Morgunblaðið - 03.08.2018, Qupperneq 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. ÁGÚST 2018
Helga Katrín
Tryggvadóttir
húmornum þínum og æðruleysi
fram á síðasta dag.
Ég er svo þakklát fyrir að
hafa átt stund með þér rétt áður
en þú kvaddir. Við ræddum um
sveitirnar okkar og um stelpurn-
ar þínar. Þú varst glöð að fá
snöpp frá Árúnu Emmu úr sveit-
inni og þú varst stolt af því hvað
það gengi vel hjá henni og Sivíu
Láru. Þú varst bjartsýn. Það síð-
asta sem við sögðum við hvor
aðra er að allt væri nú á uppleið.
Við erum mörg sem munum
fylgja þínum hjartans hugsjón-
um og baráttueldi og vinna að
því að allt fari til betri vegar.
Þegar við afnemum landamærin
og björgum Þjórsá verður það í
þínu nafni, vinkona.
Umfram allt varstu sterk.
Sterka vinkona mín. Ég elska
þig. Ég mun segja stelpunum
þínum sögur af því hversu ynd-
isleg kona þú varst.
Ég votta Nonna, Árúnu
Emmu, Sivíu Láru, Önnu Maríu,
Tryggva, Jóhönnu og Guðnýju
mína dýpstu samúð sem og öll-
um aðstandendum Helgu.
Áslaug Einarsdóttir.
Elsku Helga Katrín,
það hryggir mig óendanlega
að sitja hér og skrifa um þig
minningargrein. Það fyllir mig
líka reiði. Réttlátri reiði. Sem
var einmitt einn af þínum mörgu
kostum. Innra með þér brann
réttlát reiði, sérstaklega yfir ör-
lögum annarra og þú notaðir
hana sem, að því er virtist, enda-
laust eldsneyti til þess að rétta
heiminn af á svo mörgum víg-
stöðvum. Beittir henni á hár-
beittan, óhræddan og vægðar-
lausan hátt. Ég mun aldrei sætta
mig við að hafa misst þig svona
snemma. Takk fyrir að vera fyr-
irmynd um hvernig maður þarf
ekki að sætta sig við lífið eins og
það er. Takk fyrir að kenna mér
eldmóð. Takk fyrir að kenna mér
þrjósku og einbeitni. Takk fyrir
að reyna að kenna mér að hekla.
Takk fyrir alla kaffibollana og
gulrótarkökurnar. Takk fyrir
stundirnar sem við lágum saman
í þynnku. Takk fyrir klaufaskap-
inn þinn sem fékk mig alltaf til
að hlæja. Takk fyrir stelpurnar
þínar sem munu einn daginn
sigra heiminn, enda búnar þín-
um fallegum eiginleikum. Takk
fyrir róttæknina og skörpu sýn-
ina þína. Takk, elsku Helga mín,
fyrir að vera vinur huga míns.
Sjáumst aftur, elsku vinkona,
Þín,
Valdís Björt
Guðmundsdóttir.
Leiðir okkar Helgu lágu sam-
an fyrir alllöngu þegar við unn-
um bæði í Ræktunarstöðinni í
Fossvogi. Við kynntumst þó ekki
almennilega fyrr en í háskólan-
um, jafnvel þó að við höfum bæði
farið í MH. Þá var akurinn
plægður fyrir þátttöku okkar í
róttækri pólitík og þar hafði
Helga mikil áhrif á mig og aðra í
kringum okkur með rökfestu
sinni og réttlátri reiði. Við náð-
um vel saman því vopn okkar
beggja voru fyrst og fremst
staðreyndir umfram áróður og
slagorð, bæði trúuð á að mál-
staður okkar væri það borð-
leggjandi að það þyrfti lítið ann-
að til að sannfæra fólk. Hennar
aðall í skrifum var að rita á auð-
skilinn hátt um flókin mál, oft
eftir mikla rannsóknarvinnu. Við
vorum líka bæði mátulega böl-
sýn, eða öllu heldur raunsæ,
hvað varðar breytingar til fram-
tíðar. Það hugarfar hefur
kannski verið mér fjötur um fót í
aktívisma mínum, en aldrei
Helgu. Síðast en ekki síst áttum
við það sameiginlegt að hafa
húmor fyrir sjálfum okkur og
okkar pólitík, nokkuð sem er
grátlega sjaldgæft meðal rót-
tæklinga.
Þessi orð ná samt ekki að lýsa
því hversu margar hliðar Helga
hafði. Hún var kannski reið, en
hún var líka skilningsrík og blíð.
Hún gat verið upptekin við rann-
sóknir á málefnum flóttafólks yf-
ir daginn, en hún gat líka dansað
og gert sig að fífli að kvöldi. Hún
var hlý og ástrík móðir sem við-
urkenndi þó fúslega að hana
langaði til að eiga litríkt líf utan
heimilisins og gerði það sem hún
gat til að samþætta þetta. Hún
var fyrirmynd að svo miklu leyti,
ekki síst því hún var ekkert alltaf
með allt á hreinu heldur var hún
tilbúin að kasta sér í óvissuna og
lenda í ævintýrum.
Hún, Nonni og stelpurnar
mynda nokkurs konar heild í
huga mínum þar sem hver ein-
staklingur hefur fengið að
blómstra en samheldnin er rækt-
uð. Ferðalög í hjólhýsum, flutn-
ingar milli landa, foreldrar sem
fá klikkaðar hugmyndir í hverri
viku og láta þær svo rætast; það
eru einungis sterkustu fjölskyld-
urnar sem láta þetta allt virka og
það á svona aðdáunarverðan
hátt. Það er óbærilegt að hugsa
til þess að þau hafi misst Helgu.
Mér, og öllum vinum Nonna
og Helgu, finnst eins og eitthvað
hafi brotnað í lífi okkar sem
verður ekki aftur sett saman.
Missirinn er svo áþreifanlegur
og átakanlegur að ég á erfitt með
að hugsa um þetta lengur en
nokkrar mínútur í senn. Ég legg
til að við reynum að takast á við
sorgina með Helgu, ekki án
hennar; höldum áfram að tala við
hana, spyrja hana ráða, leyfa
henni að hugga okkur. Ég sakna
hennar og ætla ekki að sleppa
henni strax.
Ég er ekki trúaður, og ég held
að Helgu hefði dauðleiðst í eilífri
alsælu og hörpuleik, en ég leyfi
mér að ímynda mér, til að gera
lífið aðeins bærilegra, að hún og
Nonni fái að hittast aftur ein-
hvern tíma og lenda í alls konar
rugli saman. Ef ég gerðist sjálfur
svo heppinn að rekast á hana í ei-
lífðinni myndi ég faðma hana og
segja henni hvað mér fannst hún
skemmtileg, fyndin, góður félagi
og yndisleg manneskja, því ég
sagði henni það alveg örugglega
ekki nógu oft í lifanda lífi. En
hún hefði líka bara sagt mér að
hætta þessu bulli.
Finnur.
Helga var alltaf tilbúin til að
bjarga málunum. Hún lánaði
mér ullarpeysu þegar ég mætti í
lokapróf í glimmerkjól frá kvöld-
inu áður og hún sótti grýlukerti
út um gluggann til að setja í glös-
in okkar þegar það var ekki til
klaki.
Stundum dæsti hún yfir vit-
leysisganginum í okkur hinum,
en hún var fljót að finna lausnir
og hlæja, stundum að okkur, en
oftast með okkur.
Um stund bjó Helga í her-
bergi í kjallara fjölbýlishúss.
Rýmið var lítið og Helga átti
engan ísskáp en hún var úrræða-
góð og lausnamiðuð og stakk
uppá að ég kældi bjór í vaskinum
á salerni frammi í sameigninni.
Ég lét kalt vatn renna á bjórinn
og næst þegar við áttum erindi
fram flæddi vatn eftir öllum
ganginum í sameigninni. „Úbbs“.
Helga dæsti. Við moppuðum
vatn af ganginum í sparifötun-
um, flissandi, og Helga fyrirgaf
allt. Hún fyrirgaf líka þegar
Katla sullaði naglalakki í gólf-
teppið, því hvað var annað í stöð-
unni en að ráðast á slysið með
naglalakkleysi og drífa sig svo á
ball.
En þó Helga hafi verið bjarg-
vætturinn okkar og rödd skyn-
seminnar fékk hún einnig frjóar
og klikkaðar hugmyndir og var
til í að taka þátt í misgáfulegum
gjörningum, svo lengi sem það
var á hennar forsendum. Hún
hljóp nakin með okkur Kötlu og
Þórdísi yfir tjaldstæðið við Selja-
landsfoss og laumaðist með mér í
bakherbergi á ónefndum
skemmtistað þar sem við fundum
dollur fullar af dularfullu brúnu
efni. Við vorum sannfærðar að
um eiturlyf væri að ræða! Lík-
lega var þetta nú aðeins prótein-
duft.
Og svo urðum við fullorðnar,
eða svona næstum, og brjálaðir
gjörningar leituðu í farveg aktív-
isma og baráttu fyrir betra sam-
félagi. Helga hélt áfram að fá
stórkostlegar hugmyndir og kom
þeim raunverulega í fram-
kvæmd.
Helga var aktívisti, hún benti
á óréttlæti og var óhrædd við að
rugga bátnum. Hún var mér fyr-
irmynd, ég hafði trú á henni og
leit upp til hennar og ég sagði
henni það aldrei.
Elsku Helga. Ég ætla að segja
svolítið væmið. Þú ert mögnuð
og ég veit ekki hvort þú veist það
en ég lít svo upp til þín. Þú ert
flottasti aktívisti sem ég þekki,
þú ert beitt og sannfærandi.
Heimurinn er raunverulega
tómlegri án þín.
Setta María.
Orðin „Refugees Welcome“
blasa við okkur á fésbókarsíðu
Helgu Katrínar Tryggvadóttur.
Í tilviki Helgu var þessi yfirlýs-
ing miklu meira en orðin tóm en
hún barðist af elju og óeigingirni
fyrir réttindum þeirra sem
minna máttu sín. Nú er þessi
unga hugsjónakona farin frá
okkur en Helga dó á Landspít-
alanum við Hringbraut 26. júlí sl.
eftir erfið veikindi.
Sjálf kynntist ég Helgu í
gegnum dætur mínar en hún var
góð vinkona þeirra beggja. Hún
var samferða eldri dóttur minni í
gegnum menntaskóla og háskóla
og bjó um tíma með yngri dóttur
minni. Þær hafa deilt veigamikl-
um hluta ævi sinnar og lífs-
reynslu með Helgu. Helga var
einstök, hún var eldklár, fljót að
hugsa, gagnrýnin, en umfram
allt hlý og góða manneskja. Hún
beitti sér í mannúðarmálum, var
eldheitur umhverfissinni og vann
með ýmsu móti gegn neyslu-
hyggju samtímans. Hún var í
senn heimsborgari og sveita-
stelpa en þrátt fyrir flakk og
tímabundna búsetu erlendis voru
heimahagarnir í Gnúpverja-
hreppi henni alltaf jafnkærir.
Þar dvaldi hún oft langdvölum
með Nonna og dætrum þeirra.
Ég nýt þeirra forréttinda að
hafa fengið að vinna með Helgu.
Áður en ég hóf störf við Háskóla
Íslands veitti ég um nokkurra
ára skeið mannfjöldadeild Hag-
stofu Íslands forstöðu. Líkt og
margir aðrir háskólanemar vann
Helga þá meðfram mannfræði-
náminu sem spyrill við gagna-
söfnun hjá Hagstofunni. Á þeim
tíma unnum við í mannfjölda-
deildinni að því að undirbúa gerð
gagnagrunns um innflytjendur
og eftir samræður við Helgu yfir
allmörgum kaffibollum varð úr
að við sóttum um styrk í nýsköp-
unarsjóð fyrir hana til verkefn-
isins.
Hún sýndi fljótt hversu frá-
bær liðsmaður hún var, hún var
úrræðagóð, skörp og skemmtileg
í samvinnu. Samvinna okkar
Helgu hélt áfram eftir að ég hóf
störf við háskólann en þá naut ég
oft ómetanlegrar aðstoðar henn-
ar við gagnavinnslu.
Fyrir rúmum tveimur árum
hóf Helga doktorsnám í mann-
fræði en þá dró óhjákvæmilega
úr samvinnu okkar. Frá upphafi
var ljóst að í Helgu var góður
fræðimaður á ferð. Viðfangsefni
doktorsverkefnisins kom þeim
sem þekktu Helgu ekki á óvart
en rannsóknin snýr að flótta-
mönnum á Íslandi. Helga hefur
fylgst með og tekið viðtöl við
fjölda hælisleitenda enda hafði
hún kynnst mörgum þeirra áður
en hún byrjaði í doktorsnámi.
Helgu sóttist námið óvenju vel
og, þrátt fyrir veikindin, var hún
nálægt því að ljúka við doktors-
verkefnið sitt á þessum stutta
tíma.
Nú þegar eru ýmist útkomnar
eða í útgáfuferli nokkrar fræði-
greinar sem áttu að mynda upp-
stöðuna í doktorsritgerð hennar.
Mannfræðin hefur misst frábær-
an liðsmann í Helgu.
Á þessari erfiðu stundu er hug-
ur minn hjá Nonna og stelpunum,
foreldrum Helgu, systrum henn-
ar, systrabörnum og öðrum ást-
vinum. Litlu skotturnar þeirra
Nonna, þær Árún Emma og Sivía
Lára, hafa misst yndislega
mömmu.
Ég veit að Nonni, fjölskyldur
þeirra Helgu og vinir eiga eftir að
rækta með þeim minninguna um
þessa góðu manneskju og frá-
bæru fyrirmynd.
Öllum þeim sem um sárt eiga
að binda sendi ég mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Ólöf Garðarsdóttir.
Helga var ein af stofnendum
samtakanna Stelpur rokka! og
lagði ómetanlegan tíma og orku í
samtökin frá fyrsta degi. Hún var
fremst í flokki í að láta rokkbúð-
irnar verða að veruleika árið 2012
og kom inn í rýmið með kröftuga
pönkorku sem efldi okkur allar
samstarfskonurnar, bæði hvað
varðaði starfið sem og önnur lífs-
viðhorf.
Þegar Helga var tvítug gekk
hún inn í tónlistarbúð og keypti
sér trommusett til að spila á og
stofnaði hljómsveitina Viður-
styggð, með Kötlu vinkonu sinni.
Hún talaði oft um að eitt það
skemmtilegasta sem hún gerði
væri að spila á trommur og vera í
hljómsveit. Í rokkbúðum Stelpur
rokka! kenndi hún fjölmörgum
stelpum og konum á trommur og
sýndi þeim í verki hvernig stelpur
geta gert allt sem þær vilja. Hún
kenndi þeim að taka pláss, hafa
hátt, mistakast og spila af gleði
og orku.
Pönkkraftur og persónuleiki
Helgu var innblástur fyrir okkur
sem unnum með henni. Við minn-
umst þess hvernig hún gekk í
hlutina og tók af skarið, hvernig
brosið hennar og húmor smitað
úti frá sér og hvernig hún minnti
okkur á að þora og láta ekkert
halda okkur niðri. Okkur er mjög
minnistætt þegar hún kom í rokk-
búðirnar með Sivíu Láru hálfs árs
gamla en nokkrar af okkur sáu
um barnapössun á meðan að
mamma kenndi á trommur. Þar
með var hún fyrirmynd fyrir okk-
ur öll, umsjónarfólk, þátttakend-
ur og dætur sínar og sýndi að
konur geta tekið þátt, spilað á
hljóðfæri og pönkast á sama tíma
og þær sinna börnum sínum.
Helga trúði á áhrifamátt tón-
listar til að breyta samfélaginu.
Hún var baráttukona af lífi og sál
og til að nefna brotabrot af henn-
ar baráttuverkum skipulagði hún
tónlistarhátíðina Þjórshátíð fyrir
verndun Þjórsár og styrktartón-
leika til stuðnings hælisleitend-
um. Helga hugsaði mikið um
hvernig Stelpur rokka! gætu val-
deflt konur af erlendum uppruna
og efnaminni stelpur og studdi
rokkbúðahljómsveitir til að koma
fram á mótmælum.
Við kveðjum Helgu með mikl-
um söknuði. Við verðum ævinlega
þakklátar fyrir allt sem hún gaf
af sér og kenndi okkur í Stelpur
rokka! Við sendum innilegar sam-
úðarkveðjur til fjölskyldunnar.
„Þegar heimurinn allur er hljóður, er
kraft að finna í jafnvel einum rómi“
(Malala Yousafzai)
Fyrir hönd sjálfboðaliðasam-
takanna Stelpur rokka!
Áslaug Einarsdóttir,
Ingibjörg Elsa Turchi og
Sunna Ingólfsdóttir.
Okkur langar í nokkrum orð-
um að kveðja Helgu Katrínu, sem
leiðbeinendur hennar í doktors-
námi í mannfræði við Háskóla
Íslands.
Rannsóknarverkefni Helgu
Katrínar snéri að einu af stóru
málum samtímans, flóttamönn-
um á Íslandi, þar sem hún skoð-
aði meðal annars fordóma sem
þeir verða fyrir og móttöku
þeirra af hálfu íslenska ríkisins.
Verkefnið byggðist m.a. á ótal
viðtölum við fólk sem sótt hefur
um alþjóðlega vernd á Íslandi
og á djúpri þekkingu Helgu
Katrínar á málaflokknum eftir
að hafa kynnst mörgum flótta-
mönnum og aðstæðum þeirra.
Hún hlaut þriggja ára styrk til
að vinna að doktorsrannsókn
sinni í gegnum öndvegisverk-
efnið Hreyfanleiki og þverþjóð-
leiki á Íslandi. Eftir að Helga
Katrín lauk BA námi í mann-
fræði hélt hún áfram námi við
deildina og lauk mastersnámi í
þróunarfræði. Síðan hefur hún
unnið sem aðstoðarmaður við
rannsóknir og kennslu við
námsbraut í mannfræði.
Sem nemandi og í öllum
hennar störfum var Helga Katr-
ín skipulögð og öguð í vinnu-
brögðum.
Hún hafði einstakt lag á því
að nálgast fólk með hlýju og
virðingu sem skipti lykilmáli í
þeim viðtölum sem hún tók,
jafnframt því að vera sterk í
megindlegri tölfræðigreiningu
og geta unnið með stór gagna-
söfn. Hún hafði djúpa ástríðu
fyrir félagslegu réttlæti og rétt-
indum þeirra sem minna mega
sín í samfélaginu. Samhliða átti
hún auðvelt með að hlusta á
andstæð sjónarmið og færði rök
fyrir máli sínu með festu og
virðingu.
Þrátt fyrir veikindi sín vann
Helga af krafti að doktors-
verkefninu og eftir hana liggur
nú útgefin fræðigrein og kláruð
drög að öðrum sem munu varpa
mikilvægu ljósi á aðstæður
flóttafólks á Íslandi.
Auk vinnunnar að doktors-
verkefninu hefur hún verið ötul
við tjá sig um málaflokkinn á
opinberum vettvangi.
Við eigum einstaklega góðar
minningar frá samstarfi okkar
við Helgu Katrínu. Hún var ein-
staklega hlý manneskja sem gaf
mikið af sér í öllum samskipt-
um. Hún kom með þekkingu,
kraft og góða orku í allt sam-
starf sem hún tók þátt í bæði
hér heima og erlendis.
Fráfall hennar er mikill miss-
ir fyrir fræðasamfélagið og
mannfræðina á Íslandi. Fyrst
og fremst er hugur okkar þó hjá
fjölskyldu Helgu og þeim mikla
missi sem hún þarf nú að ganga
í gegnum. Við viljum að fjöl-
skyldan viti að hún getur verið
stolt af framlagi Helgu Katrínar
til íslenskrar mannfræði.
Unnur Dís Skaptadóttir
og Kristín Loftsdóttir.
Kveðja frá No Borders
Iceland
Sú harmafregn barst í vik-
unni að fallin væri frá Helga
Katrín Tryggvadóttir, baráttu-
kona og aktívisti með meiru, að-
eins 34 ára að aldri.
Á skömmum tíma hafa stór
skörð verið hoggin í raðir þeirra
sem berjast fyrir tilverurétti og
mannréttindum flóttamanna
hér á landi. Fyrr á þessu ári
barst sú hörmulega fregn að
Haukur Hilmarsson, einn stofn-
enda No Borders á Íslandi, væri
talinn af.
Það er ekki ofmælt að segja
að Helga hafi verið sérfræðing-
ur í málefnum flóttamanna.
Hún skipulagði og tók þátt í ótal
aðgerðum, mótmælum, greinar-
skrifum og fundum þeim til
stuðnings.
Margir þeirra áttu hana að
vini. Hún hafði rannsakað og
kynnt sér málaflokkinn í eigin
persónu frá öllum hliðum og var
langt komin með doktorsritgerð
um efnið, við mannfræðideild
Háskóla Íslands.
Ósjaldan var leitað til hennar
til viðtals og þátttöku í pall-
borðsumræðum og málþingum
um efnið.
Barátta við ómanneskjulegt
og flókið hæliskerfi, sniðið til
þess að halda sem flestum frá, er
hvorki einföld né auðveld.
Mannslíf eru í húfi og klukkan
tifar.
Sú ríka réttlætiskennd, hug-
rekki, baráttuþrek, skarp-
skyggni, vinnusemi og kærleikur
sem einkenndi Helgu í öllu starfi
hennar og framgöngu, allt fram
á síðustu stund var okkur sam-
herjum hennar innblástur og
hvatning að láta ekki deigan
síga.
Við óbærilega tregafull leið-
arlok vottum við kærri vinkonu
okkar dýpstu virðingu, með
þakklæti fyrir samfylgdina.
Engin þjóðríki! Engin landa-
mæri! Ekki fleiri brottvísanir!
Fyrir hönd No Borders Ice-
land,
Grímur.
Helga var kær vinkona mín,
nágranni minn í sveitinni og koll-
egi í fræðistarfi. Hún veitti mér
stöðugt innblástur til að byggja
rannsóknarstörf mín á samband-
inu milli fólks og íslenskrar nátt-
úru, ekki síst í heimasveit henn-
ar í Þjórsárdal.
Það hefur verið ómetanlegt að
njóta leiðsagnar Helgu til að
skilja betur flókin sambönd á
milli fólks og heimasvæða þess.
Hún lýsti því af næmni hve erfitt
það getur verið að lifa af landinu
og vernda það á sama tíma.
Hugsjónir Helgu byggðu á
þeim ófrávíkjanlegu sannindum
að bæði menn og náttúra hafi
gildi í sjálfu sér. Hún tjáði hug-
sjónir sínar andspænis valdinu
af miklu öryggi og af staðföstum
heilindum.
Hún lifði eftir því grundvall-
arlögmáli að allt hefði virði í
sjálfu sér og þessi djúpi skiln-
ingur Helgu á lífinu skein í gegn
í verkefnum hennar, í fjölskyldu-
lífinu og í samskiptum við fólk
almennt.
Ásetningur Helgu var að stíga
eins varlega til jarðar og hægt
var, að taka aðeins það sem
nauðsynlegt var svo að hægt
væri að deila allsnægtum þess-
arar eyju með þeim fjölda fólks
hvaðanæva úr heiminum sem
hingað leitar í skjól og líf með
reisn. Hún lifði og starfaði sam-
kvæmt sinni heildrænu sýn á
heiminn og naut til ýtrasta
þeirra ómetanlegu verðmæta
sem felast í vinum, fjölskyldu og
hlátri.
Í sinni sveit hvatti hún fólk til
að hugsa um árnar, fjöllin og
mýrarnar í dalnum sem einstaka
og trausta vini, sem áttu skilið
virðingu fyrir sína ósegjanlegu
eiginleika og staðföstu viðveru í
stuttum mannsævum, vini sem
brúa bilið milli kynslóða sem
deila sameiginlegri reynslu af
þessum stöðum.
Hún krafðist þess að við gerð-
um pláss í samfélagi okkar fyrir
þau sem vilja fátt annað en að
mætast á jafningjagrundvelli, að
fá að lifa í ást og réttlæti og vera
virt viðlits sem einstaklingar
sem bíða eftir tækifæri til að
leggja sitt af mörkum. Þegar við
tökum minna frá jörðinni geta
fleiri deilt gæðum hennar.
Helga beitti sinni takmarka-
lausu sýn og ástríðu fyrir rétt-
látu samfélagi í aragrúa verka
og verkefna; á sviði vistfræði og
umhverfisverndar, baráttu fyrir
réttlæti og samúð með hælisleit-
endum, og í femínískri baráttu.
Þar af leiðandi tók hún alltaf að
sér meiri vinnu en nokkur einn
ræður við.
Helga hafði heildstæða sýn á
jafnrétti, reisn og réttlæti, og í
þeim anda munum við halda arf-
leifð hennar á lofti, með því að
halda áfram þrotlausri vinnu
hennar.
Ég votta fjölskyldu Helgu
mína dýpstu samúð.
Nicholas Robinson.