka upp málstað hans. Við skul-
um aldrei aftur leyfa okkur að
horfa í hina áttina.[...] Það þýðir
þó ekki að ég sakni hans ekki.
Það er svo lýsandi fyrir hans kar-
akter að þegar ég hitti hann næst
þá hafði hann meiri áhyggjur af
mér en sjálfum sér. Ég bjóst ekki
við því að hann færi á undan mér
yfir um. Ég get ekki verið sorg-
mædd yfir falli hans. Hann lifði
og dó með hugsjónum sínum og
var baráttumaður út í gegn.
Þetta var það sem hann vildi og
ég er stolt af honum.“ Okkur
finnst þessi orð best lýsa Helgu
sjálfri! Kannski má leita hugg-
unar í þessum orðum hennar?:
„Ekki gráta vegna mín, takið
upp málstaðinn minn í staðinn.
Hlúið að ástvinum mínum til að
hjálpa þeim að komast yfir sorg-
ina og haldið áfram baráttunni
fyrir mannréttindum!“
Þrátt fyrir harða baráttu við
sjúkdóminn hélt Helga áfram að
berjast fyrir þau sem gátu það
ekki sjálf og að hlúa að dætrum
sínum og Nonna, hún leitaðist við
að létta þeim lífið þó að hún þjáð-
ist sjálf. Það er enginn vafi í hug-
um okkar að hugur Helgu væri
núna með ættingjum hennar sem
ganga í gegnum óhugsandi sorg-
arferli. Að hún vilji vernda þau
og aðra ástvini frá sorginni.
Kannski segði hún: „Ekki vera
sorgmædd, verið stolt af mér!“
Elsku fjölskylda, það er svo
lítið sem við getum boðið annað
en að vera til staðar ef þið óskið
þess. Að hlusta, ganga með ykk-
ur og styðja við bak ykkar, svo að
vonandi megi sorgin með tíman-
um breytast í stolt af Helgu.
Kæru vinir, við vottum ykkur öll-
um dýpstu samúð á sorgar-
stundum ykkar.
Meike Erika Witt
og Ralf Duerholt.
Anna Sigríður
Valdimarsdóttir og
Gunnar Sigfús Jónsson.
Ég minnist Helgu úr margs
konar samhengi. Ég leit alltaf
upp til hennar, enda varla annað
hægt – hún var svo klár, svo
skemmtileg og algjör töffari. Við
vorum samtíða í MH en kynnt-
umst ekki að ráði fyrr en seinna,
meðal annars gegnum starf
Stelpur rokka. Ég á erfitt með að
hugsa mér betri fyrirmynd en
Helgu fyrir ungar stelpur (og
fullorðnar konur!) með tónlistar-
drauma – Helgu, sem stofnaði
pönkhljómsveit af femínískri
hugsjón og fór út í uppistand af
sömu hugsjón; ekki endilega af
því að henni þætti hún svo fyndin
– þó að það hafi hún sannarlega
verið – heldur fyrst og fremst af
því að henni fannst skorta konur
í stétt uppistandara. Þannig var
Helga. Ekki var nóg með að hún
fengi frábærar hugmyndir held-
ur fylgdi hún þeim líka eftir. Hún
var réttsýn og fylgin sér, sönn
fyrirmynd í því að vera aktívisti
og manneskja. Hún kenndi mér
það litla sem ég kann á trommur,
á einni stórkostlegri helgi. Það er
óskiljanlegt að eiga að kveðja
jafn stórbrotna manneskju og
hana. Fjölskyldu hennar votta ég
innilega samúð og samhryggð.
Erla Elíasdóttir Völudóttir.
Fyrst þegar ég hitti Helgu – í
teiti með ungum háskólanemum
– komumst við að því að við hefð-
um verið bekkjarsystur í Flúða-
skóla ef ég hefði ekki flutt úr
Hrunamannahreppi ellefu ára
gömul. Helga átti því alltaf sér-
stakan stað í huga mér: Svona
„hvað ef“-stað. Hvað ef við hefð-
um orðið vinkonur þrettán ára
gamlar? Tvær leitandi sálir með
útþrá; bókhneigðar, forvitnar og
með mikla sköpunarþrá.
Við Helga vorum saman í
klíku, í sömu senu, tilheyrðum
sama menginu. Ég fékk allt
barnadótið frá Helgu og kom því
svo áfram til næsta barnafólks.
Við vorum vinkonur í gegnum
kröftugan hóp kvenna sem var
með pólitískan usla og kom bylt-
ingakenndum verkefnum á fót.
Helga kom mér fyrir sjónir sem
kletturinn í þessum hópi, vinnu-
söm, gagnrýnin og orkumikil. Ég
hitti Helgu, Nonna og stelpurnar
aldrei eins oft og ég hefði viljað,
við vorum svo oft á sitthvorum
staðnum. En í hvert sinn sem ég
hitti Helgu áttum við í miklum
samræðum sem ég tók heim með
mér og hugsaði lengi um. Ég
dáðist að atorku hennar og
hvernig hún gat unnið erfið verk-
efni og lesið sér til um erfiðar að-
stæður annarra án þess að reyn-
ast það yfirþyrmandi og sökkva
sér í sjónvarpsgláp eins og ég
sjálf. Enda var hún fróð og hafði
mikla færni í að greina sögu og
samtíma.
Helga var ein af fyrirmyndum
mínum sem foreldri sem fór sín-
ar eigin leiðir. Hún og Nonni
gistu í stofunni hjá mér í London
með Árúnu nokkurra mánaða, á
ferð um Evrópu með bakpoka og
espressó-könnu. Að ferðast
ódýrt með ungabarn var eins og
að drekka vatn fyrir þeim! Síðar
þegar ég bar þessa rómantísku
sýn mína undir hana var Helga
söm sjálfri sér, algerlega niðri á
jörðinni og tjáði mér að þetta
hefði nú verið frekar erfitt. Þeg-
ar við eitthvert sinnið ræddum
kvenfrelsi velti Helga fyrir sér
muninum á okkar kynslóð og
kynslóð mæðra okkar. Þær
höfðu barist fyrir sjálfstæði og
vinnufrelsi en okkar kynslóð
hefði ef til vill minni áhuga á
launavinnu og sæi gildi þess að
geta verið heima með börnunum
án þess að stressast yfir vinnu.
Ég er ekki viss um að Helga
sjálf hefði fílað það sem ég vil
hér segja en Ísland hefur misst
eina af sínum bestu manneskj-
um. Við höfum misst yndislega
móður, dóttur, maka og vinkonu.
Við höfum líka misst eina af fróð-
ustu, gagnrýnustu og skilnings-
ríkustu manneskjum sem ég hef
hitt fyrir á þessu skeri. Ég hugs-
aði oft með mér, sagði það á fés-
bók og við Helgu (sem yppti öxl-
um eða hristi kollinn), að ég vildi
konu eins og hana í valdamikið
starf á Íslandi. Þá hefði ég andað
léttar. Hún hefði haldið áfram að
gera stórkostlega hluti; hún hef-
ur þegar umbylt ótalmörgu. Ég
hafði sjálf hugsað um fræðilegt
framtíðarverkefni sem ég vildi
gera með Helgu. Það er búið að
höggva skarð í okkur. Ég veit að
í verkefnum framtíðar mun ég
spyrja mig: hvað hefði Helga
gert? Og hvað ef við hefðum ver-
ið þessar vinkonur í Hreppun-
um? Hvað ef við hefðum starfað
saman í háskólanum í framtíð-
inni? Allir þessir mögulegu
heimar munu búa með mér sem
og lifandi minning um þessa fal-
legu, ótrúlegu konu með mikla
djúprauða hárið.
Nanna Hlín Halldórsdóttir.
Helga, elsku vinkona mín,
Ég er svo þakklát fyrir að
leiðir okkar lágu saman í mann-
fræðinni fyrir 13 árum og að við
höfum ræktað fallega vináttu
alla tíð síðan.
Ég tók upp pönktónleikana
þína, gjörninga og uppistönd.
Við plöntuðum trjám fyrir vest-
an og fórum til Danmerkur á
COP 15 mótmælin með Önnu.
Við unnum saman í Stelpur
rokka! og áttum svo margar góð-
ar stundir í alls konar ævintýr-
um saman og með vinkonunum
okkar.
Við Nick og þið Nonni áttum
yndislegar stundir saman í
Reykjavík, í Hlíð og í Reykja-
lundi. Þú yfirleitt búin að elda
ruslaðan mat eða súpukjöt og
reiða fram súkkulaðimússið sem
við elskuðum. Við drukkum
heimabruggaða bjórinn ykkar
Nonna, spiluðum og plönuðum
endalaust; húsasmíðar og rækt-
un í sveitunum okkar, ferðalög,
nám og framtíðar-rannsóknar-
leiðangrana þína út um heim.
Það var pönk-sprengikraftur í
þér sem var alkunnur. Mottóið
þitt var: Gerum þetta! Þú varst
alltaf að skrifa, prjóna, plana,
tromma, styðja, skapa, gera súra
sketsa.
Ég leit svo mikið upp til þín og
ég reiddi mig á visku þína og sér-
þekkingu. Mér fannst þú einfald-
lega oftast vita best. Innsæið
þitt var áttaviti fyrir mig og fyrir
svo marga aðra sem þú veittir
innblástur til að lifa fallegu og
réttlátu lífi. Engin sóun, glingur
og plast. Bara fræ, plöntur og
það sanna, rétta og fallega. Þú
gafst stelpunum þínum kær-
leiksríkt uppeldi til framtíðar.
Þú varst baráttuleiðtogi og
lagðir líf þitt og sál í svo mörg
verkefni; í umhverfisverndina,
hælisleitendamálin, femínískt
starf og margvíslegar andkapí-
talískar hreyfingar. Frá þér
streymdu snilldarlega vel skrif-
aðar fræðigreinar og pistlar. Þú
stofnaðir byltingarblaðið Róst-
ur, skipulagðir mótmæli, styrkt-
artónleika og tónleikahátíðina
Þjórshátíð og stofnaðir samtökin
Kóder með Nonna.
Þetta er ekki nema brot af
þínum góðu verkum. Þú varst
langt komin í doktorsnáminu og
lést veikindin ekki stoppa þig.
Þú varst alltaf ósérhlífin og hélst
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann
Hjartans þakkir fyrir hlýhug og samúð
vegna andláts og útfarar
ÞORMARS SKAFTASONAR,
Laugarbökkum.
Sérstakar þakkir til starfsfólks
Heilbrigðisstofnunar Sauðárkróks og
gjörgæslu- og lyflækningadeildar Sjúkrahúss Akureyrar.
Edda Stefáns Þórarinsdóttir
og fjölskylda
Karl Gunnar Þormarsson
og börn
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar og
tengdamóðir, amma og langamma,
ÁSTDÍS JÓHANNA STEFÁNSDÓTTIR,
Ytra Hrauni, Landbroti,
Kirkjubæjarklaustri,
lést á heimili sínu laugardaginn 28. júlí.
Jarðarförin fer fram frá Prestbakkakirkju á Síðu
miðvikudaginn 8. ágúst klukkan 13:00.
Blóm og kransar eru vinsamlega afþökkuð en þeim sem vilja
minnast hennar er bent á Björgunarsveitina Kyndil á
Kirkjubæjarklaustri.
Arnar Eysteinn Sigurðsson
Sigurður Arnarsson Guðrún Þorsteinsdóttir
Guðrún Arnarsdóttir
Þorkell Arnarsson Sigríður Sveinsdóttir
Guðni Arnarsson Aðalbjörg Runólfsdóttir
Steinunn Ósk Arnarsdóttir Gunnar Örn Gunnarsson
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi
og langafi,
VILHJÁLMUR ÓLAFSSON,
Arnarsmára 2,
Kópavogi,
lést á Landspítalanum, Fossvogi,
miðvikudaginn 1. ágúst.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Birna Þóra Vilhjálmsdóttir
Ólafur S. Vilhjálmsson Sigrún Steingrímsdóttir
Þórður Örn Vilhjálmsson Jóhanna Ólafsdóttir
Sigurlaug Vilhjálmsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
ÓLAFUR JÓN JÓNSSON
bóndi á Teygingalæk,
sem lést laugardaginn 28. júlí, verður
jarðsunginn frá Prestbakkakirkju á Síðu,
föstudaginn 10. ágúst, klukkan 14.
Sveinbjörg G. Ingimundardóttir
Valgeir Ingi Ólafsson Kristín Anný Jónsdóttir
Margrét Ólafsdóttir Ingi Kristinn Magnússon
barnabörn og barnabarnabörn
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Minningargreinar
SJÁ SÍÐU 24